Μια επιχείρηση μπακαλιάρου ηλικίας άνω των 113 ετών

Στην τέταρτη γενιά ιδιοκτητών της βρίσκεται πλέον η ταβέρνα στη Θεσσαλονίκη που πουλάει τηγανητό μπακαλιάρο. Μέσα στα χρόνια της ύπαρξής του, η εγκατάσταση έχει προσφέρει στους επισκέπτες εκατομμύρια τόνους τηγανητά ψάρια, ανησυχώντας ακούραστα ότι καθένας από αυτούς θα μείνει ικανοποιημένος.

Η Marialisa Keranidu, η μικρότερη της οικογένειας, δεν πήγε χθες στην παρέλαση για να βοηθήσει τον παππού και τον πατέρα της στην οικογενειακή ταβέρνα. Λέει ότι η εργάσιμη εβδομάδα την παραμονή της εθνικής εορτής στις 25 Μαρτίου δεν μοιάζει με καμία άλλη για ολόκληρο το έτος:

“Πριν από δύο εβδομάδες ξεκινήσαμε να μαγειρεύουμε, να καθαρίζουμε και να κρεματίζουμε μπακαλιάρο. Αυτή την εβδομάδα κάνουμε το μούλιασμα, που γίνεται σε τεράστιες γούρνες, γιατί έχουμε πάρα πολλά ψάρια, και φέτος περισσότερα από κάθε άλλη. Αλλάζουμε κρύο νερό κάθε επτά ώρες για να φύγει το αλάτι».

Στη Θεσσαλονίκη έρχονται παραδοσιακά δημοσιογράφοι από πολλές χώρες και σίγουρα επισκέπτονται τη διάσημη ταβέρνα. Στην αρχή ήταν ένα μικρό μαγαζί, και τώρα είναι ένα ίδρυμα μιας μεγάλης επιτυχημένης επιχείρησης. Εδώ και πολλά χρόνια, οι ουρές σε αυτό το κατάστημα αποτελούν αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της Θεσσαλονίκης. γράφει CNN Greece.

Η ιστορία του παλιότερου καταστήματος «τα μπακαλιαράκια του Αρίστου» ξεκίνησε το 1910, όταν ο πατέρας του Αρίστου το άνοιξε στην οδό Κατούν. Ήταν τόσο μικρό που ο ιδιοκτήτης μετά βίας χωρούσε μέσα για να ετοιμάσει τα γεύματά του. Κύριοι πελάτες εκείνη την εποχή ήταν λιμενεργάτες και το μενού περιλάμβανε μπουγάτσα και διάφορα εδέσματα της μικρασιατικής κουζίνας, στην παρασκευή των οποίων χρησιμοποιούσαν γαύρο και σαρδέλες.

Το 1941 ο γιος του Αρίστου ανέλαβε το μαγαζί και αποφάσισε να σερβίρει μπακαλιάρο σε πελάτες. Δεν υπήρχε δυνατότητα μεγάλης παραγωγής, οπότε η παρασκευή του ψαριού σταμάτησε στις 9-10 το πρωί, και πολλοί έμειναν πεινασμένοι. Η νεαρή κόρη ενός από τους ιδιοκτήτες λέει:

«Οι πελάτες έτρωγαν σχεδόν όρθιοι και όπου άντεχαν για να γλεντήσουν σε ένα διάλειμμα από τη σκληρή δουλειά. Συνήθως άπλωναν την εφημερίδα στην οποία το κατάστημα σέρβιρε ψάρια, στις κουκούλες των αυτοκινήτων, σε βαγόνια ή σε οποιοδήποτε μεταλλικό φύλλο που ήταν χονδρικά τοποθετημένο. μπροστά τους».

Το 1987 ο παππούς Αρίστος παρέδωσε το γνωστό μαγαζί στους ανιψιούς του, Δημήτρη και Νικόλαο Κερανίδη. Ο πρώτος ήταν απόφοιτος της σχολής μηχανολόγων μηχανικών και ο δεύτερος – της σχολής φυσικής. Σημειώνοντας ότι η επιχείρηση μεγαλώνει, λίγα χρόνια αργότερα τα αδέρφια αντικατέστησαν τα παλιά συστήματα ψησίματος του παππού τους με σύγχρονα, αλλά ταυτόχρονα διατήρησαν προσεκτικά τις παραδόσεις των προγόνων τους στη μαγειρική.

Η μικρότερη της οικογένειας, που μεγάλωσε, όπως τα αδέρφια της, περιτριγυρισμένη από τη μυρωδιά του μπακαλιάρου, δεν γνωρίζει τα μυστικά της παρασκευής του. Λοιπόν, ή, τουλάχιστον, δεν θέλει να τα δώσει, κάτι που είναι πιο πιθανό. Όπως λέει και η ίδια, για περισσότερα από εκατό χρόνια, τα στόματα των λίγων εμπλεκομένων σε αυτή την υπόθεση παρέμεναν ερμητικά κλειστά και κανείς δεν είπε τίποτα για τα συστατικά και τη δοσολογία. Κερανίδου λέει, σύμφωνα με το CNN Greece:

“Όλοι οι πελάτες μας θέλουν να μάθουν τα μυστικά του ψημένου μπακαλιάρου σκόρδου, αλλά είναι αδύνατο. Για να σας δώσω μια ιδέα για το πόσο καλά κρατήθηκε το μυστικό μας εδώ και έναν αιώνα: δεν έχει διαρρεύσει ούτε ένα πράγμα, ούτε καν το κουρκούτι που Ο Αρίστος έφτιαξε.Ό,τι έμεινε, πετάχτηκε στην αποχέτευση για να μην μάθει κανείς τα υλικά της μυστικής συνταγής.Μπορώ να πω μόνο ότι η σκορδαλιά* μας γίνεται με ψωμί.Και για όσους θα μαγειρέψουν στο σπίτι θα αποκαλύψτε ένα μικρό μυστικό: ο μπακαλιάρος θέλει πολύ λάδι, πολλή υπομονή και πολύ δυνατή φωτιά, για να μην κολλάει στο τηγάνι.

* Η Σκορδαλιά ή αλιάδα είναι μια ελληνική σάλτσα σε μορφή παχύρρευστου πουρέ, που φτιάχνεται από πατάτες, μπαγιάτικο ψωμί με ελαιόλαδο, σκόρδο, ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά, μερικές φορές με την προσθήκη ξυδιού από λευκό κρασί. Η Σκορδαλιά παραδοσιακά σερβίρεται ως συνοδευτική σάλτσα για τηγανητό μπακαλιάρο ή μπακαλιάρο.

Source link