Θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι δεν ήταν ποτέ χαρούμενοι. Γιατί έθιξαν μια τρομερή περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων της ΕΣΣΔ – την εκτόπιση. Αλλά όχι μόνο για τη φρίκη αυτού που συνέβη σε ανθρώπους που ήρθαν από τις ακτές της ευγενικής Μαύρης Θάλασσας – τη γεωργιανή ακτή – στις στέπες του Καζακστάν, μίλησε ο θείος Κόλια, υπήρχε μια θέση στα απομνημονεύματά του για καλοσύνη και ευγνωμοσύνη.
«Θυμάμαι ότι ξύπνησα από την πείνα σε ένα γιουρτ», είπε. – Υπάρχουν πολλά παιδιά, δικά μας και ντόπια. Στην εστία – μια Καζακστάνια, ζύμωσε κέικ και τα στρώνει για να ψήσουν … Τα παιδιά της κάθονται δίπλα της – είμαστε μακριά. Εδώ η τούρτα είναι έτοιμη, το άρωμα για όλο το yurt … Βγάζει το κέικ, ο γιος της τραβάει το χερούλι, και του χτυπάει το χέρι και απλώνει το κέικ … σε μένα. Και επίσης με την επόμενη τούρτα. Και μέχρι να φάμε όλοι, δεν τάιζε τα παιδιά της … Πώς να το ξεχάσεις αυτό;
Ο θείος Κόλια μίλησε πολύ για την εξαιρετική καλοσύνη προς τους απελαθέντες, για την πολύτιμη βοήθεια που παρείχαν, παρά τον εκνευρισμό των «συνοδών», σε ανθρώπους που έμειναν χωρίς τίποτα…
– Αν όχι οι Καζάκοι, – ήθελε να επαναλάβει ο θείος Κόλια, – δεν θα είχαμε επιζήσει εκεί, θα είχαμε πεθάνει όλοι. Σκεφτείτε μόνοι σας: το καλοκαίρι – συν 50, το χειμώνα – μείον 50 … Το κλίμα ήταν εντελώς ασυνήθιστο για εμάς, και ακόμη και αυτό το στίγμα “έδιωξε” … Μόνο η καλοσύνη των ντόπιων μας έσωσε. Ήταν ιδιαίτερη φιλοξενία…
Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Καζακστάν αρκετές φορές. Και στο περίφημο Tabaksovkhoz, όπου, παρεμπιπτόντως, τα ελληνικά διδάσκονται ακόμα στα σχολεία, τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στις μικρές. Και κάθε φορά θυμόμουν τον θείο Κόλια και τις ιστορίες του. Και, επικοινωνώντας με αυτούς τους σοφούς, ανοιχτούς ανθρώπους, κατάλαβα πόσο αληθινές ήταν αυτές οι ιστορίες …
Δείτε την ενσωματωμένη συλλογή εικόνων online στη διεύθυνση:
https://rua.gr/news/sobmn/52415-o-gostepriimstve-osobogo-smysla-i-kazakhstanskom-yabloke-v-afinakh.html#sigProId07222070ff
Ο θείος Κόλια δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά αυτές τις μέρες, όταν άνοιξε ένα μνημείο στην περιοχή του Μενιδίου της Αθήνας προς τιμήν της 30ής επετείου από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Καζακστάν και Ελλάδας… θυμήθηκα αυτό το καταπληκτικό πρόσωπο…
Το μνημείο – ένα μήλο, σύμβολο του Αλμάτι, πλαισιωμένο από κλαδιά ελιάς, κοσμεί τώρα την κεντρική πλατεία της περιοχής, όπου περισσότεροι από 30.000 Πόντιοι Έλληνες από οικογένειες που απελάθηκαν στο Καζακστάν και επέστρεψαν στην ιστορική τους πατρίδα ζουν συμπαγώς. Και σε κάθε οικογένεια εδώ θυμούνται και μεταδίδουν από γενιά σε γενιά ιστορίες παρόμοιες με αυτές που άκουσα από τον θείο Κόλια …
Δημοσίευσε ΜΟΥ
Ο θείος Κόλια από την Καλλιθέα ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στην Ελλάδα. Ήρθε στη σύνταξη, κάθισε άνετα σε μια πολυθρόνα και … είπε. Θα μπορούσατε να ακούσετε τον θείο Κόλια επ’ άπειρον. Αν και οι ιστορίες του δεν ήταν πάντα χαρούμενες.
Θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι δεν ήταν ποτέ χαρούμενοι. Γιατί έθιξαν μια τρομερή περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων της ΕΣΣΔ – την εκτόπιση. Αλλά όχι μόνο για τη φρίκη αυτού που συνέβη σε ανθρώπους που ήρθαν από τις ακτές της ευγενικής Μαύρης Θάλασσας – τη γεωργιανή ακτή – στις στέπες του Καζακστάν, μίλησε ο θείος Κόλια, υπήρχε μια θέση στα απομνημονεύματά του για καλοσύνη και ευγνωμοσύνη.
«Θυμάμαι ότι ξύπνησα από την πείνα σε ένα γιουρτ», είπε. – Υπάρχουν πολλά παιδιά, δικά μας και ντόπια. Στην εστία – μια Καζακστάνια, ζύμωσε κέικ και τα στρώνει για να ψήσουν … Τα παιδιά της κάθονται δίπλα της – είμαστε μακριά. Εδώ η τούρτα είναι έτοιμη, το άρωμα για όλο το yurt … Βγάζει το κέικ, ο γιος της τραβάει το χερούλι, και του χτυπάει το χέρι και απλώνει το κέικ … σε μένα. Και επίσης με την επόμενη τούρτα. Και μέχρι να φάμε όλοι, δεν τάιζε τα παιδιά της … Πώς να το ξεχάσεις αυτό;
Ο θείος Κόλια μίλησε πολύ για την εξαιρετική καλοσύνη προς τους απελαθέντες, για την πολύτιμη βοήθεια που παρείχαν, παρά τον εκνευρισμό των «συνοδών», σε ανθρώπους που έμειναν χωρίς τίποτα…
– Αν όχι οι Καζάκοι, – ήθελε να επαναλάβει ο θείος Κόλια, – δεν θα είχαμε επιζήσει εκεί, θα είχαμε πεθάνει όλοι. Σκεφτείτε μόνοι σας: το καλοκαίρι – συν 50, το χειμώνα – μείον 50 … Το κλίμα ήταν εντελώς ασυνήθιστο για εμάς, και ακόμη και αυτό το στίγμα “έδιωξε” … Μόνο η καλοσύνη των ντόπιων μας έσωσε. Ήταν ιδιαίτερη φιλοξενία…
Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Καζακστάν αρκετές φορές. Και στο περίφημο Tabaksovkhoz, όπου, παρεμπιπτόντως, τα ελληνικά διδάσκονται ακόμα στα σχολεία, τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στις μικρές. Και κάθε φορά θυμόμουν τον θείο Κόλια και τις ιστορίες του. Και, επικοινωνώντας με αυτούς τους σοφούς, ανοιχτούς ανθρώπους, κατάλαβα πόσο αληθινές ήταν αυτές οι ιστορίες …
Δείτε την ενσωματωμένη συλλογή εικόνων online στη διεύθυνση:
https://rua.gr/news/sobmn/52415-o-gostepriimstve-osobogo-smysla-i-kazakhstanskom-yabloke-v-afinakh.html#sigProId07222070ff
Ο θείος Κόλια δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά αυτές τις μέρες, όταν άνοιξε ένα μνημείο στην περιοχή του Μενιδίου της Αθήνας προς τιμήν της 30ής επετείου από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Καζακστάν και Ελλάδας… θυμήθηκα αυτό το καταπληκτικό πρόσωπο…
Το μνημείο – ένα μήλο, σύμβολο του Αλμάτι, πλαισιωμένο από κλαδιά ελιάς, κοσμεί τώρα την κεντρική πλατεία της περιοχής, όπου περισσότεροι από 30.000 Πόντιοι Έλληνες από οικογένειες που απελάθηκαν στο Καζακστάν και επέστρεψαν στην ιστορική τους πατρίδα ζουν συμπαγώς. Και σε κάθε οικογένεια εδώ θυμούνται και μεταδίδουν από γενιά σε γενιά ιστορίες παρόμοιες με αυτές που άκουσα από τον θείο Κόλια …
Δημοσίευσε ΜΟΥ
More Stories
Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ουκρανίας χρησιμοποίησε ένα avatar AI μιας γυναίκας μουλάτο ως ομιλητή
Κίεβο: "Η Ρωσία μπορεί να χτυπήσει την Αθήνα σε δέκα λεπτά "Με ένα στιλέτο" – Δώστε μας αεράμυνα για να μην συμβεί αυτό"
Financial Times: Η Ρωσία προετοιμάζει ενεργά σαμποτάζ στην Ευρώπη