Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Σήμερα είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου

Δημιουργήθηκε από DALL·E 3

Σήμερα 22 Δεκεμβρίου ξεκινά ο αστρονομικός χειμώνας που θα διαρκέσει μέχρι την εαρινή ισημερία, δηλαδή μέχρι τις 20 Μαρτίου.

Στις 05:27 έφτασε το «χειμερινό ηλιοστάσιο». Ο Ήλιος, κινούμενος κατά μήκος της εκλειπτικής, εκείνη τη στιγμή έφτασε στην πιο απομακρυσμένη θέση του από τον ουράνιο ισημερινό προς τον Νότιο Πόλο. Ο αστρονομικός (δεν πρέπει να συγχέεται με τον μετεωρολογικό) χειμώνας θα ξεκινήσει στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη και το καλοκαίρι στο νότιο ημισφαίριο. Παράλληλα, στο βόρειο ημισφαίριο υπάρχει τις μικρότερες ώρες της ημέρας και τη μεγαλύτερη νύχτα. Την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, το μεσημέρι, μπορείτε να παρατηρήσετε τη χαμηλότερη θέση του Ήλιου πάνω από τον ορίζοντα στο βόρειο ημισφαίριο της Γης.

Αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί επίσης πρώτη μέρα του χειμώναΑν και Ο μετεωρολογικός χειμώνας ξεκινά νωρίτερα. «Ενώ οι αστρονομικές ή ημερολογιακές εποχές ξεκινούν με τις ισημερίες (άνοιξη και το φθινόπωρο) και τα ηλιοστάσια (καλοκαίρι και χειμώνας), στη μετεωρολογία ξεκινούν νωρίτερα και αντιστοιχούν σε περιόδους τριών ολόκληρων μηνών.», εξηγεί η ΕΜΥ, υποδεικνύοντας ότι ο μετεωρολογικός χειμώνας ξεκινά την 1η Δεκεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 28 ή 29 Φεβρουαρίου.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν «πέφτει» πάντα την ίδια ημερομηνία, αλλά κυμαίνεται μεταξύ 20 και 23 Δεκεμβρίου, με τις 21 και 22 Δεκεμβρίου να είναι οι πιο πιθανές ημερομηνίες. Η τελευταία φορά που συνέβη το χειμερινό ηλιοστάσιο ήταν στις 23 Δεκεμβρίου του 1903 και δεν θα συμβεί ξανά μέχρι το 2303. Αυτές οι ημερολογιακές διακυμάνσεις συνδέονται με το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν συμβαίνει πλέον στις 25 Δεκεμβρίου, όπως στην εποχή του Χριστού, αλλά λίγο νωρίτερα, επειδή το παλιό Ιουλιανό ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρας το 44 π.Χ. αντικαταστάθηκε, όρισε το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά έχασε μια μέρα κάθε 128 χρόνια. Το 1582, ο Πάπας Γρηγόριος XIII εισήγαγε ένα νέο ημερολόγιο που πήρε το όνομά του (το Γρηγοριανό), το οποίο χάνει μόνο μία ημέρα κάθε 4.000 χρόνια.

Ο ήλιος λατρεύονταν ως θεότητα από αρχαίους λαούς (από τους Σκανδιναβούς και τους Ιρανούς μέχρι τους Μάγια και τους Ίνκας), οι οποίοι οργάνωναν διάφορα φεστιβάλ προς τιμήν του. Σχεδόν παντού, οι μεγαλύτερες γιορτές γίνονταν την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, που θεωρούνταν γιορτή της αναγέννησης του ήλιου και σηματοδότησε την αρχή μιας νέας χρονιάς.

Πιστεύεται ότι προϊστορικά μνημεία όπως το Στόουνχεντζ στο Ηνωμένο Βασίλειο «προορίζονταν» να καταγράφουν την κίνηση του Ήλιου στον ουρανό. Κεντρικής σημασίας για τους Ρωμαίους ήταν η γιορτή του «αήττητου Ήλιου» στις 25 Δεκεμβρίου, η οποία γιόρταζε τον Ήλιο να αρχίζει να ανατέλλει ξανά στον ουρανό και έτσι οι μέρες μεγαλώνουν.

Source link