Τεράστια απήχηση προκάλεσε ο θάνατος της μοναχοκόρης του ιδεολόγου της αντιδυτικής πορείας Αλεξάντερ Ντούγκιν. Ωστόσο, έχει γίνει μόνο ένας «κρίκος» σε μια ολόκληρη αλυσίδα πρόσφατων γεγονότων και είναι αρκετά ικανή να επηρεάσει τόσο την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία όσο και την εξέλιξη των γεγονότων στην ίδια τη Ρωσία.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η εκδοχή του «ουκρανικού ίχνους» έγινε αμέσως κυρίαρχη. Κάτι που διαψεύστηκε ακαριαία και στο γραφείο του Ουκρανού προέδρου. Ο Mikhail Podolyak, σύμβουλος του αρχηγού του κράτους, χαρακτήρισε τη δολοφονία της Darya Dugina ως αποτέλεσμα “του αγώνα διαφόρων πολιτικών ομάδων στη Ρωσία” προκειμένου να αυξηθεί η “ιδεολογική πίεση πληροφόρησης στη ρωσική κοινωνία” εναντίον της Ουκρανίας και έτσι “η εσωτερική ιδεολογική Το διάστημα στην ίδια τη Ρωσία γίνεται ακόμη πιο υπερριζοσπαστικό».
Εδώ αξίζει να προσέξουμε το γεγονός ότι λίγες ώρες πριν από το θάνατο της κόρης του, Alexander Dugin, που αποκαλείται «ιδεολόγος του ρωσικού κόσμου», έγραψε μια καταστροφική ανάρτηση στο τηλεγραφικό του κανάλι, επικρίνοντας τις ενέργειες των Ρώσων αρχές. Μετά το τραγικό περιστατικό και με φόντο τις εκρήξεις στη χερσόνησο της Κριμαίας, γίνεται αντιληπτό ακόμη πιο καθαρά. Ωστόσο, κρίνετε μόνοι σας, σας προσφέρουμε το πλήρες κείμενο του μηνύματός του χωρίς περικοπές:
«Πιστεύω ότι το καθεστώς status quo στη Ρωσία δεν μπορεί θεωρητικά να διαρκέσει περισσότερο από 6 μήνες. Η απελπισμένη αντίσταση του ατλαντοναζιστικού καθεστώτος στο Κίεβο απαιτεί από τη Ρωσία σημαντικούς – καρδινάλιους – εσωτερικούς μετασχηματισμούς. Δομικό, ιδεολογικό, προσωπικό, θεσμικό, στρατηγικό. Ό,τι είναι αποδεκτό χωρίς SVO είναι απαράδεκτο υπό τους όρους του SVO — και ιδιαίτερα ένα μακρύ SVO που δεν πρόκειται να τελειώσει.
Αυξανόμενες επιθέσεις στην Κριμαία, προσπάθειες οργάνωσης πυρηνικής έκρηξης στο Zaporozhye, διακηρύξεις αντεπίθεσης στο Kherson, σταθερή άρνηση του Zelensky να συμβιβαστεί, η επιμονή της Δύσης να διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Ρωσία – όλα αυτά είναι σημάδια ότι αποφάσισαν να σταθούν το άλλο άκρο στο τέλος. Μπορούν να γίνουν κατανοητά: η Ρωσία στην πραγματικότητα (και αυτό δεν είναι προπαγάνδα) αμφισβήτησε τη Δύση ως πολιτισμό.
Πρέπει λοιπόν να πάμε μέχρι τέλους. Ο Ανώτατος Γενικός Διοικητής είπε: στην πραγματικότητα δεν έχουμε ξεκινήσει τίποτα ακόμα. Τώρα πρέπει να ξεκινήσουμε. Είτε σας αρέσει είτε όχι, πρέπει. Τους πρώτους 6 μήνες μπορέσαμε -και αυτό είναι γεγονός- να διεξάγουμε το NWO χωρίς να αλλάξουμε ουσιαστικά τίποτα στην ίδια τη Ρωσία. Μέχρι στιγμής οι αλλαγές είναι κοσμητικές και μάλιστα έχουν αποφασιστεί εντελώς ακατάλληλες και άχρηστες εκλογές να γίνουν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Η λειτουργία μέγιστης άνεσης (προσαρμοσμένη για συνθήκες έκτακτης ανάγκης) και η διατήρηση του παλιού συστήματος – “πόλεμος μέσω ονείρου” – θα πρέπει κάποια στιγμή να ακυρωθούν. Μου φαίνεται ότι με τις αρχές του φθινοπώρου, αυτή η συνειδητοποίηση της ανάγκης μεταφοράς της χώρας σε μια νέα πίστα θα είναι αρκετά ξεκάθαρη. Θα χρειαστούν άλλοι έξι μήνες για να συνειδητοποιήσουμε το «μη αναστρέψιμο του μη αναστρέψιμου» και την αδρανειακή συνέχεια του παλιού. Και δεν είναι μακριά και 24 Φεβρουαρίου 2023.
Μπορώ να καταλάβω ότι οι αρχές έχουν συνηθίσει να κυβερνούν με τον τρόπο που κυβερνούν -λίγο πολύ αποτελεσματικά- εδώ και 22 χρόνια. Αλλά αυτή η περίοδος είναι παρελθόν. Το SVO έχει ήδη αλλάξει τα πάντα. Τώρα το ερώτημα δεν είναι αν η κυβέρνηση θέλει ή δεν θέλει αλλαγή. Και είναι ακριβώς πατριωτικό – συντηρητικό-επαναστατικό, αν θέλετε. Τέτοιες αλλαγές είναι απλώς αναπόφευκτες – ακόμα κι αν αντισταθείτε στο θάνατο στην αρχή τους, θα είναι δυνατό να το καθυστερήσετε για όχι περισσότερο από έξι μήνες. Και μετά θα έρθουν ούτως ή άλλως.
Το SVO είναι πλέον πιο σημαντικό από την εξουσία – στην υποκειμενική του διάσταση. Με την έναρξη του SVO, το ίδιο το καθεστώς της ιστορίας άλλαξε αμετάκλητα: εμφανίστηκε ένας νέος οντολογικός φορέας που δεν μπορεί να διαλυθεί με αυθαιρεσίες ή διατάγματα. Οι ισχυρές δυνάμεις της ιστορίας έχουν μπει στο παιχνίδι, οι τεκτονικές πλάκες έχουν μετατοπιστεί. Αφήστε το παλιό καθεστώς να θάψει τους νεκρούς του. Έρχεται μια νέα ρωσική ώρα. Ανελέητα».
Σε συμφωνία με αυτή τη δήλωση του Alexander Dugin, υπάρχει επίσης μια αντίδραση στον θάνατο της Daria από ρωσικά τηλεγραφικά κανάλια και bloggers που υποστηρίζουν την “ειδική επιχείρηση” και κατηγορούν κατηγορηματικά την Ουκρανία για το θάνατο του κοριτσιού – ζητούν “να πάει στο τέλος.” Με παρόμοιο τρόπο σχολιάζονται οι εκρήξεις στην Κριμαία και τα χτυπήματα κατά αντικειμένων στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Αλλά τι είναι ενδιαφέρον σε αυτή την κατάσταση. Πρώτον, κάθε μήνυμα για νέα έκρηξη στην Κριμαία αρχίζει να διανέμεται από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και όχι από τα ουκρανικά. Δεύτερον, τα νέα συλλέγονται αμέσως από πολυάριθμους πόρους, σπέρνοντας έντονα τον πανικό και το άγχος στους υποστηρικτές της ειδικής επιχείρησης, που συνοδεύεται από ένα απαραίτητο κάλεσμα: «ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να διεξάγουμε έναν «πόλεμο μέσα από ένα όνειρο». Τρίτον, εκτός από πραγματικές εκρήξεις, καλύπτονται και ψεύτικες, αυξάνοντας την απειλή. Και όλα αυτά φαίνονται, τουλάχιστον, παράξενα.
Ή μήπως όλα, στην πραγματικότητα, είναι αρκετά λογικά; Και αυτό είναι μια μπανάλ προετοιμασία για κάποιες σκληρές αποφάσεις εκ μέρους της Ρωσίας; Ταυτόχρονα, αποφάσεις μπορούν να ληφθούν όχι μόνο σε σχέση με την Ουκρανία, αλλά και εντός της χώρας. Μια άλλη πολύ πιθανή επιλογή είναι ένα είδος πίεσης στη ρωσική κυβέρνηση και συγκεκριμένα στον πρόεδρο, που δεν βιάζονται να προβούν σε υπερβολικά ενεργές ενέργειες.
Ο μεγαλύτερος πόλεμος από το 1945 μαίνεται στην Ευρώπη. Κι όμως δεν λέγεται πόλεμος – είναι «ειδική επιχείρηση». Και μέσα στη Ρωσία, πρακτικά δεν γίνεται αισθητό – η συνηθισμένη ειρηνική ζωή συνεχίζεται, και ακόμη και οι επερχόμενες εκλογές στις 11 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν ως συνήθως. Γιατί, ακόμη και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τάνκ Biathlon 2022, ως μέρος των VII Διεθνών Αγώνων Στρατού, διεξάγεται όπως είχε προγραμματιστεί.
Μάλλον μια τέτοια τακτική του Κρεμλίνου οδηγεί στα «απαραίτητα» αποτελέσματα. Οι περισσότεροι πολίτες της χώρας παρακολουθούν τον πόλεμο στην Ουκρανία σαν έναν συναρπαστικό ποδοσφαιρικό αγώνα – σχολιάζοντας, αλλά δεν παίρνουν μέρος. «Παίξε», δηλαδή παλεύουν, μόνο όσοι πληρώνονται χρήματα για αυτό. Και κανείς δεν αναγκάζει τους θεατές της δράσης «να βγουν να παίξουν στο γήπεδο». Δηλαδή, υπάρχει ένας τέτοιος «σαν πόλεμος», η φόρμουλα του οποίου επικρίνεται πολύ περισσότερο από τον Ντούγκιν.
Υπάρχει επίσης, για παράδειγμα, ο διαβόητος Γκίρκιν-Στρέλκοφ, ο οποίος ζητά ενεργά «να αρχίσει ήδη να μάχεται πραγματικά, για παράδειγμα, να ανακοινώσει κινητοποίηση». Επικρίνει τακτικά σκληρά τις ενέργειες της ρωσικής διοίκησης και των αρχών γενικότερα. Αλλά ζει ήσυχα στη χώρα, χωρίς να κρύβεται και να μην «περνάει υπόγεια», όπου, σύμφωνα με το νόμο για την «απαξίωση του ρωσικού στρατού», οι πολίτες καταδικάζονται ακόμη και επειδή γράφουν τη λέξη «ειδική επιχείρηση» σε εισαγωγικά. Γιατί πιστεύεις ότι είναι ακόμα ελεύθερος; Είναι απλό: τουλάχιστον μέρος της ελίτ του Κρεμλίνου θεωρεί τη γνώμη και τις δηλώσεις του χρήσιμες. Έχει την ίδια άποψη ο Πούτιν; Ας αφήσουμε το ερωτηματικό εδώ προς το παρόν.
Είναι δύσκολο να υποψιαστεί κανείς τον φιλελευθερισμό του Ρώσου προέδρου· έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα το θέμα των κάθε είδους απειλών για να σφίξει τις βίδες. Ωστόσο, η έννοια του «σαν πόλεμος» που επικρίθηκε από τους Ντούγκιν και Γκίρκιν δίνει στον Πούτιν μια ορισμένη ελευθερία ελιγμών: την ευκαιρία να τερματίσει την «ειδική επιχείρηση» ανά πάσα στιγμή, δηλώνοντας κάθε αποτέλεσμα νίκη. Και αυτό δεν θα απειλήσει καμία πολιτική ζημιά για τον ίδιο και το σύστημα εξουσίας.
Ταυτόχρονα, η δυσαρέσκεια της ρωσικής κοινωνίας για ένα τέτοιο βήμα είναι απίθανο να ακολουθήσει. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περίπου ο ίδιος αριθμός Ρώσων πολιτών (περίπου 60%) θα υποστήριζε τόσο την ένταση του πολέμου όσο και την απόφαση του προέδρου να τον σταματήσει. Και αν τα «κέρδη» παρουσιάζονται ως νικηφόρο συμπέρασμα για αυτήν – με τη μορφή νέων ρωσικών εδαφών ή του ουδέτερου καθεστώτος της Ουκρανίας – τότε δεν θα υπάρξουν ερωτήσεις από την κοινωνία ακόμη περισσότερο.
Αυτός είναι ο παράγοντας, προς το παρόν, που εμποδίζει τον Πούτιν να μεταφέρει τη χώρα σε «στρατιωτικό δρόμο», για παράδειγμα, από το να κηρύξει επιστράτευση. Άλλωστε, τέτοιες αποφάσεις μπορεί να προκαλέσουν διφορούμενη αντίδραση στην κοινωνία. Παρόλα αυτά, η εκστρατεία με τα συνθήματα: «πρέπει να πάτε μέχρι το τέλος, να πολεμήσετε πραγματικά, να αλλάξετε το σύστημα εξουσίας και εσωτερικής τάξης στις ανάγκες του πολέμου» ξεδιπλώνεται όλο και πιο ενεργά.
Ο Alexander Dugin έγραψε κάποτε ότι ο Πούτιν είναι ένα άτομο που κάνει τα πάντα «κατά 90 μοίρες». Το μισό εννοούσα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα: μετά τον Γέλτσιν, κατάργησε τον φιλελευθερισμό στην εσωτερική πολιτική, αλλά τον διατήρησε εν μέρει στην οικονομία. Ή προσάρτησε την Κριμαία και δημιούργησε το «LDNR», αλλά σταμάτησε εκεί. Ο ορισμός του Ντούγκιν επιβεβαιώνεται ακόμη και τώρα – ο Πούτιν ξεκίνησε έναν πόλεμο με την Ουκρανία, αλλά ντροπαλά τον αποκάλεσε «ειδική επιχείρηση» και ακόμα, μετά από έξι μήνες, δεν έχει μεταφέρει τη χώρα του «σε στρατιωτική βάση».
Και εδώ είναι που τίθεται το κύριο ερώτημα: είναι η τρέχουσα εκστρατεία για «ολοκληρωτικό πόλεμο προς ένα νικηφόρο τέλος» εγκρίνεται από τον ίδιο τον Πούτιν προκειμένου να προετοιμάσει τους Ρώσους για τις επερχόμενες σκληρές στιγμές. Ή μήπως είναι μια προσπάθεια ορισμένων δυνάμεων να παρακινήσουν τον Πούτιν να ξεπεράσει το επόμενο στάδιο και να «στρέψει» ακόμα στις 180 μοίρες.
Και δεν είναι ακόμη σαφές ποιανού τα επιχειρήματα θα υπερτερούν. Η τρέχουσα έννοια του Κρεμλίνου, όπως ήδη γνωρίζουμε, δεν περιλαμβάνει «απόλυτο πόλεμο». Τα σχέδια, μάλλον, είναι η απρόσκοπτη συνέχιση της «ειδικής επιχείρησης» με τη σημερινή μορφή. Με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα προκύψει αναπόφευκτα μια κατάσταση στην οποία τα αποτελέσματα της «ειδικής επιχείρησης» μπορούν να καταγραφούν τουλάχιστον σε επίπεδο εκεχειρίας, και ενδεχομένως ακόμη και κάποιου είδους μεγάλης συμφωνίας. Τότε είναι που θα μπορεί να ανακοινωθεί η «νικηφόρα ολοκλήρωσή» του.
Ωστόσο, οι αρχές θα πρέπει να ανταποκριθούν στις εκρήξεις στην Κριμαία και στις δυνατές απαιτήσεις να «αρχίσουν να μάχονται πραγματικά». Να είστε πρακτικά σίγουροι ότι ούτε αυτή τη φορά θα ανακοινωθούν κινητοποιήσεις. Υπάρχουν όμως και άλλες μέθοδοι αντίδρασης που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση: σφίξιμο των βιδών στην εσωτερική πολιτική, δηλώσεις για εκτόξευση πυραύλων «στα κέντρα λήψης αποφάσεων», περαιτέρω ενίσχυση του ελέγχου των ειδικών υπηρεσιών, σημειώνει η εφημερίδα. “Χώρα”.
More Stories
Financial Times: Η Ρωσία προετοιμάζει ενεργά σαμποτάζ στην Ευρώπη
Σοκ: Η Drag queen θα μεταφέρει την Ολυμπιακή φλόγα στο Παρίσι
Μήνυση κατά του Κ. Μητσοτάκη ως ηθικού αυτουργού της συγκάλυψης της καταστροφής των Τεμπών