Καταστροφή είναι η νέα πραγματικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Έχουμε μπει σε μια εποχή καταστροφών. Και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζει διαρκώς σε αυτή την εποχή.

Η κλιματική αλλαγή είναι ήδη εδώ και μπορούμε να δούμε τις συνέπειές της στη μορφή «ακραία καιρικά φαινόμενα», καταστροφική έλλειψη νερούαυξημένος κίνδυνος μεγάλες δασικές πυρκαγιές σε όλο τον κόσμο. Το έχουμε παρατηρήσει σε πολλές χώρες, το έχουμε βιώσει στη χώρα μας και το βιώνουμε τώρα.

Αυτή τη στιγμή μαίνεται μια πολύ μεγάλη δασική πυρκαγιά στην Αττική (άρθρο που γράφτηκε στις 13 Αυγούστου) που εξαπλώνεται σε περιοχές που θεωρούσαμε κατοικημένες, μέρος της «αστικής περιοχής» της μητροπολιτικής μητρόπολης. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ πριν, ακόμη και κατά τη διάρκεια μεγάλων πυρκαγιών.

Ξέρω ότι οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες και εξαιρετικά δύσκολες. Και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι όσοι εμπλέκονται στη συνέχεια κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, πολλοί από αυτούς δείχνουν αληθινό ηρωισμό και αυταπάρνηση.

Αυτό όμως το ξέρουμε εδώ και καιρό Βιώνουμε πρωτόγνωρες και εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Ξέραμε ότι κάθε χρόνο η κατάσταση θα γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Γνωρίζαμε ότι θα δοκιμαστούν τα όρια των μηχανισμών πυρόσβεσης. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν όντως αντιμετωπίσαμε αυτή την πρόκληση τα τελευταία χρόνια.

Μην με παρεξηγείτε, δεν θέλω να μιλήσω για «ευθύνες» και την εύρεση των ενόχων αυτή τη στιγμή, που μόλις ξεδιπλώνεται η καταστροφή. Αν και είναι προφανές ότι εδώ υπάρχει μια μακρόχρονη και πολύ σοβαρή ευθύνη, καθώς και πολιτικοί ένοχοι, γιατί οι πολίτες δεν μπορούν να αισθάνονται ότι ζουν σε μια απροστάτευτη χώρα και είναι εντελώς ανυπεράσπιστοι, περιμένοντας να σβήσει η φωτιά όταν φτάσει στο θάλασσα.

Εννοώ κάτι πιο παγκόσμιο, που πηγαίνει στη ρίζα του προβλήματος και εξηγεί πολλά – αλλά δεν το δικαιολογεί. Νομίζω ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε πόσο έχουν ήδη αλλάξει τα πράγματα. Και επειδή δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, είμαστε ακόμη σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστοι. Για να το θέσουμε διαφορετικά, επί του παρόντος, αυτοί που κρατούν την τύχη των χωρών στα χέρια τους δεν σκέφτονται και, επιπλέον, δεν ενεργούν με τρόπο που να δείχνει πραγματική επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης.

Αν και η κλιματική έκτακτη ανάγκη, τόσο με τη μορφή προσπαθειών για την αποτροπή της κλιμάκωσής της όσο και με τη μορφή δράσεων για τον περιορισμό των συνεπειών της, θα πρέπει να είναι ένα από τα κύρια, αν όχι το πιο σημαντικό, ζήτημα που μας απασχολεί και γύρω από το οποίο κινητοποιούνται οι πόροι, τόσο δημόσια όσο και ευρωπαϊκή.

Αντίθετα, τα στοιχεία δείχνουν ότι το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Άμυνας, το οποίο είναι υπεύθυνο για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και κρίσεων, καθώς και για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, έχει λάβει πολύ λίγους πόρους (ή την επιτυχία τους). λεηλατημένος. Σημείωμα συντάκτες), δεδομένων των ραγδαίων αλλαγών. Προκαλεί ανησυχία και θυμό το γεγονός ότι ακόμη και το Ταμείο Ανάκαμψης, που υποτίθεται ότι θα κάλυπτε σημαντικό μέρος των αναγκών σε εξοπλισμό, ειδικούς και ανθρώπινο δυναμικό, έχει διατεθεί ελάχιστα και μέχρι πρόσφατα το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 1%.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο σημαντική «εθνική πρόκληση» αυτή τη στιγμή από την επίτευξη πραγματικής ασφάλειας και προστασίας από καταστροφές και, μεσοπρόθεσμα, την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε πραγματικά ένα βιώσιμο μέλλον.

Γιατί δεν πιστεύω ότι η απάντηση αυτή τη στιγμή είναι να αποδεχθούμε μοιρολατρικά ότι οι καταστροφές θα συμβαίνουν όλο και πιο συχνά και ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διασφαλίσουμε, μέσω συστημάτων όπως το 112, ότι δεν υπάρχουν θύματα και ότι επεκτείνοντας τις μορφές ιδιωτική ασφάλιση για την παροχή πρόσθετων αποζημιώσεων σε όσους θα υποφέρουν όλο και πιο συχνά.

Μια τέτοια κατεύθυνση θα ήταν μια απαράδεκτη συμφιλίωση με την καταστροφή. θα ισοδυναμούσε με αποδοχή αυτού που έχει γίνει το νέο φυσιολογικό.

Και φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς κάνουμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε περάσει σε ένα νέο επίπεδο τόσο της απειλής όσο και της κλίμακας των επιπτώσεων που μπορεί να έχουν οι καταστροφές.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, το κράτος και οι υπεύθυνοι για αυτήν δεν μπορούν να παραμείνουν στο επίπεδο του «κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Πρέπει να προχωρήσουν στο «κάναμε και κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε». Διαφορετικά, εξακολουθούν να βρίσκονται στο επίκεντρο του προβλήματος.

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος – επιμελητής της μεγαλύτερης ελληνικής έκδοσης in.gr

Source link