Μοιραία μέρα για την Ελλάδα

Όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ την 1η Ιανουαρίου 2002, είχε τους εξής οικονομικούς δείκτες: Στις 31 Δεκεμβρίου 2001, στις 12 ακριβώς το πρωί, το χρέος της ήταν 151,8 δισ. ευρώ, ή 103,7% του ΑΕΠ, με ΑΕΠ 146,4 δισ. ευρώ.

Από τα 151,8 δισ. ευρώ που αποτελούσαν το συνολικό χρέος της χώρας, μόνο τα 37,9 δισ. ευρώ ήταν σε ξένο νόμισμα και ως ποσοστό του ΑΕΠ ανήλθαν στο 25,88%.

Το υπόλοιπο χρέος ήταν σε δραχμές, τις οποίες η χώρα εξέδωσε σύμφωνα με το δικό της δίκαιο, και έτσι αυτό το χρέος ήταν και εθνική αποταμίευση και χωρίς κινδύνους, γιατί μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα δεν θα χρεοκοπήσει ποτέ.

Έτσι, μάλιστα, το πραγματικό χρέος της χώρας μέχρι τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου 2001 ήταν μόλις 25,88% του ΑΕΠ ή 37,9 δισ. ευρώ. Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό το χρέος ήταν πλήρως βιώσιμο.

Ο προϋπολογισμός ήταν επίσης ελλειμματικός, το ιδιωτικό χρέος έφτασε τα 95 δισ. ευρώ, πρωτοφανές για την Ελλάδα από τότε που έγινε κράτος, και το εξωτερικό ισοζύγιο ήταν επίσης ελλειμματικό.

Όμως στις 12:00 και 1 δευτερόλεπτο ήρθε το 2002 και η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, το χρέος των 151,8 δισ. ευρώ μετατράπηκε πλήρως σε χρέος σε ξένο νόμισμα, το ευρώ. Όπως όλα τα άλλα ελλείμματα και ο δανεισμός του ιδιωτικού τομέα μετατράπηκε σε ξένο νόμισμα.

Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας δεν υπήρξε τέτοια ομοφωνία, τέτοια ενότητα ανθρώπων και ηγεσίας για να μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ποιος δεν θυμάται το χαμόγελο του κ. Σημίτη να δείχνει τα ευρώ που μόλις είχε βγάλει από ΑΤΜ, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Παπαδήμος να κλαίει από χαρά και οι τραπεζίτες να συγχαίρουν ο ένας τον άλλον λίγο πιο πέρα. Ήταν οι μόνοι που κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Έγιναν οι κύριοι της Ευρώπης. Έγιναν εταίροι των κρατών της ευρωζώνης. Θα διεκδικούν πλέον μεγαλύτερο μερίδιο του ΑΕΠ κάθε χώρας καθώς θα εκδίδουν χρήματα από εδώ και στο εξής. Οι πραγματικοί κύριοι της ευρωζώνης.

Πολιτικοί και λαός, που χαίρονταν για τη μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας που υιοθέτησε το ευρώ, ξέχασαν ότι μόλις είχαν μετατρέψει ένα χρέος στο δικό τους νόμισμα σε ξένο νόμισμα – το ευρώ. Κανείς δεν πίστευε ότι τώρα θα έπρεπε να πληρώνουμε τόκους και χρέη σε πρωτόγνωρα ποσά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, τα οποία από εδώ και πέρα ​​θα πρέπει να αποπληρώνονται σε ευρώ. Πού και πώς θα βρουν το ευρώ στο μέλλον για να δρομολογήσουν την ελληνική οικονομία και τη χώρα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, αφού από εκείνη τη στιγμή το χρέος άρχισε να αυξάνεται. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να χρεοκοπήσει η χώρα για 5η φορά στην ιστορία της και πάντα με ξένο νόμισμα ((1828, 1843, 1893, 1993, 1932 με χρυσό, 2010 με ευρώ).

Μας είπαν όμως ότι δεν υπάρχουν κρίσεις στο ευρωσύστημα (η ύπαρξη του Moraine Cyrus θα αποστρέφεται – ο Θεός απομακρύνεται από αυτόν που σκοπεύει να καταστρέψει).

Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα; Δεδομένων αυτών των γεγονότων, χωρίς νομισματική κυριαρχία και ό,τι αυτό συνεπάγεται, ένας συνετός κυβερνήτης θα έπρεπε να είχε ακυρώσει την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη ή την επόμενη μέρα, ενώ ο λαός θέλει το ευρώ ως νόμισμά του, να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική συμβατή με το μοντέλο του ευρώ και όχι επεκτατική πολιτική μέχρι το 2008. Η χώρα μπήκε οικειοθελώς στο σύστημα που περιγράφεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου «δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει χρεοκοπία».

Ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί και ποια επιτυχία θα μπορούσε να πετύχει στις συνθήκες του ευρώ:

1. Επιθετική εξαγωγική πολιτική.
   Προβλήματα: διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας ΕΕ και η Ευρωζώνη είχαν ως αποτέλεσμα η χώρα να έχει αδύναμη βιομηχανική βάση, περιορισμένη αγροτική παραγωγή, άρα χαμηλή παραγωγικότητα και προϊόντα που δεν είναι διεθνώς εξαγώγιμα. Παράλληλα, οι παρεχόμενες υπηρεσίες δεν ήταν διεθνώς ανταγωνιστικές. Πράγματι, υπήρχε ευρέως η πεποίθηση στην ελληνική ελίτ ότι η χώρα θα γινόταν χώρα υψηλής ποιότητας υπηρεσιών και ότι δεν θα χρειαζόταν βιομηχανία και αγροτική παραγωγή.
2. Λήψη μέτρων για τη μείωση των εισαγωγών.
   Προβλήματα: μη συμμόρφωση των μέτρων με τα πρότυπα της ΕΕ.
3. Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.
   Προβλήματα: περιορισμένη χωρητικότητα λόγω ισχυρού ανταγωνισμού, και ό,τι καταναλώνεται στον τουρισμό είναι κυρίως εισαγόμενο. Ο τουρισμός δεν συνδέεται με περιορισμένη ελληνική παραγωγή.
4. Άμεσες ξένες επενδύσεις.
   Προβλήματα: περιορισμένη χωρητικότητα, ισχυρός διεθνής ανταγωνισμός.
5. Μεταφορές χρημάτων στο εξωτερικό.
   Προβλήματα: λίγοι που θέλουν
6. Ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας.
   Προβλήματα: ορισμένοι τύποι ακινήτων πωλήθηκαν χωρίς σαφείς διαδικασίες. Περιορισμένο ενδιαφέρον.
7. ξένη βοήθεια.
   Προβλήματα: απίθανος.
8. Διαπραγματεύσεις για την παράταση της λήξης των δανείων της χώρας.
   Προβλήματα: απίθανος.
9. Σε αυτό το αδιέξοδο, υπήρχε μια άλλη πιθανότητα. Συνεχίστηκε ο δανεισμός. Αυτή η πολιτική ακολουθήθηκε…
   Προβλήματα: Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό ότι αυτή η πολιτική θα μπορούσε να έχει ένα τόσο οδυνηρό τέλος όπως είχε. Γιατί δεν τους πέρασε από το μυαλό; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κρίση στο μοντέλο του ευρώ.

Μας είπαν ότι η ελεύθερη αγορά εργασίας, η ελεύθερη αγορά αγαθών και υπηρεσιών και η ελεύθερη αγορά χρήματος είναι μηχανισμοί αυτορρύθμισης. Αυτός είναι και ο ορισμός της ιδανικής παγκοσμιοποίησης που ενσαρκώνεται στην ύπαρξη του ευρώ. Ιδανική παγκοσμιοποίηση υπάρχει μόνο στην Ευρωζώνη.

Η χώρα παρέμεινε στο ευρώ μέσω δανεισμού, όχι μόνο από το δημόσιο, αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα. Ποιος το έκανε αυτό? Ποιος έδωσε δάνεια σε μια χώρα που δεν μπορούσε να ασκήσει καμία πολιτική; Ποιος εξέδωσε δάνεια σε πολίτες και επιχειρήσεις που δεν έχουν πιστοληπτική ικανότητα; Όμως η ΕΚΤ, οι τράπεζες και οι πολιτικοί τήρησαν τις δεσμεύσεις τους, αριστερά, δεξιά, κεντρώα και σε κάθε άλλη απόχρωση.

Και έτσι φτάσαμε στο 2010, όταν ήρθε η Τρόικα, μπήκαν τα μνημόνια και η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη…

Σπύρος Σταλιάς, οικονομολόγος.

Η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Η Javascript πρέπει να είναι ενεργοποιημένη στο πρόγραμμα περιήγησής σας για να δείτε τη διεύθυνση.

Νέα Υόρκη 31/12/2022

Source link