Το πρώτο ήταν το ζήτημα της Μακεδονίας. Ομολογώ, ενώ ήμουν ακόμη στο λεωφορείο, είδα τους αγώνες του οδηγού με την κατηγορηματική επιγραφή «Η Μακεδονία είναι μία. Και είναι στην Ελλάδα», οπότε η απάντηση ήταν μετρημένη. Αλλά στο δεύτερο ερώτημα, αν γνωρίζω ότι η Ελλάδα πρόκειται να μπει στον πόλεμο με την Τουρκία, σήκωσα τα χέρια μου απορημένος και στο πρόσωπο του τελώνη κατάλαβα: τη λάθος απάντηση.
– Κοίτα, έγνεψε προς την κατεύθυνση της Τουρκίας, – τραβούν συνεχώς στρατεύματα στα σύνορα …
Είναι αλήθεια ότι δεν παρατήρησα καμία στρατιωτική ομάδα στην πορεία, αλλά σε περίπτωση που κοίταζα πού έδειχνε ο άντρας. Λόγω μιας μικρής ουδέτερης ζώνης, ένας Τούρκος στρατιώτης μας χαμογέλασε ασπροδόντια μαζί του…
– Πράγματι, – αναγκάστηκα να συμφωνήσω, – από την άλλη, εκτός από τελωνειακούς, υπάρχουν και στρατιωτικοί …
«Εδώ», αναφώνησε θριαμβευτικά ο συνομιλητής μου. «Απλώς περιμένουν να μας επιτεθούν!»
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και, δόξα τω Θεώ, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε…
Το μίλησαν φυσικά, αλλά, όπως και στην περίπτωση των πολυάριθμων παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, περιορίστηκαν σε διαμαρτυρίες στα χαρτιά και σημειώσεις του υπουργείου Εξωτερικών.
Τις τελευταίες μέρες όμως έχουν αρχίσει να μιλάνε πολύ ενεργά. Προφανώς, ο βάκιλος του πολέμου, που, κατά τη βαθιά μου πεποίθηση, βρίσκεται σε κάθε ανδρικό σώμα, ξύπνησε ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη του κόσμου. Και η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση.
Να πιστέψεις ή να μην πιστέψεις, αυτό είναι το ζητούμενο. Οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών διαδίδουν ενεργά φήμες ότι η Ελλάδα συγκεντρώνει τις ένοπλες δυνάμεις της στην περιοχή δίπλα στα τουρκικά σύνορα. Η Άγκυρα αντιδρά σοβαρά σε τέτοιες ενέργειες των Ελλήνων, θεωρώντας ότι η Αθήνα προετοιμάζεται για μεγάλης κλίμακας στρατιωτική σύγκρουση με τον τουρκικό στρατό στη Δυτική Θράκη.
Η ελληνική πλευρά δεν κάνει επίσημες δηλώσεις για αυτό το θέμα. Αλλά με τον συνηθισμένο του τρόπο, ο Ερντογάν κουνάει το δάχτυλό του, για τον οποίο, κατά τα δικά του λόγια, ο Έλληνας πρωθυπουργός «δεν υπάρχει» και για τον οποίο, μέχρι να «μαζέψει», η συνάντηση με τον Τούρκο ηγέτη δεν λάμπει. .
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι χώρες απλώς «λυγίζουν τους μυς τους» και δεν πρέπει να αναμένεται μια σοβαρή στρατιωτική κλιμάκωση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας…
Δεν ξέρω, στις αρχές Φεβρουαρίου, πιθανότατα θα πίστευα ότι το παιχνίδι των μυών χωρίς σοβαρή επιδείνωση είναι δυνατό … Αλλά τώρα δεν το πιστεύω. Ολα μπορούν να είναι. Επιπλέον, υπάρχει μια θλιβερή εμπειρία. Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, μερικά χρόνια πριν από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, μου κούνησε επίσης το δάχτυλο και με διαβεβαίωσε δημόσια ότι στην Τουρκία αντιμετωπίζουν τα χριστιανικά ιερά τόσο προσεκτικά που «δεν μπορούν να φάνε… “. Και κάλεσε στην Καππαδοκία να δείξει πώς φυλάσσονται και γαλουχούνται οι σπηλιές όπου κρύφτηκαν οι πρώτοι χριστιανοί…
Δεν έχω καμία πίστη σε αυτούς, στους γείτονές μας. Εδώ θυμάμαι επίσης πώς ο ίδιος Ερντογάν ζήτησε δημοψήφισμα στη Θράκη … δηλαδή στη βόρεια Ελλάδα, όπου ζει το μεγαλύτερο μέρος του τουρκικού πληθυσμού … Και επαναλαμβάνει τη μοδάτη πλέον λέξη “αποστρατιωτικοποίηση” σε σχέση με τα ελληνικά νησιά … Κουνώντας έναν χάρτη, που υποτίθεται ότι αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα νησιά δεν είναι καθόλου ελληνικά, αλλά πάντα ήταν τουρκικά …
Και κάπως ενοχλεί την ψυχή από το γεγονός ότι η έμφαση στη φράση «το πιστεύεις ή όχι» είναι δελεαστική να την βάλει στην τελευταία του λέξη.
Ήταν Δεκέμβριος του 1996. Η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν με λεωφορείο. Στα ελληνοτουρκικά σύνορα, σε μια συνομιλία με έναν φλύαρο τελωνείο, έπρεπε να δώσω δύο «εξετάσεις» ταυτόχρονα.
Το πρώτο ήταν το ζήτημα της Μακεδονίας. Ομολογώ, ενώ ήμουν ακόμη στο λεωφορείο, είδα τους αγώνες του οδηγού με την κατηγορηματική επιγραφή «Η Μακεδονία είναι μία. Και είναι στην Ελλάδα», οπότε η απάντηση ήταν μετρημένη. Αλλά στο δεύτερο ερώτημα, αν γνωρίζω ότι η Ελλάδα πρόκειται να μπει στον πόλεμο με την Τουρκία, σήκωσα τα χέρια μου απορημένος και στο πρόσωπο του τελώνη κατάλαβα: τη λάθος απάντηση.
– Κοίτα, έγνεψε προς την κατεύθυνση της Τουρκίας, – τραβούν συνεχώς στρατεύματα στα σύνορα …
Είναι αλήθεια ότι δεν παρατήρησα καμία στρατιωτική ομάδα στην πορεία, αλλά σε περίπτωση που κοίταζα πού έδειχνε ο άντρας. Λόγω μιας μικρής ουδέτερης ζώνης, ένας Τούρκος στρατιώτης μας χαμογέλασε ασπροδόντια μαζί του…
– Πράγματι, – αναγκάστηκα να συμφωνήσω, – από την άλλη, εκτός από τελωνειακούς, υπάρχουν και στρατιωτικοί …
«Εδώ», αναφώνησε θριαμβευτικά ο συνομιλητής μου. «Απλώς περιμένουν να μας επιτεθούν!»
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και, δόξα τω Θεώ, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε…
Το μίλησαν φυσικά, αλλά, όπως και στην περίπτωση των πολυάριθμων παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, περιορίστηκαν σε διαμαρτυρίες στα χαρτιά και σημειώσεις του υπουργείου Εξωτερικών.
Τις τελευταίες μέρες όμως έχουν αρχίσει να μιλάνε πολύ ενεργά. Προφανώς, ο βάκιλος του πολέμου, που, κατά τη βαθιά μου πεποίθηση, βρίσκεται σε κάθε ανδρικό σώμα, ξύπνησε ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη του κόσμου. Και η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση.
Να πιστέψεις ή να μην πιστέψεις, αυτό είναι το ζητούμενο. Οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών διαδίδουν ενεργά φήμες ότι η Ελλάδα συγκεντρώνει τις ένοπλες δυνάμεις της στην περιοχή δίπλα στα τουρκικά σύνορα. Η Άγκυρα αντιδρά σοβαρά σε τέτοιες ενέργειες των Ελλήνων, θεωρώντας ότι η Αθήνα προετοιμάζεται για μεγάλης κλίμακας στρατιωτική σύγκρουση με τον τουρκικό στρατό στη Δυτική Θράκη.
Η ελληνική πλευρά δεν κάνει επίσημες δηλώσεις για αυτό το θέμα. Αλλά με τον συνηθισμένο του τρόπο, ο Ερντογάν κουνάει το δάχτυλό του, για τον οποίο, κατά τα δικά του λόγια, ο Έλληνας πρωθυπουργός «δεν υπάρχει» και για τον οποίο, μέχρι να «μαζέψει», η συνάντηση με τον Τούρκο ηγέτη δεν λάμπει. .
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι χώρες απλώς «λυγίζουν τους μυς τους» και δεν πρέπει να αναμένεται μια σοβαρή στρατιωτική κλιμάκωση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας…
Δεν ξέρω, στις αρχές Φεβρουαρίου, πιθανότατα θα πίστευα ότι το παιχνίδι των μυών χωρίς σοβαρή επιδείνωση είναι δυνατό … Αλλά τώρα δεν το πιστεύω. Ολα μπορούν να είναι. Επιπλέον, υπάρχει μια θλιβερή εμπειρία. Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, μερικά χρόνια πριν από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, μου κούνησε επίσης το δάχτυλο και με διαβεβαίωσε δημόσια ότι στην Τουρκία αντιμετωπίζουν τα χριστιανικά ιερά τόσο προσεκτικά που «δεν μπορούν να φάνε… “. Και κάλεσε στην Καππαδοκία να δείξει πώς φυλάσσονται και γαλουχούνται οι σπηλιές όπου κρύφτηκαν οι πρώτοι χριστιανοί…
Δεν έχω καμία πίστη σε αυτούς, στους γείτονές μας. Εδώ θυμάμαι επίσης πώς ο ίδιος Ερντογάν ζήτησε δημοψήφισμα στη Θράκη … δηλαδή στη βόρεια Ελλάδα, όπου ζει το μεγαλύτερο μέρος του τουρκικού πληθυσμού … Και επαναλαμβάνει τη μοδάτη πλέον λέξη “αποστρατιωτικοποίηση” σε σχέση με τα ελληνικά νησιά … Κουνώντας έναν χάρτη, που υποτίθεται ότι αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα νησιά δεν είναι καθόλου ελληνικά, αλλά πάντα ήταν τουρκικά …
Και κάπως ενοχλεί την ψυχή από το γεγονός ότι η έμφαση στη φράση «το πιστεύεις ή όχι» είναι δελεαστική να την βάλει στην τελευταία του λέξη.
More Stories
Η Ελλάδα πρέπει να μεταφέρει το σύστημα Patriot PAC-3 στην Ουκρανία με «εγγυήσεις» των ΗΠΑ έναντι της τουρκικής απειλής
Πώς θα επηρεάσει η κατάσχεση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;
Απαγόρευση TikTok στις ΗΠΑ: Οι Αμερικανοί αναγκάζουν την ιδιοκτήτρια εταιρεία να πουλήσει τα περιουσιακά της στοιχεία