Οι απόψεις του Βίκτορ Ντέιβις Χάνσον τον κατατάσσουν στους «αιρετικούς» του ακαδημαϊκού κατεστημένου των ΗΠΑ. Βαθύς γνώστης της αρχαίας Ελλάδας και των φιλελλήνων, επισκέπτεται τακτικά τη χώρα μας τις τελευταίες πέντε δεκαετίες.
Ταυτόχρονα, ήταν ένας από τους πιο θαρραλέους υποστηρικτές του προέδρου Τραμπ, με τον οποίο διατήρησε επαφή κατά τη διάρκεια της παραμονής του στον Λευκό Οίκο. Ωστόσο, άλλαξε θέση μετά την άρνηση του Τραμπ να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020. Ο καθηγητής κλασικής και στρατιωτικής ιστορίας στο UCLA και ανώτερος συνεργάτης στο Ίδρυμα Hoover στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ δεν ανήκει στο στερεότυπο του «κλασικού υποστηρικτή του Τραμπ», αλλά προβάλλει επιχειρήματα που θα μπορούσε εύλογα να ισχυριστεί ότι ορισμένες θέσεις της αμερικανικής δεξιάς δεν είναι χωρίς σοβαρότητα.
– Ο Τραμπ παραμένει ηγέτης στην κούρσα για την προεδρική υποψηφιότητα των Ρεπουμπλικανών το 2024, παρά τις κακές επιδόσεις πολλών από τους υποψηφίους που υποστήριξε στα ενδιάμεσα. Πιστεύετε ότι έχει ακόμα τη δυνατότητα να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο; Και τι θα σημαίνει αυτό για τις ΗΠΑ και τη Δύση;
Ο Μπάιντεν, ακόμη και πριν από την πρόσφατη αποκάλυψη του Garage Gate ότι κρατούσε μυστικά κυβερνητικά έγγραφα στο γκαράζ του, είχε ποσοστό αποδοχής μόλις 43%. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Μπάιντεν προηγείται του Τραμπ κατά 1-2%. Όμως χάνει από τον (κυβερνήτη της Φλόριντα) Ρον ΝτεΣάντις (αν είναι υποψήφιος) κατά 1%-2%. Είναι λοιπόν πολύ νωρίς για να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτές τις δημοσκοπήσεις. Από τον Νοέμβριο έως τον Ιανουάριο, ο Τραμπ έκανε μια σειρά από λάθη ενώ ο ΝτεΣάντης εκτοξεύτηκε στα ύψη. Ο Μπάιντεν θα είναι 82 ετών το 2024, κάτι που είναι σοβαρό, και η Καμάλα Χάρις είναι πολύ τρομακτική για τους Δημοκρατικούς.
Τραμπ ή Ντε Σάντις;
– Περίπου το 50% των Ρεπουμπλικανών πιστεύει ότι ο DeSantis μπορεί να συνεχίσει το επιτυχημένο έργο του Τραμπ, αλλά χωρίς την ατμόσφαιρα του τσίρκου. Οι υποστηρικτές του Τραμπ αντιτίθενται ότι μόνο ένας μαχητικός Τραμπ μπορεί να ανατρέψει το δικομματικό κατεστημένο που κυβερνά όλους τους προέδρους και είναι υπεύθυνο για την παρακμή της Αμερικής. Έτσι, αυτή τη στιγμή η πολιτική μας είναι σε αταξία και η χώρα διχάζεται ανάμεσα σε μια παραδοσιακή Ρεπουμπλικανική Αμερική και μια αντίστοιχη Δημοκρατική που θέλει να αλλάξει ριζικά αυτό που ήταν η Αμερική. Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους Ευρωπαίους ότι η ατζέντα της αμερικανικής Αριστεράς δεν είναι κάποιο είδος γενικής «πράσινης ατζέντας», αλλά μια βαθιά αποστροφή για τις δυτικές παραδόσεις και μια προσπάθεια επαναπροσανατολισμού του έθνους προς τη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική. Η αριστερά πιστεύει ότι αυτού του είδους ο επαναπροσανατολισμός των ΗΠΑ είναι πιο συμβατός με τα αναδυόμενα συμφέροντα του 30% του πληθυσμού της χώρας μετά τις επιπτώσεις δύο δεκαετιών ανοιχτών συνόρων.
Είναι η Αμερική αποφασισμένη να οδηγήσει την Ουκρανία σε μια τελική νίκη επί της Ρωσίας μέχρι το καλοκαίρι του 2023;
Νομίζω ότι οι νόμοι της κλασικής αποτροπής υποδηλώνουν ότι ο Πούτιν ενθαρρύνθηκε να εισβάλει στην Ουκρανία στις 23 Φεβρουαρίου μετά την ταπεινωτική απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021 (η οποία έγινε χωρίς διαβούλευση με τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ στην Καμπούλ). Το ερμήνευσε αυτό ως σημάδι ότι η Δύση δεν θα ενεργούσε αποφασιστικά.
«Αλλά τώρα η Αμερική υποστηρίζει την Ουκρανία όλο και περισσότερο.
– Στις ΗΠΑ, υπάρχει μια μεγάλη διαίρεση σχετικά με την Ουκρανία, που ανατρέπει την ισορροπία της παραδοσιακής εσωτερικής πολιτικής: η πρώην νεο-απομονωτιστική αριστερά, συνήθως αντίθετη στην ξένη επέμβαση, είναι ανένδοτη και θέλει να εξοπλίσει την Ουκρανία με κάθε κόστος για να αναγκάσει την τελευταίοι Ρώσοι και να αποκατασταθούν όλα τα σύνορα πριν από το 2014 (που έσπασε ο Πούτιν επί κυβέρνησης Ομπάμα). Η δεξιά υποστηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον Ζελένσκι, αλλά πιστεύει ότι είναι απίθανη η πλήρης νίκη επί της πυρηνικής Ρωσίας και ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα για να διασφαλιστεί η πλήρης νίκη (300-400 δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα μαζί με επιθέσεις στον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας, στις ρωσικές βάσεις και οι αποθήκες ανεφοδιασμού στο εσωτερικό της Ρωσίας είναι αρκετά επικίνδυνες). Εξάλλου, πιστεύω ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί θα προτιμούσαν μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει τη διασφάλιση ότι η Ουκρανία είναι οπλισμένη μέχρι τα δόντια, αλλά όχι μέλος του ΝΑΤΟ. Και υπάρχει ελπίδα ότι κάποιου είδους διεθνώς χορηγούμενο δημοψήφισμα θα μπορούσε να αποφασίσει το μέλλον των περιοχών με ρωσική πλειοψηφία που προσαρτήθηκαν το 2014.
– Και αν δεν γίνουν όλα αυτά, αλλά αντίθετα ο πόλεμος συνεχιστεί;
– Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσαμε να δούμε μέχρι το τέλος του έτους:
- Πρώτον, συνολικά 400.000 νεκροί πολέμου, ζημιές τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ακόμη περισσότερες ρωσικές πυρηνικές απειλές.
- Κατα δευτερον, ΕΕ θα συνεχίσει να έχει χρόνια ενεργειακά προβλήματα.
- Τρίτον, η Δύση χάνει την παραδοσιακή στάση της Ρωσίας απέναντι στην Κίνα.
- Και τέταρτον, δημιουργούμε έναν επικίνδυνο νέο άξονα από τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και πιθανώς την Τουρκία.
– Εάν η Τουρκία «έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη» να επιτεθεί στην Ελλάδα, όπως συχνά απειλεί δημόσια ο Ερντογάν, μπορεί η Αθήνα να υπολογίζει σε υποστήριξη των ΗΠΑ παρόμοια με αυτή που έλαβε η Ουκρανία στον αγώνα κατά της Ρωσίας;
– Το ήλπιζα, δεδομένου ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ουκρανία, είναι δύναμη του ΝΑΤΟ και οι ιστορικοί της δεσμοί με τις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνούν κατά πολύ αυτούς της Ουκρανίας, και τον τελευταίο μισό αιώνα, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις δεν ήταν ποτέ ισχυρότερες. Μπορείτε να το ρωτήσετε αυτό γιατί από το 1974 δεν έχουμε δει ένα μέλος του ΝΑΤΟ να απειλεί την ύπαρξη άλλου. Αυτό είναι ένα νέο επίπεδο τουρκικής κλιμάκωσης, πολύ πέρα από τον εκφοβισμό της στην Κύπρο και τη συνεχή υπερπτήση και επιθετικότητά της στο ανατολικό Αιγαίο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στηρίζουν την Ελλάδα κυρίως σε δύο κόμματα και πιστεύω ότι είναι ακόμα ισχυρή. Μία από τις ειρωνείες της προηγούμενης κυβέρνησης Τραμπ, η οποία συχνά δεν ήταν δημοφιλής στο εξωτερικό, ήταν ότι ενίσχυσε την πολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ τόσο για το Ισραήλ όσο και για την Ελλάδα, κάτι που δεν έχουμε δει από προηγούμενες κυβερνήσεις.
«Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας εντείνεται σε όλους τους στρατηγικούς τομείς. Οι ΗΠΑ καλούνται να αποδείξουν αν μπορούν να υπερασπιστούν και να αποκαταστήσουν τη θέση τους ως μοναδικής υπερδύναμης. Θα ανταποκριθούν οι ΗΠΑ σε αυτό το καθήκον παρά τις εσωτερικές τους διαιρέσεις;
«Δυστυχώς, το πρόβλημα υπερβαίνει την πολιτική. Δεν έχουμε επενδύσει αρκετά στην έρευνα και την ανάπτυξη. Η επανάσταση των «Ιακωβίνων» στα πανεπιστήμιά μας, η οποία κηρύττει μια πολιτική «ξύπνισης» (δηλαδή επαγρύπνηση ενάντια στις φυλετικές και κάθε είδους διακρίσεις) είναι εγγενώς κατά της αξιοκρατίας και τώρα επεκτείνεται στην επιστήμη, τη μηχανική και τα μαθηματικά – γι’ αυτό οι Κινέζοι την ενθαρρύνουν. Και χάνουμε μια ολόκληρη γενιά φοιτητών που είτε συμμετέχουν σε σπουδές ποικιλομορφίας/ισότητας/ένταξης με γνώμονα την ιδεολογία είτε τους αρνούνται την εισαγωγή σε κορυφαία πανεπιστήμια παρά τους άριστους βαθμούς τους.
Από τον Ιανουάριο του 2021, 5 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες εμφανίστηκαν στα νότια σύνορά μας και εγκαταλείψαμε οικειοθελώς την ενεργειακή ανεξαρτησία ακυρώνοντας μια σειρά από έργα πετρελαίου και αγωγών. Επιπλέον, πολλές από τις πιο ισχυρές ελίτ της Αμερικής, δικομματικοί ηγέτες δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, έχουν δώσει τα ρέστα τους στην Κίνα και είναι ευάλωτοι. Υπάρχουν 370.000 Κινέζοι φοιτητές στις ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Κίνα είναι μια πολύ πιο ύπουλη απειλή. Ωστόσο, είμαι αισιόδοξος μόνο γιατί αυτά τα προβλήματα είναι αυτοδημιουργημένα και άρα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Μετάφραση Athens News
More Stories
11 χρόνια από την άγρια δολοφονία του Γ. Φουντούλη και του Μ. Καπελώνη: επιδεικτική αδιαφορία για τη σύλληψη των δολοφόνων
Πλυντήρια αυτοκινήτων στην Αθήνα: επιχείρηση με βρώμικα χρήματα από την αλβανική μαφία
Oil Party: ΟΠΕΚ Cartel Power