Αυτοκτονία της Τουρκίας

Ζούμε σε μια εποχή που η Τουρκία πρόκειται να αυτοκτονήσει. Και αυτό είναι αναπόφευκτο λόγω του γεγονότος ότι ο Ερντογάν στράφηκε εναντίον της Δύσης, γράφει συντάκτης εκδόσεις in.gr Γεώργιος Μαλούχος.

Στη βιβλιογραφία υπάρχει ένας όρος «έξυπνη ουδετερότητα» – αυτή η έκφραση περιγράφει την πολιτική του Κεμάλ σε σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις. Έγινε γνωστό χάρη στο βιβλίο του Frank Weber σχετικά με τη θέση της Τουρκίας στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, αυτή η πολιτική πηγαίνει λίγο πιο μακριά. Περιγράφει την πορεία που ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας κινήθηκε με ευελιξία μεταξύ των εξαιρετικά αντικρουόμενων συμφερόντων των ισχυρών κρατών της Δύσης, της Κεντρικής Ευρώπης και της Ρωσίας.

Ο Κεμάλ κατανόησε το βαθύ λάθος της Τουρκίας, η οποία συμπορεύτηκε με τη Γερμανία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στράφηκε εναντίον της Δύσης. Και επένδυσε σε μια νέα διπλωματία, η ουσία της οποίας ήταν να μπορεί να πάρει κάτι από όλους, στην πραγματικότητα, δίνοντας τίποτα σε κανέναν εκτός από χαμόγελα και ανατολίτικες υποσχέσεις.

Είναι μια πολιτική που η Τουρκία δεν συμμετείχε στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ήθελε να ενταχθεί στη νικήτρια ομάδα λίγες εβδομάδες πριν τελειώσει. Πολιτική που επικρατούσε για δεκαετίες, μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα.

Η Τουρκία ακολούθησε μια έκδοση με μεγάλη επιτυχία καθ ‘όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Με βάση αυτό, ο Ερντογάν ξεκίνησε και περπατούσε κατά την πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του, τελικά ήταν η εγκατάλειψή της που έφερε τη χώρα του στο πιο δυσμενές σημείο τα τελευταία εκατό χρόνια – όσον αφορά την ισορροπία με τις σημερινές μεγάλες δυνάμεις, ειδικά η Δύση, η οποία, τελικά, έχει μεγαλύτερη σημασία σε αυτήν την περίπτωση.

Αλλά υπάρχει μια βαθιά ειρωνεία στην ιστορία: Ο Ερντογάν εγκατέλειψε την πολιτική της «έξυπνης ουδετερότητας» όχι επειδή απέτυχε, αλλά επειδή πέτυχε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει ξεκινήσει το ρόλο της χώρας του στη διεθνή σκηνή με τρόπο που ποτέ δεν είχε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για αυτόν. Η φιλοδοξία του δεν ήταν η Τουρκία να είναι προβλέψιμος παράγοντας για μεγάλες δυνάμεις, αλλά να γίνει και μια μεγάλη δύναμη. Αλλά οι επιτυχίες του τον τύφλωσαν. Πίστευε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει το ισοδύναμο κρατών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Ρωσία.

Και ήρθε η ώρα όταν, αντί να συνεχίσει να ελιγμούς μεταξύ τους στο πλαίσιο της κεμαλικής διπλωματικής παράδοσης, ήθελε να τον επιβάλει ως συμμετέχοντα στη νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας. Το έκανε με τη Συρία, με τη Λιβύη, με ρωσικούς πυραύλους, με το F-35 – πρώτα όταν ήρθε ως εταίρος και στη συνέχεια όταν περιφρόνησε αδιάκριτα την αμερικανική αντίδραση. Στο τέλος, δεν υπάρχει ανάγκη για μακροχρόνια ανάλυση του τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά: αυτό είναι καθαρά ορατό στις εικόνες του ανακτόρου που έχτισε στην Άγκυρα, ειδικά από την εικόνα του πάνω στο χρυσό θρόνο στον οποίο φωτογραφίζεται.

Δεν ντύνεται σαν σουλτάνος, αλλά κάθεται ήδη στο θρόνο του. Κανένας άλλος ηγέτης του 21ου αιώνα δεν το κάνει αυτό. Αυτός ο θρόνος, τον οποίο έχτισε ο ίδιος ο Ερντογάν και τον οποίο ανατρέπει σήμερα.

Τώρα είναι η στιγμή που η Τουρκία πρόκειται να αυτοκτονήσει. Ο Ερντογάν το γύρισε εναντίον της Δύσης. Αυτό το ακολούθησε πεισματικά και αποφασιστικά. Πίστευε ότι ήταν ίσος με τη Δύση και μπορούσε να του επιβάλει οτιδήποτε. Έπαιξε – και ήδη έχασε. Ταυτόχρονα, η μισαλλοδοξία του είναι τέτοια που θέτει σε κίνδυνο την ήδη προβληματική συμμαχία του με τη Ρωσία όταν ζητά την αναθεώρηση του στενού καθεστώτος.

Τώρα ο Ερντογάν είναι μόνος. Και απομένει να δούμε αν θα κάνει το επόμενο λάθος, το οποίο θα είναι θανατηφόρο για την Τουρκία και το οποίο απειλεί συνεχώς: να επιτεθεί στην Ελλάδα. Ποιο είναι τώρα το νέο σύνορο της Δύσης. Εάν το κάνει αυτό, τότε θα τον επιτεθούν ήδη.

…



Source link