"Ήσουν άτυχος…" – μια συγκλονιστική ιστορία σε ένα νοσοκομείο παίδων "Αγία Σοφία"

«Έχω βιώσει από πρώτο χέρι την αδιαφορία και τον κυνισμό με τον οποίο νοσηλεύονται οι Έλληνες στα δημόσια νοσοκομεία», λέει ο δημοσιογράφος. Γιώργος Μανέττας.

Δυστυχώς τις προάλλες χρειάστηκε να επισκεφτώ τα επείγοντα στο νοσοκομείο παίδων «Η Αγία Σοφία». Εκεί βίωσα προσωπικά την ταλαιπωρία των «άτυχων» συμπολιτών μας.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής, γύρω στις 5 το πρωί, ο τετράχρονος γιος μου και εγώ περάσαμε τις πύλες του νοσοκομείου. Αφόρητοι πόνοι στο δεξί του χέρι από χτύπημα που δέχτηκε την προηγούμενη μέρα στην παιδική χαρά, δεν του επέτρεψαν να κοιμηθεί. Η επίσκεψη του γιατρού δεν μπορούσε να αναβληθεί. Η υποδοχή στο νοσοκομείο ήταν υποδειγματική και δεν προμήνυε καθόλου αυτό που θα ακολουθούσε…

Ο αχθοφόρος ειδοποίησε το ιατρικό προσωπικό για την άφιξή μας και υπέδειξε το μέρος που έπρεπε να πάμε. Με ένα γρήγορο βήμα, με οδηγίες του ιατρικού προσωπικού, πήγαμε στο ιατρείο, όπου επρόκειτο να εξετασθούμε από τον εφημερεύοντα παιδοορθοπεδικό. Καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής και περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας. Το έγγραφο λέει 17:22. Από εδώ ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας…

Υπέθεσα, λανθασμένα, ότι το ραντεβού με τον γιατρό δεν θα αργούσε να μας εξετάσει, αφού δεν υπήρχε κανείς μπροστά μας. Στο ιατρείο βρισκόταν ένα παιδί -απ’ όσο κατάλαβα, γαλλικής καταγωγής, περίπου δέκα ετών. Και κανένας άλλος να ελέγξει. Λοιπόν, ήμασταν οι επόμενοι.

Μετά από περίπου 40 λεπτά αναμονής και το μωρό παραπονέθηκε για πόνο, πήγα στον γιατρό. Η απάντηση που έλαβα στο ερώτημα «πότε θα εξετάσει το παιδί» ήταν συγκαταβατικά απαράδεκτη και εξοργιστική. «Χρειάζεσαι χειρουργείο;» με ρωτάει ο γιατρός. Του απαντώ: «Αν το ήξερα, δεν θα είχα έρθει σε σένα». Με κοιτάζει με μια εκνευρισμένη έκφραση και επιστρέφει να εξετάσει. Και είμαστε στη θέση μας.

Περίπου ένα τέταρτο μετά, περνάει μια νοσοκόμα και μας δίνει μια κάρτα προτεραιότητας. Έκανα το λάθος να τη ρωτήσω αν ήταν σύνηθες στο τμήμα επειγόντων περιστατικών να καθυστερούν να βλέπουν ασθενείς, ειδικά μικρά παιδιά που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Εμφανώς ενοχλημένη, απαντά «Ο γιατρός είναι στο ιατρείο» (μάλλον εννοούσε ότι υπάρχει γιατρός) και παίρνει την πρωτοβουλία να μπει η ίδια στο ιατρείο.

Βγαίνει ο γιατρός και λέει: «Έχω ένα σοβαρό επείγον». Και του απαντώ: «Υπάρχει άλλος γιατρός να μας εξετάσει, αφού είσαι απασχολημένος;». Ναι, απαντά, αλλά είναι στο χειρουργείο αυτή τη στιγμή. Σηκώνω τα χέρια μου και κάνω την τελευταία ερώτηση: “Γιατρέ, αν η καθυστέρηση είναι κρίσιμη για την ανάρρωση του παιδιού μου, τι θα γίνει;” Και έχω μια μνημειώδη ανταπόκριση. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ακόμη και σε μια τριτοκοσμική χώρα, ένας άνθρωπος που έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη δεν θα έλεγε αυτό: «Είσαι άτυχος…». Έμεινα κυριολεκτικά άφωνος.

Τότε ένιωσα σκληρά την αδιαφορία και τον κυνισμό με τον οποίο νοσηλεύονται οι «άτυχοι» Έλληνες στα δημόσια νοσοκομεία. Πλήρης απογοήτευση. Τελικά, μετά από σχεδόν δύο ώρες, μας εξέτασε άλλος γιατρός. Ευτυχώς το μωρό δεν είχε κάτι σοβαρό. Η ακτινογραφία ήταν καθαρή. Ως ανταμοιβή, έλαβε έναν αυτοσχέδιο νάρθηκα (λουρί για κρέμασμα του χεριού του) και ανάπαυση για τρεις ή τέσσερις ημέρες.

Το περιστατικό, εκτός από προσωπική ταλαιπωρία, προκαλεί βαθιά θλίψη και οργή για έναν ακόμη λόγο. Γιατί συνέβη λίγα 24ωρα μετά το τραγικό περιστατικό ενός 49χρονου στην Πάτρα που έχασε τη ζωή του από αμέλεια.

Δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που υποφέρω από τέτοια προβλήματα στα δημόσια νοσοκομεία. Προφανώς, το σύστημα υγείας υποφέρει. Και υποφέρει κυρίως από τη νοοτροπία που οδηγεί το ανθρώπινο δυναμικό της. Κυρίως γιατί αυτοί που το συνθέτουν δεν αντιλαμβάνονται ότι η μοίρα τους είναι να υπηρετήσουν τον άνθρωπο, και είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους συμπολίτες τους.

Δυστυχώς, το χειροκρότημα για τους γιατρούς κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας δεν φαίνεται να έχει κάνει καλό…

Source link