Ρωσική έκδοση Sport24αφηγήθηκε την ιστορία του σοβιετικού ποδοσφαιριστή ελληνικής καταγωγής Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος έφυγε από την ΕΣΣΔ στην Ελλάδα το 1975, αλλά τώρα το μετανιώνει.
Παρά το γεγονός ότι ο Ανατόλι Ζιντσένκο, ο οποίος έφυγε για την Αυστριακή Ραπίντ το 1980 από τη Ζενίτ του Λένινγκραντ, συνήθως αποκαλείται ο πρώτος λεγεωνάριος του σοβιετικού ποδοσφαίρου, στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Το 1975 ο Βασίλης Χατζηπαναγής άφησε το πρωτάθλημα της ΕΣΣΔ – πήγε στο ελληνικό πρωτάθλημα και έγινε ένας από τους βασικούς θρύλους του τοπικού ποδοσφαίρου.
Είναι εύκολο να μαντέψει κανείς ότι ο Βασίλης είναι Έλληνας, αλλά γεννήθηκε στη Σοβιετική Τασκένδη. Οι γονείς του, που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από τη Θεσσαλονίκη για πολιτικούς λόγους (λόγω της ήττας του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος στον εμφύλιο και της αποκατάστασης της μοναρχίας), μετακόμισαν στην ΕΣΣΔ το 1949. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο γιος τους ξεκίνησε την καριέρα του στην τοπική Παχτακόρ, σημειώνοντας ένα γκολ στο ντεμπούτο του αγώνα εναντίον της Σαχτάρ Ντόνετσκ.
Ο Βασίλης δεν έπαιξε για πολύ στην Παχτακόρ – έφυγε όταν ήταν 21 ετών. Όμως μέχρι τότε ο Χατζηπαναγής κατάφερε να παίξει 96 αγώνες και να πετύχει 22 γκολ. Οι δείκτες για το μέσο Παχτακόρ ήταν απλά υπέροχοι.
Ο Βασίλης είναι δεξιά στην εικόνα.
Τέλος καταργεί το ερώτημα αν ο Βασίλης μπορεί να θεωρηθεί πλήρως σοβιετικός ποδοσφαιριστής, καθώς ανήκει στην εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ. Έπαιξε για την ομάδα νέων, κλήθηκε στην κύρια ομάδα (παρόλο που δεν έπαιξε ούτε έναν αγώνα για αυτήν) και έπαιξε τέσσερις αγώνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, λαμβάνοντας μέρος στην επιλογή για τους Αγώνες του 1976. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος ο Βασίλης δεν ήταν καθόλου χαρούμενος για αυτό – το γεγονός ότι έπαιζε για τη σοβιετική εθνική ομάδα δεν του επέτρεψε να υπερασπιστεί τα χρώματα της ελληνικής εθνικής ομάδας μετά τη μετακόμιση.
Σίγουρα ο Χατζηπαναγής θα παρέμενε να παίζει με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ, αν όχι οι επόμενες πολιτικές αλλαγές στην ιστορική του πατρίδα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ως αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος (και πριν από αυτό, ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος), η Ελλάδα έγινε κοινοβουλευτική δημοκρατία με νέο σύνταγμα. Ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, επετράπη στους Έλληνες να επιστρέψουν: και παρόλο που οι γονείς του Βασίλη δεν σχεδίαζαν να το κάνουν, εκείνος επέμεινε.
«Με έπεισαν οι γονείς μου να επιστρέψω στην Ελλάδα; Το αντίστροφο! Εγώ τους …! Δεν θα έλεγα ότι ο πατέρας μου ήθελε πολύ να πάει εκεί. Και ονειρευόμουν την Ελλάδα. Το έβαλα στο κεφάλι μου – «η χώρα των προγόνων», θυμήθηκε ο Βασίλης για το «SE».
Παρά τις προσκλήσεις από τους πρώτους συλλόγους της Σοβιετικής Ένωσης (ο Χατζηπαναγής σε συνέντευξή του ανέφερε τη Σπαρτάκ και τη Ντιναμό), ο Βασίλης πήγε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στον μέσο Ηρακλή. Ο Βασίλης έπαιξε μαζί του για το υπόλοιπο της καριέρας του – μέχρι το 1991.
Στην Ελλάδα το ταλέντο του Βασίλη αποκαλύφθηκε πλήρως – δεν μπορεί παρά να μετανιώσει που δεν έμεινε στην ΕΣΣΔ και δεν έπαιξε στην βασική ομάδα. Από την άλλη, αν είχε μείνει στο Παχτακόρ, ο Βασίλης θα μπορούσε να είχε πεθάνει σε αεροπορικό δυστύχημα το 1979. Σε κάθε περίπτωση, η μοίρα εξελίχθηκε διαφορετικά – ο Χατζηπαναγής έγινε θρύλος όχι μόνο του Ηρακλή, αλλά όλου του ελληνικού ποδοσφαίρου: το 2003, η τοπική ποδοσφαιρική ομοσπονδία τον αναγνώρισε ως τον καλύτερο παίκτη στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια.
Υπήρχαν όλοι οι λόγοι για αυτό. Ο Βασίλης πέτυχε έξι γκολ στην καριέρα του από απευθείας κόρνερ μόνο σε επίσημους αγώνες, έπαιξε για την παγκόσμια ομάδα και ακόμη και σήμερα δέχεται συγκρίσεις με τον Λέο Μέσι λόγω της ομοιότητας της ντρίμπλας.
Παρεμπιπτόντως, τέτοιες αναλογίες αντλεί και ο ίδιος ο Βασίλης.
«Ποιος από τους σημερινούς παίκτες μου μοιάζει; ο Μέσι. Λένε τόσοι πολλοί στην Ελλάδα. Υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ μας – ταχύτητα, τεχνική, σύντομες κινήσεις. Στην πραγματικότητα είμαι πιο ψηλός».
Η καριέρα του Χατζηπαναγή θα μπορούσε να ήταν πραγματικά σπουδαία – ενδιαφερόταν για την Άρσεναλ, τη Στουτγάρδη, τη Λάτσιο και όλους τους μεγάλους συλλόγους στην Ελλάδα. Όμως, σύμφωνα με τον ίδιο τον Βασίλη, δεν έγινε τίποτα λόγω της θέσης του Ηρακλή, ο οποίος δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει: «Υπήρχαν άγριοι νόμοι στην Ελλάδα. Υπέγραψα διετές συμβόλαιο με τον Ηρακλή, αλλά σύμφωνα με αυτούς τους νόμους, ο σύλλογος μπορούσε να το ανανεώσει αυτόματα για 10 χρόνια χωρίς να το θέλω. Έμεινα ελεύθερος στα 33 μου – τι είδους Άρσεναλ ήταν εκεί, ήταν πολύ αργά για να φύγω.
Μετά το τέλος της καριέρας του το 1991, ο Βασίλης εργάστηκε ως αθλητικός διευθυντής στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και στη συνέχεια άνοιξε τη δική του ακαδημία. Τώρα 67 ετών, έχει επισκεφθεί τη Ρωσία και το Ουζμπεκιστάν αρκετές φορές και εξακολουθεί να μιλάει άπταιστα ρωσικά.
Και παραδέχεται ότι θα ήταν καλύτερα να μην έφευγε από τη Σοβιετική Ένωση: «Μην το πιστεύετε, αλλά εξακολουθώ να μετανιώνω που έφυγα από την ΕΣΣΔ. Ποδοσφαιρικά έχασα πολλά. Αλλά δεν μπορείς να φέρεις πίσω το παρελθόν…
Παρά το γεγονός ότι ο Ανατόλι Ζιντσένκο, ο οποίος έφυγε για την Αυστριακή Ραπίντ το 1980 από τη Ζενίτ του Λένινγκραντ, συνήθως αποκαλείται ο πρώτος λεγεωνάριος του σοβιετικού ποδοσφαίρου, στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Το 1975, ο Βασίλης Χατζηπαναγής άφησε το πρωτάθλημα της ΕΣΣΔ – πήγε στο ελληνικό πρωτάθλημα και έγινε ένας από τους βασικούς θρύλους του τοπικού ποδοσφαίρου.
More Stories
Ευρήματα μελέτης: Μην βασίζεστε σε αντιβιοτικά για λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος
"Μύθος του τσιγάρου": Η νικοτίνη δεν ηρεμεί, αλλά ενεργοποιεί μηχανισμούς στρες (βίντεο)
Η 5ήμερη εβδομάδα εργασίας ανήκει στο παρελθόν: από την 1η Ιουλίου "έρχεται" 6 μέρες! Πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι;