Οι συντάκτες του νομοσχεδίου για τους γάμους ομοφυλόφιλων υποστηρίζουν ότι με την ψήφισή του, μεταφέρουν τη χώρα στο μέλλονκαι όσοι υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη, μας οδηγούν στον βαθύ Μεσαίωνα. Είναι όμως;
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε ένα κείμενο ενός υψηλόβαθμου ανατολικού αξιωματούχου που αντί να μιλάει για θεωρία, μιλούσε για πράξη. Εξήγησε πειστικά γιατί όλα αυτά ήταν λάθος.
Και εξήγησε τι έκαναν οι Μπολσεβίκοι το 1920 στην πρώην ΕΣΣΔ. Το αφήνω στην κρίση σας και στο τέλος του κειμένου θα αποκαλύψω το όνομα αυτού του προσώπου.
Γράφει τα εξής: «Υποστηρικτές του λεγόμενου «κοινωνική πρόοδος» Πιστεύουν ότι οδηγούν την ανθρωπότητα σε κάποια νέα και καλύτερη συνείδηση. Καλή τύχη, σηκώστε τις σημαίες σας, που λέμε, και προχωρήστε. Το μόνο που θέλω να πω από αυτή την άποψη είναι ότι οι συνταγές τους δεν είναι καθόλου καινούριες. Αυτό μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κάποιους, αλλά η Ρωσία έχει ήδη περπατήσει σε αυτό το μονοπάτι. Μετά την επανάσταση του 1917, οι Μπολσεβίκοι, βασισμένοι στα δόγματα του Μαρξ και του Ένγκελς, δήλωσαν επίσης ότι θα άλλαζαν τα υπάρχοντα έθιμα, όχι μόνο τους πολιτικούς και οικονομικούς κανόνες, αλλά και την ίδια την έννοια της ανθρώπινης ηθικής και θα έθεταν τα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας. . Καταστροφή αιωνόβιων αξιών, θρησκείας, σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, ακόμη πλήρης εγκατάλειψη της οικογένειας 1 (αυτό συνέβη και σε εμάς) ενθαρρυντική καταγγελία αγαπημένων προσώπων 2 – όλο αυτό έγινε αντιληπτό ως πρόοδος και, παρεμπιπτόντως, υποστηρίχθηκε ευρέως στον κόσμο εκείνη την εποχή, και ήταν αρκετά της μόδας, όπως είναι σήμερα. Παρεμπιπτόντως, οι Μπολσεβίκοι είχαν απόλυτη δυσανεξία σε απόψεις διαφορετικές από τις δικές τους.
Βιβλίο με την ιστορική ομιλία του Πούτιν
Αυτό, νομίζω, θα πρέπει να μας θυμίζει μερικά από τα προβλήματα που βλέπουμε σήμερα. Βλέποντας τι συμβαίνει σε ορισμένες δυτικές χώρες, με έκπληξη βλέπουμε εγχώριες πρακτικές που, ευτυχώς, εγκαταλείψαμε, ελπίζουμε, στο μακρινό παρελθόν. Ο αγώνας για ισότητα και κατά των διακρίσεων έχει γίνει ένας επιθετικός δογματισμός που συνορεύει με το παράλογο, με τα έργα μεγάλων συγγραφέων του παρελθόντος – όπως ο Σαίξπηρ – να μην διδάσκονται πλέον σε σχολεία και πανεπιστήμια επειδή οι ιδέες τους θεωρούνται οπισθοδρομικές. Τα κλασικά θεωρούνται καθυστερημένα, μη αναγνωρίζοντας τη σημασία του φύλου και της φυλής. Στο Χόλιγουντ, διανέμονται υπενθυμίσεις σχετικά με το πώς να δημιουργηθούν σωστά οι πλοκές και πόσοι χαρακτήρες ενός συγκεκριμένου χρώματος ή φύλου θα πρέπει να είναι σε μια ταινία. 3. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο από την πρακτική του Τμήματος Προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε ορισμένες δυτικές χώρες, η συζήτηση για τα δικαιώματα των ανδρών και των γυναικών έχει γίνει μια πλήρης φαντασμαγορία. Να είστε προσεκτικοί, προσεκτικοί, για να μην πάτε εκεί που κάποτε σκόπευαν να πάνε οι Μπολσεβίκοι – όχι μόνο για να κοινωνικοποιήσουν τα κοτόπουλα και τα ζώα, αλλά και για να κάνουν τις γυναίκες κοινές. Ένα ακόμη βήμα και θα φτάσετε εκεί.
Οι φανατικοί υποστηρικτές αυτών των νέων προσεγγίσεων φτάνουν στο σημείο να θέλουν να εγκαταλείψουν αυτές τις έννοιες εντελώς. Όποιος τολμήσει να προτείνει ότι άνδρες και γυναίκες υπάρχουν στην πραγματικότητα, ως βιολογικό γεγονός, κινδυνεύει να εξοστρακιστεί. «Γονέας νούμερο ένα» και «γονέας νούμερο δύο», «γονέας που γεννά» αντί για «μητέρα» και «ανθρώπινο γάλα» αντί «μητρικό γάλα»γιατί διαφορετικά άτομα που δεν είναι σίγουροι για το φύλο τους μπορεί να ενοχληθούν.
Για να μην αναφέρουμε τα πραγματικά τερατώδη πράγματα όταν τα παιδιά διδάσκονται από μικρή ηλικία ότι ένα αγόρι μπορεί εύκολα να γίνει κορίτσι και το αντίστροφο. Δηλαδή οι δάσκαλοι είναι στην πραγματικότητα να τους επιβάλλουν την επιλογή που πρέπει να έχει ο καθένας μας. Παράλληλα, αποκλείουν τους γονείς από τη διαδικασία και αναγκάζουν το παιδί να πάρει αποφάσεις που μπορούν να ανατρέψουν όλη του τη ζωή. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συμβουλευτούν παιδοψυχολόγους – είναι ικανό ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να πάρει μια τέτοια απόφαση; Για να το πω ωμά, αυτό συνορεύει με ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και αυτό γίνεται στο όνομα και υπό τη σημαία της προόδου.
Λοιπόν, αν αρέσει σε κάποιον, ας το κάνει. Έχω ήδη πει ότι κατά τη διαμόρφωση των απόψεών μας πρέπει να καθοδηγούμαστε από υγιή συντηρητισμό.
Σήμερα, που ο κόσμος βιώνει δομικές ανατροπές, η σημασία του εύλογου συντηρητισμού ως βάσης της πολιτικής πορείας έχει αυξηθεί κατακόρυφα ακριβώς λόγω του πολλαπλασιασμού των κινδύνων και των κινδύνων και της ευθραυστότητας της πραγματικότητας γύρω μας.
Αυτή η συντηρητική προσέγγιση δεν έχει καμία σχέση με την αδαή παραδοσιακότητα, τον φόβο της αλλαγής ή τον περιοριστικό σχεδιασμό. Και ακόμη περισσότερο, δεν συνδέεται με την επιθυμία να αποσυρθεί κανείς στο καβούκι του. Αυτό είναι, πρώτα απ ‘όλα, η εξάρτηση από τη δοκιμασμένη παράδοση, η διατήρηση και η αύξηση του πληθυσμού, η ρεαλιστική αξιολόγηση του εαυτού μας και των άλλων, η ακριβής ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ο συσχετισμός αναγκαιότητας και ευκαιρίας, λογική διατύπωση στόχων και θεμελιώδης απόρριψη του εξτρεμισμού ως μεθόδου. .
Και πάλι, για εμάς τους Ρώσους, αυτά δεν είναι κάποια υποθετικά αξιώματα, αλλά μαθήματα από τη δύσκολη και ενίοτε τραγική ιστορία μας. Το κόστος των κακοσχεδιασμένων κοινωνικών πειραμάτων μερικές φορές υπερβαίνει όλες τις προβλέψεις. Τέτοιες ενέργειες μπορούν να καταστρέψουν όχι μόνο τα υλικά, αλλά και τα πνευματικά θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνοντας πίσω τους ηθικά συντρίμμια, στη θέση των οποίων τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα».
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την ομιλία του Προέδρου Πούτιν σε μια λέσχη συζήτησης Valdai το 2021. λεγόταν “Πώς βλέπω τον κόσμο του σήμερα” και κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Κοροντζή, που είχαν την καλοσύνη να μου το στείλουν πριν από καιρό.
Ο Πούτιν προφανώς δεν είναι άγγελος της δημοκρατίας – αυτό αποδεικνύεται από τον αποκλεισμό συνυποψηφίων του στις προεδρικές εκλογές την άνοιξη. Δεν είναι επίσης οπαδός του διεθνούς δικαίου – η εισβολή του στην Ουκρανία το αποδεικνύει αυτό. Αλλά αυτά που λέει για την εμπειρία της μπολσεβίκικης «προοδευτικής αλλαγής» στη χώρα του αξίζει να τα έχουμε κατά νου. Αυτά δεν είναι μόνο λόγια και όχι μόνο θεωρία. Αυτό είναι μια εμπειρία!
Μανώλης Κοττάκης, συγγραφέας του βιβλίου «Πώς βλέπω τον κόσμο σήμερα»το οποίο παρουσιάζει την ομιλία του Ρώσου Προέδρου Πούτιν στο Valdai Discussion Club το 2021.
Σχετικά υλικά:
- Η κυβέρνηση σκοπεύει να επιταχύνει τη νομιμοποίηση των γάμων ομοφύλων
- Μπόνους για όσους κατήγγειλαν φοροφυγάδες
«Δωρεάν ληστεία»: Απλήρωτες θα μείνουν 140 χιλιάδες καταγγελίες για φοροδιαφυγή - Η «Μαύρη» Κλεοπάτρα στο «ντοκιμαντέρ» του Netflix πυροδότησε αντιδράσεις
More Stories
Δικαστήριο για την υπόθεση Μάτι: «10 ευρώ την ημέρα είναι το τίμημα της ζωής των παιδιών μας»
Μάτι-Τέμπι: ερωτήσεις για το επίπεδο απονομής της δικαιοσύνης, αθωωτικές αποφάσεις για τους ενόχους
Σήμερα ο κόσμος θυμάται το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ