Αρχαιοελληνικός μύθος, που μέχρι σήμερα σχηματίζει εικόνες στο μυαλό μας

Ο μύθος της Ινοίας, που η θεά Ήρα μετέτρεψε σε γερανό, μετατράπηκε σε ιστορία «για πελαργούς που παραδίδουν μωρά στους γονείς τους».

Όταν ήταν πέντε ετών, λέει η Isabelle Gertsen, συγγραφέας του BBC, έλαβε ένα απροσδόκητο δώρο από τη γιαγιά της: ένα βιβλίο με εικόνες που περιγράφει λεπτομερώς πώς ένας άντρας και μια γυναίκα «φτιάχνουν ένα μωρό». Εκείνη και η αδερφή της ενθουσιάστηκαν. «Μέχρι τότε, ο μόνος μας οδηγός για το πού προέρχονται τα μωρά ήταν ο Ντάμπο της Ντίσνεϋ που δόθηκε στη μητέρα του από έναν πελαργό. Η μητέρα μας, αφού μας έπιασε να μελετάμε το βιβλίο, ντράπηκε και έβαλε την έκδοση σε ένα ψηλό ράφι, ελπίζοντας ότι αυτό θα ήταν το τέλος όλων. Αλλά μόλις ανεβήκαμε σε μια καρέκλα και συνεχίσαμε μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, γελώντας και κοιτάζοντας με ντροπή την ανατομία του σώματος. Μετά από αυτό, ένας καταιγισμός ερωτήσεων έπεσε στους γονείς μας, τις οποίες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποφύγουν.

Οι γονείς της Isabelle Gertsen είχαν την περιβόητη «συζήτηση» με τα παιδιά τους λίγα χρόνια αργότερα, όταν ένιωσαν ότι ήταν αρκετά μεγάλοι για να μάθουν την αλήθεια για το σεξ, τον τοκετό και την εφηβεία. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν επίσης μέρος του προγράμματος σπουδών στα ολλανδικά και αγγλικά δημοτικά σχολεία που φοίτησαν. Ωστόσο, πολλά παιδιά σε όλο τον κόσμο δεν διδάσκονται σωστά για το σεξ μέχρι να φτάσουν στο γυμνάσιο, αν όχι καθόλου.

«Σίγουρα υπάρχουν ακόμη πολλά παιδιά που παίρνουν τις απαντήσεις τους για το από πού προέρχονται τα μωρά από τις λαϊκές ιστορίες ή τη μυθολογία», δήλωσε στο BBC η Λούσι Έμερσον, εκτελεστική διευθύντρια του Φόρουμ Σεξουαλικής Αγωγής του Ηνωμένου Βασιλείου. Μπορούν τέτοιοι μύθοι και ευφημισμοί – είτε είναι κλασικά παραμύθια σχετικά με τα παιδιά που παραδίδονται από πελαργούς ή βρίσκονται σε χωράφια με λάχανο, ή οι πιο πρόσφατες αυθόρμητες εφευρέσεις θα αλλάξουν πραγματικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το σεξ μακροπρόθεσμα; Και πώς εμφανίστηκαν;

Μια πιο προσεκτική ματιά μερικοί από τους παλαιότερους μύθους για το σεξ και τα παιδιά αποκαλύπτει συναρπαστικές ιδέες για το γιατί τους λένε οι άνθρωποι και πώς θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα.

Στη Σκωτία, τα παιδιά βάζουν φύλλα λάχανου έξω από τα σπίτια τους για να ζητήσουν από τις νεράιδες να τους φέρουν έναν νέο αδερφό ή αδελφή. Τα περισσότερα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μια ιστορία για έναν πελαργό. Ταινίες, κινούμενα σχέδια και εικονογραφημένα βιβλία της Disney δείχνουν πώς αυτά τα κομψά μακρυπόδαρα πουλιά παραδίδουν νεογέννητα στους γονείς τους.

Ο «σκοτεινός» μύθος της Ινοίας

Ο αρχικός μύθος έχει μια πιο σκοτεινή ανατροπή: ένα πουλί κλέβει —ή σώζει, ανάλογα με την άποψή σας— ένα παιδί. Ο μύθος ανάγεται στις απαρχές της Αρχαίας Ελλάδας, όπου οι γερανοί, που έχουν πολλά κοινά με τους πελαργούς, συνδέονταν με την κλοπή μωρών. Αυτή είναι σίγουρα η ιστορία της Inoja.

Ο Ινόγιε ανήκε σε μια φυλή πυγμαίων. Ήταν πολύ όμορφη, αλλά με κακή διάθεση περιφρονούσε ακόμη και την Άρτεμη και την Ήρα, ενώ υπήρχαν υποψίες ότι είχε σχέση με τον Δία. Η θεά της οικογένειας την τιμώρησε για την αλαζονεία της στερώντας της την ευκαιρία να είναι με το παιδί της.

Όταν γεννήθηκε ο Μόψος, καρπός του γάμου του Ινόιε με τον λογικό Νικοδάμανθα, οι πυγμαίοι πρόσφεραν στο νεογέννητο πολλά δώρα. Στη συνέχεια, η Ήρα μετέτρεψε τη μητέρα της σε γερανό, ένα πουλί που πετούσε ψηλά με μακρύ λαιμό, και προκάλεσε διχόνοια μεταξύ της και των πυγμαίων. Αυτός ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ γιατί Η Ινογιέ, μη θέλοντας να αφήσει το παιδί της, το κουβάλησε μαζί της στο ράμφος της, σε μια αυτοσχέδια κούνια (σε μια κουβέρτα). Ένοπλοι πυγμαί την κυνήγησαν.

Με τον καιρό ο γερανός έχει συνδεθεί με τον πελαργό, λέει στο BBC ο Paul Quinn, ανώτερος λέκτορας αγγλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Chichester στο Ηνωμένο Βασίλειο: «Υπάρχει σύνδεση με τη ζωή στο σπίτι γιατί οι πελαργοί φωλιάζουν στις στέγες των ανθρώπων». Αλλο ένα μυθολογικό στρώμα πρόσθεσε έναν πελεκάνο, που στην ευρωπαϊκή μεσαιωνική λογοτεχνία ήταν σύμβολο της Παναγίας και της γαλουχούσας μητέραςλέει ο Κουίν. Το εξηγεί ο πελεκάνος έχει επίσης συνδεθεί με το θηλασμόγιατί στη βιβλιογραφία αυτό το πουλί περιγράφεται ως «έχει ένα τεράστιο στήθος (καλλιέργεια) για να ταΐσει τους νεοσσούς του».

Πελαργοί του παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο πελαργός άρχισε να εμφανίζεται στα παραμύθια. Και πάλι, έτεινε να εμφανίζεται ως σύμβολο της οικιακής ζωής και της οικογένειας. «Οι πελαργοί συνδέονταν πάντα με την οικογενειακή ζωή επειδή τους έβλεπαν να θηλάζουν τα μικρά τους», είπε στο BBC η Μαρίνα Γουόρνερ, καθηγήτρια Αγγλικών και συγγραφής στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Στα παραμύθια έρχονται συχνά να σώσουν ανθρώπινα μωρά, δηλ. «Ο πελαργός βρίσκει μωρά σε πηγάδια, λίμνες ή βάλτους και χρησιμοποιεί το ράμφος του για να τα βγάλει έξω». Αυτή η εκδοχή έγινε δημοφιλής από το διήγημα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Οι Πελαργοί», που δημοσιεύτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα.

Στο παραμύθι του Άντερσεν, τα λευκά πουλιά αναζητούν «τη λιμνούλα όπου όλα τα μικρά παιδιά περιμένουν να έρθουν οι πελαργοί και να τους πάνε στους γονείς τους». «Τα πιο όμορφα μωρά ξαπλώνουν εκεί και αγαπούν τα γλυκά τους όνειρα», γράφει ο Άντερσεν. «Όλοι οι γονείς είναι χαρούμενοι που έχουν ένα μικρό παιδί και τα παιδιά είναι τόσο χαρούμενα αν έχουν έναν μικρό αδερφό ή αδερφή».

Αλλά στην ιστορία Ο Άντερσεν έχει μια σκληρή ανατροπή: τα παραβατικά παιδιά τιμωρούνται από τον νεκρό αδερφό του πελαργού για να θρηνήσουν τον «μικρό νεκρό αδερφό τους». Παρά το φρικτό τέλος, η ιστορία του Άντερσεν σάρωσε γρήγορα τον αγγλόφωνο κόσμο.

Στη βικτωριανή Βρετανία, ο πελαργός έγινε ένας βολικός τρόπος για τους μπερδεμένους γονείς να εξηγούν τα γεγονότα της ζωής στα παιδιά τους και να κρύβουν την πραγματικότητα του σεξ και του τοκετού.

Στην πιο αθώα του μορφή ο μύθος των πελαργών είναι ακόμα παρών στη λαϊκή κουλτούρα. Μέχρι σήμερα τα συνηθισμένα ένα σημάδι στο δέρμα ενός νεογέννητου, που προκαλείται από δυσπλασίες των αιμοφόρων αγγείων, εξακολουθεί να ονομάζεται “τσίμπημα πελαργού”.

Από τις ιστορίες στην πραγματικότητα

Το σχολείο δεν βιάζεται να διορθώσει τέτοια κενά και παρεξηγήσεις. Στις ΗΠΑ, μόνο 29 από τις 50 πολιτείες έχουν εισαγάγει επίσημα τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, λιγότερο από τα μισά λύκεια και λιγότερο από το ένα πέμπτο των λυκείων διδάσκουν βασικά θέματα σεξουαλικής αγωγής. ΣΤΟ Τα παιδιά του Ηνωμένου Βασιλείου διδάσκονται για τις σχέσεις στο δημοτικό σχολείο, αλλά τα δημοτικά σχολεία δεν υποχρεούνται να διδάσκουν σεξουαλική διαπαιδαγώγησηπου γίνονται υποχρεωτικά μόνο στο λύκειο.

Ακόμη και όπου το αντίστοιχο το μάθημα υπάρχει, δεν διδάσκεται πάντα σωστά. Ένα παράδειγμα είναι το βίντεο “συναίνεση, είναι απλό σαν τσάι”, που παράγεται από την αστυνομία της κοιλάδας του Τάμεση και προβάλλεται ευρέως στα σχολεία. συγκρίνει τη διάθεση για σεξ με την προσφορά να φτιάξουν σε κάποιον ένα φλιτζάνι τσάι και υπενθυμίζει στους νέους ότι το να θέλουν ένα φλιτζάνι τσάι (ή σεξ) μια μέρα δεν σημαίνει αυτόματα ότι το θέλουν μια άλλη μέρα. Και εκεί τελειώνουν οι πληροφορίες.

Έτσι, αν ένας γονιός σκεφτόταν “αν δεν πω τίποτα, θα το μάθουν όταν φτάσουν στο σχολείο”, μάλλον δεν είναι. Οι γονείς μπορούν να ξεκινήσουν με σύντομες, απλές συζητήσεις αντί για μεγάλες συζητήσεις. Ξεκινά ήδη από το νηπιαγωγείο, όταν τα παιδιά διδάσκονται βασικές πληροφορίες για το σώμα τους καθώς και για τα συναισθήματά τους. Για παράδειγμα, αν ένα μικρό παιδί ρωτήσει πώς γεννιούνται τα παιδιά, αρκεί να πούμε ότι το παιδί μεγαλώνει στην κοιλιά της μητέρας και βγαίνει από τον κόλπο. Δεν πρόκειται για εξήγηση της σεξουαλικής πράξης. Αλλά αυτή είναι μια πραγματική, όχι μια επινοημένη απάντηση.

Ζωτικές έννοιες όπως η συγκατάθεση και η προστασία των προσωπικών ορίων μπορούν επίσης να διδαχθούν από νωρίς. Σημαίνει αυτό ότι οι γοητευτικές ιστορίες για πελαργούς και λάχανα δεν έχουν θέση στη σημερινή κουλτούρα των γονέων; Υπάρχουν, αρκεί να αντιμετωπίζονται σαν παραμύθια.

Source link