Πόσο μοιάζουμε με τη Γαλλία και είναι εύκολο να δούμε παρόμοιες εξεγέρσεις στην Ελλάδα

Μια εξέγερση μεταναστών τους οποίους το γαλλικό κράτος δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να ενσωματώσει, συγκλονίζει μια χώρα που κάποτε συγκλονιζόταν από το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα».

Στη Γαλλία της σύγχρονης εποχής, με έναν αναποτελεσματικό Μακρόν και έναν υποβόσκοντα «λύκο» Λεπέν, τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Και όσοι γνωρίζουν λίγα για τη γαλλική κοινωνία καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνει αυτή η εξέγερση και γιατί η δολοφονία ενός παιδιού ήταν το έναυσμα.

Το «μίσος» των παιδιών στα βόρεια προάστια του λαμπερού Παρισιού δεν είναι εύκολα κατανοητό για όσους από εμάς δεν ξέρουμε πώς ζουν αυτές οι οικογένειες. Γκετοποίηση, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τεράστια ανεργία στις οικογένειες τους, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, γιατί αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο και να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά για να επιβιώσουν. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν δει ποτέ τον Πύργο του Άιφελ, τη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, έναν από τους πιο ακριβούς δρόμους στον κόσμο και τα αστραφτερά φώτα των Ηλυσίων Πεδίων.

Ο σύγχρονος «Les Misérables» Hugo, παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς, το μόνο που έχουν είναι ένα ένστικτο επιβίωσης που συχνά μετατρέπεται σε μίσος για εκείνους που δεν μπορούν να καταλάβουν. Και μια εξέγερση είναι αναπόφευκτη, όσο κι αν η μικροαστική τάξη στη Γαλλία και την Ελλάδα μπορεί να τους κατηγορήσει, ή να τους βρίσει, ή να τους χαρακτηρίσει δολοφόνους και κλέφτες, ή να τους ξυπνήσει τα πιο απάνθρωπα ρατσιστικά πάθη.

Δεν σας θυμίζει τίποτα αυτό; Δεν έχουμε μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς στην Ελλάδα που δεν μπορούν να ενσωματωθούν; Δεν έχουμε κι εμείς γκέτο εδώ; Καμία ανεργία, καμία αύξηση της εγκληματικότητας στους μετανάστες, γιατί το ένστικτο της πείνας και της επιβίωσης είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο;

Ας δούμε τι θα γίνει με τους δικούς μας μετανάστες. Μένουν κοντά στην Ομόνοια ή στα δυτικά προάστια σε άθλια διαμερίσματα. Ή σε κλειστά καταφύγια, σαν να φυλακίστηκαν για εγκλήματα που δεν διέπραξαν ποτέ. Η ανεργία στις τάξεις των προσφύγων και των μεταναστών είναι τεράστια. Κάνουν βρώμικη δουλειά, ή δουλειά που ντρέπονται οι Έλληνες να κάνουν. Συχνά οι εργοδότες τους εκμεταλλεύονται, δεν πληρώνουν, τους χτυπούν.

Πολλοί από αυτούς πουλάνε ό,τι βρουν για να βγάλουν τα προς το ζην ως γονείς. Αντετοκούνμπο, «παράνομοι» μεταξύ των νόμιμων. Πολλοί από αυτούς μάλιστα δυσκολεύονται να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους δικαιώματα στην Ελλάδα, όπου βασιλεύουν η δημοκρατία, η ελευθερία και η ανεκτικότητα.

Τι γίνεται με τα παιδιά τους; Παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς που δεν ξέρουν άλλη πατρίδα πέρα ​​από την Ελλάδα; Παιδιά που δυσκολεύονται να αποκτήσουν την υπηκοότητα, που δεν μπορούν να ενταχθούν στη σχολική διαδικασία, που αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία σε κάθε βήμα; Πόσο μοιάζουν αυτά τα παιδιά που ζουν στη γειτονιά, που συχνά ζουν σε συνθήκες γκέτο, με τα παιδιά που μεγαλώνουν στη Γαλλία;

Είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να αποτρέψουμε τέτοιες καταστάσεις; Τι κάνουμε, ως κράτος και ως πολίτες, για να αποφύγουμε όσα συμβαίνουν στα προάστια του Παρισιού και σε άλλες γαλλικές πόλεις; Ή μήπως θα πλύνουμε τα χέρια μας και θα περιμένουμε το μοιραίο αποτέλεσμα, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από την άνοδο της ακροδεξιάς και του εξαιρετικά επικίνδυνου δολοφονικού ρατσισμού;

Προφανώς εδώ δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση με θέμα “τι ήθελαν, μετά ήρθαν εδώ. Σηκώθηκαν και έφυγαν” ή ακόμα και “πνίγηκαν στη θάλασσα”. Προφανώς δεν μπορούμε να ακούσουμε ούτε την ακροδεξιά Χρυσή Αυγή ούτε τις φωνές του Βελόπουλου (που δεν είναι και πολύ ακροδεξιός) να λέει ότι αν χρειαστεί ας πυροβολήσουμε το καράβι.

Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να αποτρέψουμε ασκώντας μια κοινωνική, ανθρωπιστική πολιτική που τουλάχιστον θεωρεί τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς αυτόματα ως Έλληνες. Που δεν θα ξενερώσει αν ο «ξένος» κρατάει περήφανα την ελληνική σημαία (ακόμα κι αν δεν είναι ο Αντετοκούνμπο και τα αδέρφια του). Ούτε θα εκπλαγούμε που ένας Αφρικανός δεύτερης γενιάς μπορεί να τα καταφέρει και να μπει ακόμη και στην ελληνική Βουλή.

Επομένως, αν δεν θέλουμε η Ελλάδα να γίνει… Γαλλία, πρέπει να αποτρέψουμε το κακό. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό αν βγάλουμε τους επιδέσμους.

Η γνώμη του συγγραφέα μπορεί να μην συμπίπτει με τη γνώμη των συντακτών.

Source link