29.03.2024

Αθηναϊκά Νέα

Νέα από την Ελλάδα

Οι αρχαίοι Αθηναίοι, σύμφωνα με τους νόμους του Σόλωνα, ήταν υποχρεωμένοι να φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και να φροντίζουν ακόμη και την ταφή τους.

Όποιος πολίτης παραβίαζε αυτές τις υποχρεώσεις πλήρωνε πρόστιμο και έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα, δηλαδή θεωρούνταν «άτιμος», ή εκδιώκονταν από την πόλη. Οι Αθηναίοι και οι Έλληνες της αρχαιότητας πίστευαν ότι οι θεοί χαρίζουν απλόχερα τις ευλογίες στους θνητούς και ότι, σεβόμενοι τους αθάνατους ευεργέτες, έπρεπε να τις χρησιμοποιούν μέχρι την τελευταία ευκαιρία.

Διαφορετικά, θα είχαν προσβάλει τους γενναιόδωρους θεούς. Επομένως, σύμφωνα με αυτές τις ιδέες, θα πρέπει να εκτιμούν, να αγαπούν και να απολαμβάνουν την επίγεια ζωή. Έπρεπε να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με ευλάβεια, φόβο και θλίψη, έτσι οι αρχαίοι Έλληνες φοβούνταν τους νεκρούς, που θεωρούνταν «ακάθαρτοι» (μολυσμένοι). Ο θάνατος είναι το φινάλε, γιατί λίγοι άνθρωποι στην αρχαιότητα πίστευαν στην αθανασία της ψυχής.

Ο Όμηρος χωρίζει την ψυχή (από το ρήμα ψυχώ > φυσώ – αναπνέω (από το ρήμα ψυχώ > πνέω – αναπνέω)) στην κύρια ψυχή (ζωή – πνοή – πνοή ( ζωή -ανάσα – πνοή)) και θυμό, που είναι η ψυχή μας, ως φορέας ψυχικών και πνευματικών ιδιοτήτων. Σύμφωνα με τον Όμηρο, το σώμα είναι το άτομο ως τέτοιο, το οποίο φθείρεται μετά τον θάνατο. Η ψυχή μετά το θάνατο γίνεται μια χλωμή, άχρηστη σκιά που περιπλανιέται στον Άδη, και μετά εξαφανίζεται, εξαφανίζεται. Παρόμοιες ιδέες έχει και ο Αριστοτέλης, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος είναι σώμα και ύλη, ψυχή και είδος.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η ψυχή κατέχει μια ενδιάμεση θέση μεταξύ ανθρώπου και Θεού, γεννιέται και εξέρχεται με το σώμα. Μόνο ο νους προέρχεται απ’ έξω (“τυράθεν” (“θύραθεν”)), είναι “το υψηλότερο μέρος της ψυχής, προηγούμενο και κύριο, επιπόλαιο και απαθές”, και είναι ύλη.

Αθανασία ψυχής

Υπερασπιστείτε την αθανασία της ψυχής Ορφικοί, Πυθαγόρειοι και Πλατωνικοί. Οι θεωρίες τους μοιάζουν πολύ με τη μεταγενέστερη χριστιανική θεωρία της ψυχής. Κοινή σε όλους τους είναι η άποψη ότι η ψυχή είναι «άυλη, άφθαρτη και αθάνατη ουσία», «κάτι αόρατο, ασώματο, άφθαρτο και θεϊκό», άρα και αθάνατη. Ενώ το σώμα είναι «ορατό και περίπλοκο, γήινο και ανθρώπινο», είναι επομένως θνητό και ίσως απατηλό (Πλάτωνας και Φαίδων).

Σωκράτης στις τελευταίες του στιγμές νιώθει ότι στο θάνατό του θεραπεύεται από την ασθένεια (δηλαδή το κλείσιμο της ψυχής, μέσα στο φθαρτό (θνητό) σώμα). Ως εκ τούτου, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον θεό Ασκληπιό, αναθέτει στον Κρίτωνα να θυσιάσει έναν κόκορα για λογαριασμό του. Την ίδια ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία το σώμα είναι φυλακή της ψυχής, υποστηρίζουν και οι Ορφικοί. Χαρακτηριστικά πιστεύουν: «η ψυχή εγκαταλείπει προσωρινά το σώμα τη στιγμή του ύπνου και για πάντα τη στιγμή του θανάτου». Όλοι μιλούν επίσης για δικαιοσύνη, ηθική αγνότητα και τιμωρία ή δικαίωση στον επόμενο κόσμο.

Επικούρεια άποψη

Το αντίθετο από το προηγούμενο είναι η επικούρεια άποψη. Ο Επίκουρος δέχεται την πλατωνική-αριστοτελική διαίρεση της ψυχής σε άλογο (ψυχή – anima) και λογική (νους – animus (νους – animus)), αλλά διαφέρει από τους άλλους στο ότι θεωρεί και τα δύο μέρη της ψυχής ως φθαρτό και υλικό.Βασίζεται στην ατομική θεωρία του Δημόκριτου, ερμηνεύει δηλαδή την ψυχή και το νου ως συμπτώματα της εκδήλωσης της ύλης. Επίκουρος, η ψυχή αποτελείται από τα μικρότερα άτομα που είναι διάσπαρτα στο σώμα, και πεθαίνει μαζί με το σώμα. Η άποψή του για τον θάνατο είναι ενδιαφέρουσα:

“… Άρα, το πιο τρομερό από όλα τα κακά – ο θάνατος – δεν είναι τίποτα για εμάς. Απλά γιατί όσο είμαστε ζωντανοί, δεν θα υπάρχει, ενώ όταν εμφανιστεί, δεν θα υπάρχουμε. Επομένως, ο θάνατος δεν έχει καμία σχέση με είτε ζωντανός, ούτε με τους νεκρούς, γιατί ενώ οι ζωντανοί είναι ζωντανοί, αυτή δεν είναι, και οι νεκροί δεν θα είναι ζωντανοί όταν εμφανιστεί… “(Επίκουρος, Επιστολή προς τον Μενικέγιο,” Περί Ευτυχίας”) ς).

Επιτρεπόταν η αρχαία ελληνική θρησκεία πλήρη ελευθερία σκέψης και έκφρασης, είχε πεποιθήσεις με καθαρά πνευματικό περιεχόμενο και υψηλές ηθικές αξίες. Για παράδειγμα, στα Ηλύσια Πεδία βασιλεύουν θνητοί, που διακρίνονται για τις αρετές τους μετά θάνατον. Αντίθετα, στα ζοφερά παλάτια του Άδη κατοικούν νεκροί θνητοί, αυτοί που δεν χρησιμοποίησαν τις ιδιότητές τους και τις δυνατότητες που τους προίκισαν οι θεοί στη ζωή.

Ανάμεσά τους και εκείνος που συνελήφθη ζωντανός, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Αυτός δηλαδή που πέρασε από την εφήμερη ζωή χωρίς να γίνει αντιληπτός, χωρίς να χρησιμοποιεί τα χαρίσματα των θεών. Στο βάθος του Άδη, στα Τάρταρα, βρίσκονται όσοι διέπραξαν σοβαρά εγκλήματα. Ο Τάνταλος, ο Σίσυφος, οι κόρες της Δανάης τιμωρούνται από τους θεούς και υποβάλλονται σε ατελείωτα βασανιστήρια.



Source link