Πώς ήταν "τρώγονται" 1 τρισεκατομμύριο ευρώ μέρος 1

Με μεγάλη ικανοποίηση και ελπίδα ότι τα διδάγματα που αντλήθηκαν θα ωφελήσουν επιτέλους τη χώρα, την οικονομία, τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις μας, άκουσα τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να ανακοινώνει το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας και την αρχή ενός «καθαρού νέου ορίζοντα ανάπτυξης, ενότητας και ευημερία για όλους», που, όπως τόνισε, θα εμφανιστεί στις 20 Αυγούστου.

Αυτό με έκανε να βουτήξω ξανά στο αρχείο μου και ειδικά στο νέο μου βιβλίο που εκδόθηκε με τίτλο The Curse of 1980-1995. «Γνώριες κακίες», τις οποίες ο πρωθυπουργός υπενθύμισε ως άλλο ένα στοιχείο αυτοπροβολής για χάρη της «σωτηρίας της Ελλάδας», κατά τη διάρκεια μιας δωδεκάχρονης μνημονιακής περιπέτειας που «έφερε πόνο στους πολίτες, στασιμότητα της οικονομίας και διάσπαση της κοινωνίας, ” όπως τόνισε. Και εισήγαγαν επίσης «αβάσταχτους φόρους και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τραπεζικό έλεγχο και εξασφάλιση της κρατικής περιουσίας, υποβάθμιση της εθνικής άμυνας, δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας, καθώς και περιθωριοποίηση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο» και «άνοιξε πληγές στον πυρήνα της κοινωνίας μας»: φανατισμός, πυρκαγιές, βία, τραγικοί θάνατοι, όπως ο θάνατος της Marfin Bank, τυφλή αμφιβολία στους κρατικούς θεσμούς, η βούληση του λαού και του κράτους συνολικά. Εκεί που φύτρωσαν τα ψέματα δίπλα στο δηλητήριο της Χρυσής Αυγής και ακολούθησαν τέσσερα χρόνια δημαγωγίας που στοίχισε στη χώρα 100 δισεκατομμύρια και ώθησε τη χώρα στην άκρη της αβύσσου», πρόσθεσε, τονίζοντας ότι «χρειάστηκε σκληρή μάχη ενάντια στον λαϊκισμό για να διατηρηθεί η χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο.

λεηλατώντας τη χώρα
Προς στήριξη αυτής της δήλωσης για τις «γνωστές κακίες» που υπενθύμισε ο Πρωθυπουργός στο μήνυμά του, θα ήθελα να παραθέσω όλα τα διαχρονικά στοιχεία που δείχνουν τη ληστεία της χώρας που έγινε στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς (οικονομία, κοινωνία, θεσμούς, νοικοκυριά), που δεν ήταν παρά μια φυσική εξέλιξη, προδιαγεγραμμένη με μαθηματική ακρίβεια από 15 χρόνια (1980-1995) μακροοικονομικού λαϊκισμού, που λειτούργησε ως σοβαρή «κατάρα» τα επόμενα χρόνια, κορυφώνοντας το 2007 και το 2008, όταν η διεθνής Η οικονομική κρίση και η αναταραχή έδειξαν πόσο «γυμνή» ήταν και παραμένει η ελληνική οικονομία.

Ως πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που στηρίζει το συμπέρασμα του Πρωθυπουργού για τις «γνωστές κακίες» του μνημονιακού τζόγου, παρουσιάζω τον Πίνακα 1, ο οποίος βασίζεται σε δεδομένα από το προσεχές βιβλίο μου που αναφέρεται παραπάνω, στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ και Eurostat, Τράπεζα της Ελλάδος και κρατικούς προϋπολογισμούς. Το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη των στοιχείων αυτού του πίνακα είναι ότι, παρά την εφαρμογή των τριών επιληπτικών μνημονίων και την είσπραξη στο δημόσιο ταμείο με τη μορφή φορολογικών εσόδων, δανείων, κοινοτικών κεφαλαίων και ιδιωτικοποιήσεων περίπου ένα τρισεκατομμύριο ευρώσχεδόν όλες οι κύριες οικονομικές και κοινωνικές μεταβλητές δείχνουν ένα μοτίβο λεηλασίας.

συμπεράσματα
Ειδικότερα, η μελέτη των δεδομένων που δίνονται στον παρακάτω πίνακα μας επιτρέπει να συναγάγουμε τα ακόλουθα συμπεράσματα με κατάλληλα σχόλια:

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, η εθνική παραγωγή, με εξαίρεση την ασθενή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει βαθιά πτώση, η ύφεση ήταν εφιάλτης και τα στοιχεία του ΑΕΠ εξακολουθούν να απέχουν περίπου 55 δισ. ευρώ από το έτος ορόσημο του 2009! Σημειώστε ότι το 2020, λόγω της υγειονομικής κρίσης, το ΑΕΠ παρουσίασε τη μεγαλύτερη συρρίκνωση (165,3 δισ. ευρώ!).

Η εφιαλτική πτώση του ΑΕΠ οδήγησε σε μόνιμη μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, που βύθισε τα ελληνικά νοικοκυριά στην ανεργία και μείωσε τις εισπράξεις κοινωνικής ασφάλισης.

Το δημόσιο χρέος, που κηρύχθηκε «μη βιώσιμο» το 2009, συνεχίζει να αυξάνεται και να αυξάνεται παρά το βάναυσο κούρεμα (138 δισ. ευρώ) της ιδιωτικής περιουσίας το 2012 για δήθεν μείωση, αλλά στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος του (πάνω από 80 δισ. ευρώ! ) χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς. Σήμερα το χρέος είναι στα επίπεδα του 2011, δηλ. 355 δισ. ευρώ, δηλ. αυτό ήταν πριν από το κούρεμα των 51 δισ. ευρώ.

Η ίδια εφιαλτική εξέλιξη συμβαίνει με το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το οποίο είναι διπλάσιο από αυτό.
Η αύξηση των κρατικών εσόδων δεν δικαιολογείται από βαθιά ύφεση και ως εκ τούτου έρχεται σε βάρος της υπερβολικής φορολογίας.
Οι κρατικές δαπάνες αυξάνονται επίσης ως ποσοστό του ΑΕΠ και είναι σχεδόν εντελώς αντιπαραγωγικές καθώς οι δημόσιες επενδύσεις ήταν αδρανείς καθ’ όλη αυτή την περίοδο.

Από το 2011 (σε σχέση με το εισόδημα το 2010) έως το 2016, το ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα ενός ατόμου υπέστη επίσης κατάρρευση, και μακροπρόθεσμη, μειώθηκε στο 15,5% (2012). Οι εργαζόμενοι είναι τα αθώα θύματα μιας δωδεκάχρονης μνημονιακής περιπέτειας. Οι άνεργοι, και μάλιστα με σημαντικά μειωμένο εργατικό δυναμικό (λιγότερο από 4.000.000 άτομα), ήταν πάνω από 1.000.000 από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2018 και τον Σεπτέμβριο του 2013, το ρεκόρ 1.360.000 ατόμων. Επιπλέον, ήδη από το πρώτο μνημόνιο, από το 2010, η ανεργία άρχισε να αυξάνεται ραγδαία, σπάζοντας κάθε αρνητικό ρεκόρ μήνα με τον μήνα και από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Απρίλιο του 2018 ήταν πάνω από το 20%, με ρεκόρ 28,1% τον Σεπτέμβριο του 2013!

Η εξαθλίωση απογειώθηκε με καλπασμό. Αυτός ο αριθμός είναι επί του παρόντος 53,7% του πληθυσμού, η οποία επηρεάστηκε από μείωση των συντάξεων κατά 24,8 ποσοστιαίες μονάδες, οι οποίες έχουν περικοπεί από το 2011 και συνεχίζουν να περικόπτονται. Την ίδια στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ποσοστό των φτωχών είναι 21,9% (το 2020).

Αυξάνεται εντυπωσιακά η συμμετοχή εργαζομένων και συνταξιούχων στην είσπραξη των φόρων εισοδήματος, παρά την εξόντωσή τους μέσω της μείωσης του εισοδήματος και παρά τη ληστεία με την περικοπή των συντάξεων, που ακόμη περιμένουν να επιστραφούν. Επίσης, αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται οι έμμεσοι φόροι, που είναι οι πιο άδικοι και αντικοινωνικοί, ακόμα κι αν δεν δικαιολογούνται από την ύφεση. Έτσι, αυτοί οι άδικοι φόροι είναι 1,3 φορές υψηλότεροι από τους άμεσους φόρους.

Και σαν να μην έφτανε το υψηλό χρέος, η επαναφόρτισή του καθυστέρησε το 2016 για 14 χρόνια (από το 2057 έως το 2071), καταβάλλοντας ετήσια τέλη περίπου 8 δισ. ευρώ.

Σημειώνω ότι την ίδια περίοδο, το δημόσιο ταμείο έλαβε περίπου ένα τρισεκατομμύριο ευρώ με τη μορφή φόρων, δανείων, κεφαλαίων ΕΕ και τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, όπως θα δούμε στο επόμενο σημείωμα.

Πίνακας 1: Δώδεκα χρόνια εφιαλτικής εξέλιξης και κατάρριψη όλων των αρνητικών ρεκόρ

Source link