Άννα Πεντρακόφσκαγια: Οι Έλληνες αγαπούν τον σοβιετικό κινηματογράφο

Η επιτυχία της πρεμιέρας της ταινίας “Cheburashka” απέδειξε ότι ο ρωσικός κινηματογράφος είναι ζωντανός και, πιθανότατα, θα αναπτυχθεί με επιτυχία τα επόμενα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει κάτι να παρουσιαστεί στα επερχόμενα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ στη Ρωσία το 2023.

Δεν χάνει την πίστη του στον ρωσικό κινηματογράφο και την Anna Pendrakovskaya, παραγωγό ταινιών, πρώην διευθύντρια της εταιρείας Moskino, η οποία έχει τεράστια εμπειρία στην οργάνωση διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Μεταξύ άλλων, η Anna Vasilievna πραγματοποιεί το ρωσοελληνικό φεστιβάλ «Kino Friends» στην Αθήνα για περισσότερα από 10 χρόνια. Είναι αλήθεια ότι πρώτα η πανδημία COVID-19 και μετά η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ανέστειλαν τις δραστηριότητές της. Όμως, παρόλα αυτά, η Άννα Βασιλίεβνα είναι σίγουρη ότι η έλξη των δύο λαών μεταξύ τους είναι άφθαρτη. Και τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι απλώς μέρος της πολιτιστικής ανταλλαγής που δεν μπορεί να σταματήσει.

– Η συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ είναι πολύ σημαντική για την κινηματογραφική βιομηχανία. Κατά την επικοινωνία στα φεστιβάλ υπάρχει σύγκλιση πολιτισμών και βοηθάμε όσο μπορούμε αυτή τη διαδικασία. Έδειξα τις ταινίες μας στους κινηματογράφους της Αθήνας, με τις οποίες είχα στοχευμένες συμφωνίες. Όλες οι ταινίες ήρθαν με ελληνικούς υπότιτλους, άρα το κοινό των ταινιών παρέμενε πάντα μεγάλο. Για παράδειγμα, η ταινία «Legend No. 17», «Sergius of Radonezh» του Sergei Khotinezh γνώρισε τεράστια επιτυχία, μια αναδρομική ταινία και ένα master class του Alexander Sokurov είχαν τεράστια επιτυχία.

Τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά παρακολουθούν πάντα με ευχαρίστηση το newsreel του Yeralash. Άλλωστε, οι καταστάσεις της ζωής των παιδιών επαναλαμβάνονται ανεξάρτητα από τη χώρα και την εθνικότητα: το παιδί περνά τα ίδια στάδια ενηλικίωσης, κυριαρχώντας στον κόσμο των ενηλίκων. Τώρα οι σκηνοθέτες φοβούνται να προβάλουν ρωσικές ταινίες εξαιτίας της επιθετικότητας των Ουκρανών προσφύγων και των φιλο-Ουκρανών ακτιβιστών στη χώρα. Όμως το αίτημα και η ανάγκη για τον ευγενικό, λαμπερό κινηματογράφο μας, τα κινούμενα σχέδια μας είναι μεγάλη. Οι Έλληνες αγαπούν τον σοβιετικό κινηματογράφο. Έχουν πολύ ανοιχτά συναισθήματα, πολύ πιο ανοιχτά από αυτά του ρωσικού κοινού. Και όχι επειδή είναι λιγότερο εξελιγμένα. Απλώς είναι πιο ευαίσθητοι.

Μνημείο στο Καζακστάν μήλο, το σύμβολο του Αλμάτι, ανεγέρθηκε στην συνοικία Αχαρνέ (Μενίδι) της Αθήνας.

– Άνθρωποι μετακόμισαν στην Ελλάδα από διάφορα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τη Ρωσία. Αυτοί είναι Έλληνες του Πόντου, και Σιβηριανοί και Καζακστάν. Τον Νοέμβριο του 2022, σε μια από τις αθηναϊκές συνοικίες συμπαγούς διαμονής επαναπατρισθέντων από το Καζακστάν, μνημείο μήλου – το σύμβολο της Άλμα-Άτα. Η πόλη που στέγασε αρκετές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου μετά το 1944. Δεν νομίζω ότι η ελληνική διασπορά μας αντιμετωπίζει το σοβιετικό ή το ρωσικό παρελθόν της με τον ίδιο τρόπο. Οι κύριοι τηλεθεατές σας ήταν ρωσόφωνοι συμπατριώτες μας ή Έλληνες;

– Οι άνθρωποι ήρθαν στην Ελλάδα για διάφορους λόγους: τόσο ως παλιννοστούντες ελληνικής καταγωγής, όσο και για μια καλύτερη ζωή. Και αν κάποιος έχει εγκατασταθεί σε ένα νέο μέρος, έχει προσαρμοστεί, θέλει να θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα. Πολλοί μάλιστα προσπαθούν να συγχωνευτούν όσο το δυνατόν περισσότερο με την ελληνική κουλτούρα χωρίς να διδάξουν στα παιδιά τους τη ρωσική γλώσσα. Όλα είναι πολύ διαφορετικά. Ωστόσο, η πλειοψηφία είναι νοσταλγική, έλκεται από τον πολιτισμό, τη γλώσσα. Στην Ελλάδα εργαζόταν μέχρι πρόσφατα το Πρώτο Κανάλι της Ρωσικής Τηλεόρασης. Και ο κόσμος ήθελε ακόμα να δει τα «αστέρια» από την τηλεόραση δίπλα τους. Και μέσα από αυτή την επαφή, τα φεστιβάλ και οι συναντήσεις μας με ηθοποιούς κράτησαν τα νήματα των πολιτιστικών δεσμών με την ιστορική πατρίδα.

– Αλλά στο κάτω-κάτω, οι πολιτιστικοί, ανθρώπινοι δεσμοί μας δεν μπορούν να διακοπούν, παρ’ όλες τις προσπάθειες των πολιτικών. Ρώσοι ζουν στην Ελλάδα, Έλληνες εθνικοί ζουν στη Ρωσία. Ακόμη και στη Σιβηρία, σε πόλεις κατά μήκος του πρώην Υπερσιβηρικού Σιδηροδρόμου, έχουν δημιουργηθεί και λειτουργούν ενεργά εθνικές-πολιτιστικές αυτονομίες των Ρώσων Ελλήνων. Αυτοί είναι οι απόγονοι των εποίκων της δεκαετίας του 1910 που κατέφυγαν για να εργαστούν μετά την τουρκική σφαγή στον Υπερκαύκασο. Αργά ή γρήγορα, όλες οι κοινές διεθνείς εκδηλώσεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Και το φεστιβάλ σας επίσης.

– Τώρα είναι αδύνατο να γίνει το ρωσοελληνικό φεστιβάλ με την προηγούμενη μορφή. Εγώ, ως διοργανωτής των φεστιβάλ, δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη για την ασφάλεια των συμμετεχόντων, την άνεσή τους λόγω της επιθετικότητας των Ουκρανών προσφύγων και των φιλουκρανών τοπικών ακτιβιστών. Αλλά στη Ρωσία, το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο στην πρεσβεία εργάζεται ενεργά. Άλλωστε, η ελληνική διασπορά δεν ζει μόνο στη Μόσχα και την Κριμαία. Έχουμε μάλιστα περίπου 70 Έλληνες που ζουν στο Κρασνογιάρσκ, είναι ενεργοί σε κοινωνικές δραστηριότητες. Οι ιδιωτικές συνδέσεις και η επικοινωνία συνεχίζονται. Για παράδειγμα, κάλεσα τη διευθύντρια του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου στη Ρωσία, υπάλληλο της πρεσβείας οικονομικής συνεργασίας, ιστορικό Θεοδώρα Γιαννίκα, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ «Μαζί κερδίσαμε» στο Βόλγκογκραντ.

Να σημειωθεί ότι το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο στη Μόσχα είναι πολύ δραστήριο. Για παράδειγμα, πραγματοποιεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά διαλέξεων «Η Ελλάδα και η Κύπρος μέσα από τα μάτια των Ρώσων περιηγητών στις αρχές του 12ου – πρώτο μισό του 18ου αιώνα» στο πλαίσιο της αίθουσας διαλέξεων του GKC.

Επιπλέον, συμμετέχει σε επιστημονικά συνέδρια φιλολογίας, ιστορίας, πολιτισμικών σπουδών μαζί με το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. M. V. Lomonosov. Δεν υστερούν ούτε οι δημόσιοι σύλλογοι Ελλήνων της Ρωσίας. Η Εταιρεία Ελλήνων Μόσχας (MOG) βοηθά όχι μόνο τα μέλη της – κατοίκους της πρωτεύουσας, αλλά και τους Έλληνες των απελευθερωμένων περιοχών. Πίσω στις αρχές Ιουνίου, η MTF έστειλε την πρώτη παρτίδα ανθρωπιστικού φορτίου για παιδιά στη Μαριούπολη και σε κοντινά χωριά. Και υπό την αιγίδα της Ομοσπονδιακής Εθνικής Πολιτιστικής Αυτονομίας των Ελλήνων το 2016 – διασταυρούμενη χρονιά Ρωσίας-Ελλάδας – πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το Α’ Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος». Το φθινόπωρο του 2021 πραγματοποιήθηκε το δεύτερο φεστιβάλ στη Μόσχα.

Με τη σειρά τους, υπάρχουν περίπου 70 δημόσιοι οργανισμοί και σύλλογοι ρωσόφωνων πολιτών στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολλά ρωσικά σχολεία στα οποία φοιτούν τα παιδιά των συμπατριωτών μας. Η Ρωσία και η Ελλάδα είναι ορθόδοξες χώρες, που δένουν ακόμη πιο σφιχτά τους πολιτισμούς και τους λαούς μας. Και ενώ το ρωσοελληνικό φεστιβάλ «Film of Friends» βρίσκεται σε παύση, στην ίδια την Ελλάδα, πρόσωπα της κινηματογραφικής βιομηχανίας διοργανώνουν φεστιβάλ που προβάλλουν ελάχιστα γνωστό σοβιετικό avant-garde σινεμά.

Διεξήχθη λοιπόν στις 5-11 Ιανουαρίου στην Αθήνα Φεστιβάλ Κινηματογράφου “Σινεμά της Σοβιετικής Μοντάζ” αποτελούνταν από 31 ταινίες σοβιετικών avant-garde σκηνοθετών της δεκαετίας του ’20 – μέλη της σοβιετικής κοινότητας Montage, που προώθησαν τις ιδέες του κομμουνισμού, τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας σε μια νέα, τότε ασυνήθιστη γλώσσα κινηματογράφου. 11 κασέτες προβλήθηκαν για πρώτη φορά στη χώρα.

Ο διοργανωτής του φεστιβάλ Βελισσάριος Κοσσιβάκης, σκηνοθέτης του New Star, γνωρίζει καλά και τον σύγχρονο ρωσικό κινηματογράφο. Το 2016, μαζί με την Ένωση Κινηματογραφιστών της Ρωσίας, οργάνωσε την προβολή 15 ρωσικών στρατιωτικών-ιστορικών ταινιών: από το κλασικό The Cranes Are Fly και Ordinary Fascism μέχρι το σύγχρονο Star and Road to Berlin. Οι μακροχρόνιοι πολιτιστικοί μας δεσμοί δείχνουν ότι στην Ελλάδα θυμούνται και αγαπούν τη Ρωσία σε όλες τις δημιουργικές της εκδηλώσεις και σε όλες τις εποχές.

Μια πηγή

Η γνώμη του συγγραφέα μπορεί να μην αντικατοπτρίζει τη γνώμη των συντακτών

Source link