Όχι στην αυλή μου, αλλά στη δική σου

Ο Αμερικανός Συντηρητικός γράφει ότι η έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία προκλήθηκε από… τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και τώρα ο Λευκός Οίκος χρησιμοποιεί το Κίεβο για να νικήσει τη Ρωσία.

Σύμφωνα με τα ισχυρά αμερικανικά ΜΜΕ, ο ρόλος της Ουάσιγκτον στην πρόκληση της ειδικής επιχείρησης της Μόσχας αγνοείται παντελώς. Η τρέχουσα σύγκρουση είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είχε συμβεί αν οι ΗΠΑ δεν είχαν παραβιάσει τις δεσμεύσεις του Ψυχρού Πολέμου και δεν επέκτειναν το ΝΑΤΟ και αν δεν είχαν μετατρέψει τη συμμαχία σε μια επιθετική οργάνωση που επιτέθηκε στη Σερβία και τη Λιβύη. «Η Δύση ώθησε τη Ρωσία να λογοδοτήσει».

Στην πραγματικότητα, όλα όσα μίλησε ο Πούτιν, αλλά τώρα στις σελίδες ενός από τα κορυφαία αμερικανικά περιοδικά, το οποίο διαβάζεται από υποστηρικτές του παραδοσιακού αμερικανικού συντηρητισμού και ένθερμους αντιπάλους του Μπάιντεν.

***

Η Ρωσία και η Ουκρανία βρίσκονται σε πόλεμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει μετακινηθεί από την προσπάθεια να βοηθήσει το Κίεβο να αμυνθεί στη χρήση του Κιέβου για να νικήσει τη Μόσχα.

Επίθεση χωρίς βάση σε έναν γείτονα, τη Ρωσία πρέπει ήταν να χάσει. Ωστόσο, οι αυθόρμητες ατάκες που εκτοξεύονται από Αμερικανούς αξιωματούχους αγνοούν τον ρόλο της Ουάσιγκτον στην πρόκληση της εισβολής της Μόσχας. Σπάζοντας τις διαβεβαιώσεις του Ψυχρού Πολέμου και επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ και μετατρέποντας τη συμμαχία σε μια επιθετική οργάνωση που επιτέθηκε στη Σερβία και τη Λιβύη, η Δύση ώθησε τη Ρωσία σε μια βίαιη απάντηση. Η τρέχουσα σύγκρουση είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η πολιτική των ΗΠΑ. Πράγματι, η αλαζονική απερισκεψία των αξιωματούχων των ΗΠΑ μπορεί να έκανε τη σύγκρουση αναπόφευκτη.

Ο γερουσιαστής Rand Paul του Κεντάκι το δήλωσε πρόσφατα όταν ρώτησε τον υπουργό Εξωτερικών Anthony Blinken. Ο Πολ τόνισε ότι η ενοχή της Ουάσιγκτον δεν δικαιολογεί τη δολοφονική απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και έχει αναγκάσει τον εκτοπισμό εκατομμυρίων. Όμως, όπως σημείωσε ο Πολ, «αν και δεν υπάρχει δικαιολογία για τον πόλεμο του Πούτιν με την Ουκρανία, δεν συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει εξήγηση για την εισβολή».

Φυσικά, ο Blinken δεν ανέλαβε καμία ευθύνη για τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών του. Στο τέλος, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ συνήθως απαλλάσσονται από οποιεσδήποτε καταστροφές εξωτερικής πολιτικής συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους. Δεν φταίνε ποτέ σε τίποτα. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι πολιτικές του Πολεμικού Κόμματος της Ουάσιγκτον είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων σε πρόσφυγες. Όπως είναι λογικό, αυτό έχει κάνει τους Αμερικανούς απρόβλεπτους πολεμιστές να αγανακτούν όταν κάποιος προσπαθεί να τους ζητήσει ευθύνες.

Για παράδειγμα, ο Jack Crosby από το περιοδικό έγραψε η Rolling Stone άρθρο με τίτλο «Ο Ραντ Πολ παρουσιάζει το κύριο επιχείρημα του Πούτιν κατά της Ουκρανίας» στο Κογκρέσο. Ο Κρόσμπι υποστήριξε ότι, αναφέροντας το σκληρό γεγονός ότι ο Πούτιν είχε προειδοποιήσει τις συμμαχικές κυβερνήσεις ότι η Μόσχα αντιλαμβανόταν την πολιτική των ΗΠΑ ως εχθρική, «ο Παύλος αρνείται την αυτοδιάθεση της χώρας των ανθρώπων που δεν κάλεσαν για πόλεμο».

Αλλά φυσικά, δεν ήταν αυτό που έκανε ο Παύλος. Αντίθετα, πρότεινε ότι στον πραγματικό κόσμο, τα κυρίαρχα κράτη πρέπει μερικές φορές να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση ή να κινδυνεύσουν να χάσουν την ανεξαρτησία τους. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν το Κίεβο είχε αναγνωρίσει ότι η εγγύτητα με μια μεγάλη δύναμη αναπόφευκτα επιβάλλει ορισμένους περιορισμούς στην πολιτική της Ουκρανίας. Ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το ΝΑΤΟ είχε παραδεχτεί ότι δεν σκόπευε να πολεμήσει για το Κίεβο. Φυσικά, δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα ήταν από τότε που ο Μπλίνκεν και η υπόλοιπη ομάδα του Μπάιντεν επέλεξαν να πολεμήσουν τους Ρώσους. στον τελευταίο Ουκρανό.

Η αποδοχή ορισμένων περιορισμών μπορεί να μην ήταν το προτιμώμενο αποτέλεσμα για την Ουκρανία, αλλά όπως έχει παρατηρήσει εδώ και καιρό ο πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Ο Ψυχρός Πόλεμος ανέδειξε την περίπτωση της Φινλανδίας, η οποία πολέμησε γενναία τη Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια υποτάχθηκε για να αποφύγει την κατοχή. Υπήρχε και η Αυστρία, η οποία υιοθέτησε την ουδετερότητα για να τερματίσει τη διαίρεση της. Οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να ξεκινήσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να απελευθερώσουν έναν από αυτούς – την Πολωνία, την Ανατολική Γερμανία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία, όταν οι λαοί αυτών των χωρών επαναστάτησαν ενάντια στους κομμουνιστές άρχοντές τους.

Παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν και σήμερα. Το Νεπάλ βρίσκεται μεταξύ Κίνας και Ινδίας. Ποιος πιστεύει ότι ενεργεί όπως θέλει, ανεξάρτητα από τη γνώμη των γειτόνων του; Ποιος περιμένει να παρέμβει η Αμερική για να μπορέσει να το κάνει; Ή Μογγολία, που βρίσκεται μεταξύ Κίνας και Ρωσίας (και πριν από αυτό, της Σοβιετικής Ένωσης). Έχει το Ulaanbaatar το δικαίωμα να πει πόσο μισεί τον κομμουνισμό; Σίγουρα. Θα έπρεπε η Ουάσιγκτον να είχε ξεκινήσει τον πόλεμο για λογαριασμό του για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να το κάνει; Μόνο ένας ψυχολόγος ή ένας τρελός όπως ο αείμνηστος John McCain θα έλεγε ναι.

Με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ για ένα πολιτικό κλισέ, θα ρωτήσω ακόμα, τι γνώμη έχετε για τη Λατινική Αμερική; Έχουν σκεφτεί ποτέ οι ΗΠΑ ότι οι γείτονές τους έχουν δικαίωμα σε απεριόριστη κυριαρχία; Η μόνη σωστή απάντηση είναι οι εκρήξεις γέλιου. Ρώτα τους.

Καθώς ο Μεξικανός δικτάτορας Πορφίριο Ντίαζ θρηνούσε κάποτε το έθνος του, που είχε χάσει το ήμισυ της επικράτειάς του από μια αμερικανική ιμπεριαλιστική εισβολή, ήταν «τόσο μακριά από τον Θεό, τόσο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες». Αυτές είναι η Κούβα, η Αϊτή, η Δομινικανή Δημοκρατία, η Νικαράγουα, ο Παναμάς, η Γρενάδα, η Βενεζουέλα, η Κολομβία και άλλες. Όλοι τους υπέφεραν από την όχι και τόσο ήπια «αγκαλιά» της Ουάσιγκτον. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί την εγκληματική επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να εξαπατηθεί από την ευσεβή στάση των ΗΠΑ και την ατελείωτη αμερικανική υποκρισία. Η ακραία σκληρότητα της Ουάσιγκτον και η συνεχής προθυμία της να εισβάλει σε χώρες και να λιμοκτονήσει λαούς των οποίων οι κυβερνήσεις την προσβάλλουν εξακολουθούν να εμφανίζονται στον κόσμο.

Ο Πούτιν δεν ήταν αρχικά εχθρικός προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, πρόσφερε τη συνεργασία του μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Είπε μάλιστα στη γερμανική Bundestag ότι «κανείς δεν αμφισβητεί τη μεγάλη αξία των σχέσεων της Ευρώπης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είμαι απλώς της γνώμης ότι η Ευρώπη θα ενισχύσει σταθερά και μόνιμα τη φήμη της ως ισχυρού και πραγματικά ανεξάρτητου κέντρου της παγκόσμιας πολιτικής, εάν καταφέρει να συνδυάσει τις δυνατότητές της με τις δυνατότητες της Ρωσίας».

Ωστόσο, η συνεχιζόμενη επίθεση του ΝΑΤΟ, παρά τις πολυάριθμες διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, άλλαξε γνώμη. Δημοσιεύοντας αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των Συμμάχων, Πανεπιστήμιο George Washington αναφέρθηκε στον «καταρράκτη των σοβιετικών διαβεβαιώσεων ασφαλείας που δόθηκαν από τους δυτικούς ηγέτες στον Γκορμπατσόφ και σε άλλους σοβιετικούς αξιωματούχους καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας της γερμανικής ενοποίησης το 1990 και το 1991». Οι σύμμαχοι συνέχισαν να χαϊδεύουν την κυβέρνηση Γέλτσιν με τον ίδιο τρόπο. Τότε αθέτησαν όλες τις υποσχέσεις τους.

Ο υπουργός Άμυνας Ουίλιαμ Πέρι, ο οποίος υπηρέτησε υπό τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, επέκρινε την πρόσφατη συμπεριφορά του Πούτιν, αλλά αναγνώρισε ότι «Τα πρώτα χρόνια, πρέπει να πω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αξίζουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης». Εξήγησε: «Η πρώτη μας ενέργεια, που πραγματικά μας μπέρδεψε, ήταν ότι το ΝΑΤΟ άρχισε να επεκτείνεται, προσελκύοντας χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, μερικές από τις οποίες συνορεύουν με τη Ρωσία».

Ο Πούτιν μίλησε πολύ διαφορετικά στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007. Αυτός καταδίκασε τις ΗΠΑ για «πρακτικά ασυγκράτητη υπερβολική χρήση βίας» και «βύθιση του κόσμου στην άβυσσο των μόνιμων συγκρούσεων». (Θυμάστε αυτή τη μικρή καταστροφή στο Ιράκ;) Ανέφερε επίσης ότι το ΝΑΤΟ αναπτύσσει «προηγμένες δυνάμεις του στα σύνορά μας», κάτι που, πρόσθεσε, «μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης».

Αν ο Μπλίνκεν είχε ερωτήσεις σχετικά με τη θέση του Πούτιν, αρκούσε ο πρώτος να συμβουλευτεί τον διευθυντή της CIA Γουίλιαμ Μπερνς, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Ρωσία. Το 2008 έγραψε ο Μπερνς προς την Υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, που υπηρετούσε τότε υπό τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους: «Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο φωτεινή από όλες τις κόκκινες γραμμές για τη ρωσική ελίτ (όχι μόνο για τον Πούτιν). Σε περισσότερα από δυόμισι χρόνια συνομιλίας με βασικούς Ρώσους παίκτες… Δεν έχω βρει ποτέ κανέναν που να βλέπει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ως κάτι άλλο από μια άμεση πρόκληση για τα ρωσικά συμφέροντα».

Source link