LGBT: γιατί να μην τους δώσουμε μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ;

Η Γαλλία έχει τώρα έναν Υπουργό για τη Διαφορετικότητα των Φύλων (φωτογραφία) και σύντομα θα έχει έναν LGBT+ Πρέσβη. Ο συγγραφέας του περιοδικού «Kozer» σημειώνει ότι εδώ δεν μιλάμε για ισότητα, αλλά για τα προνόμια ενός ξεχωριστού έθνους LGBTQIABCDEF+…

Την περασμένη Πέμπτη, η Γαλλίδα πρωθυπουργός Ελίζαμπεθ Μπορν ανακοίνωσε τη δημιουργία πρέσβης για υποθέσεις LGBT+ στη χώρα. Θα αρχίσει να εκπροσωπεί αυτό το σημαντικότερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας μέχρι το τέλος του χρόνου. Εξίσου βιαστικά, θα δημιουργηθεί ένα ταμείο 3 εκατομμυρίων ευρώ για τη χρηματοδότηση δέκα νέων LGBT+ κέντρων. Το θέμα, φυσικά, είναι επείγον: υπάρχουν μόνο 35 από αυτά στη Γαλλία, οπότε πρέπει να προστεθούν αμέσως περισσότερα, γράφει η Marie Pinsard, συγγραφέας του γαλλικού περιοδικού. “Kozer”.

Κάποιοι θα το δουν ως περίεργη σύμπτωση ότι αυτός ο πολλαπλασιασμός των LGBTQIABCDEF+ κέντρων ήρθε σε μια εποχή που κομματικά κύτταρα και βουλευτές του κόμματος Insubdued France (LFI) ήταν σε πλήρη εξέλιξη ζητώντας την παραίτηση τεσσάρων υπουργών που είναι ύποπτοι για ομοφοβία. Αυτό το κόμμα είναι πάντα γρήγορο να μαντέψει την εγκληματική εχθρότητα προς την ομοφυλοφιλία πίσω από τη δήλωση του αντιπάλου του. Το μίσος για τους Γάλλους σε περιοχές όπου η «εθνοτική διαφορετικότητα» κυριαρχεί στην παράσταση, αυτό το κόμμα δεν βλέπει κενό. Αλλά ποιος ξέρει: ίσως η δημιουργία μιας θέσης εργασίας για έναν ομο-πρεσβευτή είναι στην πραγματικότητα απλώς μια σύμπτωση.

Ένδοξη 40η επέτειος

Η ανακοίνωση αυτής της νέας κενής θέσης στα κλιμάκια της εξουσίας έγινε κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης της κυρίας πρωθυπουργού στο LGBT+ κέντρο στην Ορλεάνη, με αφορμή την «τεσσαρακοστή επέτειο του νόμου που αποποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία». Η δήλωση προορίζεται να είναι σε αρμονία με τη δέσμευση του Εμανουέλ Μακρόν να καταπολεμήσει τις διακρίσεις κατά των LGBT+ ατόμων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, την οποία ο πρόεδρος ανακοίνωσε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Têtu (The Stubborn) τον Απρίλιο.

Θεματικοί πρεσβευτές, σχεδιασμένοι να εκπροσωπούν αυτή ή εκείνη την καταπιεσμένη μειονότητα, εμφανίστηκαν στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Και τώρα αντιπροσωπεύουν τη φωνή της Γαλλίας σε διεθνές επίπεδο σε σχετικά θέματα, απλώνοντας το χέρι της LGBT συνεργασίας ή των διαπραγματεύσεων LGBT σε ένα σωρό άλλες χώρες. Πρόσθετη επιρροή της Γαλλίας στον κόσμο; Γιατί όχι? Αλλά η συνάφεια αυτού του νέου ραντεβού είναι αμφίβολη. Φαίνεται να είναι μια τυπική εκστρατεία δημοσίων σχέσεων, και μάλιστα με πολύ ασταθή βάση.

Ο παραπλανητικός νόμος του Μιτεράν

Η σύγχυση ξεκίνησε όταν ο Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν παρουσίασε έναν νόμο του 1982 που ψηφίστηκε υπό τον ίδιο ως ορόσημο νομικό κανόνα που αποποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία. Δηλαδή, τερματισμός της ποινικής ευθύνης για ένα πραγματικά όχι τρομερό αίσθημα αγάπης για ένα άτομο του ίδιου φύλου με εσάς. Στην πραγματικότητα, ο Μιτεράν έλεγε ψέματα: εκείνη την εποχή, η ομοφυλοφιλία δεν θεωρούνταν πλέον έγκλημα στη Γαλλία. Η παρουσίασή του με αυτόν τον τρόπο ήταν μια πολιτική στρατηγική που ανύψωσε την αριστερά (και ο Μιτεράν ήταν σοσιαλιστής πρόεδρος) στο βάθρο των απελευθερωτών της αγάπης και έστειλε τους αντιπάλους τους στον παλιό κόσμο, στην εποχή που έκαιγαν τις μάγισσες. Γνωρίζουμε πλέον ότι μια τέτοια στρατηγική δυσκολεύει τη ζωή των κανονικών ανθρώπων. Δημιουργεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη των κινημάτων του γουόκισμού – όλων εκείνων των καθυστερημένων αγωνιστών κατά του ρατσισμού και του ανδρικού σοβινισμού που ήρθαν στο πεδίο της μάχης όταν η νίκη είχε προ πολλού κερδηθεί.

Το ίδιο ήταν και ο νόμος για την «αποποινικοποίηση των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ομοφυλοφίλων» υπό τον Μιτεράν: αντικατέστησε στην πραγματικότητα τους κανόνες που καθιέρωσε το καθεστώς του Βισύ. Αυτοί οι νόμοι δεν ήταν καθόλου τόσο κατασταλτικοί: έλεγαν μόνο ότι “όποιος διέπραξε άσεμνη ή αφύσικη πράξη με ανήλικο άτομο του φύλου του κάτω των 21 ετών (η ηλικία της ενηλικίωσης εκείνη την εποχή), καλά, οποιοσδήποτε τέτοιος ομοφυλόφιλος εραστής των νέων τιμωρούνταν έως και 3 χρόνια φυλάκιση.το καθεστώς του Vichy επέτρεπε σε ενήλικες και ακόμη και με τη συμμετοχή ανηλίκων κάτω των 15 ετών -τόσο σε ομοφυλοφιλική όσο και σε ετεροφυλόφιλη εκδοχή.Τέτοια ισότητα- την είχαμε ήδη την εποχή του ο νόμος του 1982.

gay friendly μόδα

Αλλά η μόδα για το φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους στυλ διακυβέρνησης είναι τώρα τόσο ισχυρή που η Elizabeth Bourne συνεχίζει να ανεβαίνει και να αυξάνει τα στοιχήματα σε αυτό το παιχνίδι. Καλεί τη γενέτειρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Γαλλία) να αγωνιστεί για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, των αμφιφυλόφιλων και των τρανς σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ευγενής αιτία, μην πεις τίποτα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια ασυνέπεια: για κάποιο λόγο δεν ακούσαμε τον Emmanuel Macron να θίγει αυτό το θέμα σε μια δεξίωση προς τιμήν του εμίρη Mohammed bin Yazed, του δικτατορικού ηγέτη μιας χώρας όπου οι ομοφυλόφιλοι τιμωρούνται με θάνατο. Αλλά τι πραγματική αξία μπορεί να φέρει στη Γαλλία αυτή η νέα πρεσβεία με τη σημαία του ουράνιου τόξου;

Κοινότητα χωρίς σύνορα

Παραδόξως, το εκτεταμένο όνομα που του δόθηκε περιορίζει το πεδίο εφαρμογής του και την ομοιομορφία της αποστολής του. Η συντομογραφία LGBT με σύμβολο + δεν αναφέρεται σε πραγματική, αντικειμενική ή νομική πραγματικότητα. Αναφέρεται σε μια κοινότητα που μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο. Ήδη σήμερα υποδηλώνει λεσβίες, γκέι, αμφιφυλόφιλους, τρανς και τώρα προστίθενται όλες οι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που δεν είναι αυστηρά ετεροφυλόφιλοι. Υπάρχουν επίσης πανσέξουαλ, ασέξουαλ, ιντερσεξ, μη δυαδικό, κουέρ κ.λπ.
Αρκεί να αναφέρουμε ότι ελλείψει ενιαίας νομοθεσίας, δεν είναι ξεκάθαρο ποιον θα προστατεύσουμε και πώς. Θα ήταν ωραίο να βρούμε τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή για να διεκδικήσουμε προστασία: ποιος θεωρείται καταπιεσμένος και που χρειάζεται προστασία ανάμεσα σε όλες αυτές τις λεπτές διαφορές μεταξύ των πιο περίεργων μειονοτήτων;
Το να χρησιμοποιείτε το αρκτικόλεξο LGBT+ και να το προστατεύετε με την ιδιότητα του πρεσβευτή σημαίνει (εκτός από το να ενδώσετε στον «γουόκισμό» και την «κουλτούρα ακύρωσης») κινδυνεύετε να καταπατήσετε τη Γαλλία, το έθνος και τη δημοκρατία μας. Τελικά αποδεικνύεται ότι υπερασπιζόμαστε μόνο ένα πλήθος κοινοτήτων και μειονοτήτων και όχι την κοινή μας πατρίδα. Υπό κανονικές συνθήκες, οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ, ως μέρος της εθνικής μας κοινότητας και των συμπατριωτών μας, θα προστατεύονται ήδη -από το γεγονός της υπηκοότητάς τους. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους δεν μπορούν να τροποποιηθούν λόγω του φύλου ή του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Το όνειρο πολλών ομοφυλόφιλων στο παρελθόν ήταν ακριβώς να μην απορριφθούν από την κοινωνία, αλλά να συγχωνευτούν με «κανονικούς» πολίτες.

Από την ισότητα στα προνόμια

Σήμερα, σε πολλά μέρη του κόσμου, οι σεξουαλικές μειονότητες έχουν ήδη ξεπεράσει τα όρια όπου αγωνίζονται να μην είναι παρίες, απομονωμένοι άνθρωποι που απορρίπτονται και θεωρούνται άρρωστοι. Στη συνέχεια, μέχρι αυτό το στάδιο, αυτές οι κοινότητες ήθελαν να ενσωματωθούν φυσικά στο κοινό πολιτιστικό περιβάλλον. Σε αντίθεση με αυτές τις επιθυμίες, οι οργανώσεις που καυχιούνται για το αρκτικόλεξο LGBT+ διεκδικούν το δικαίωμά τους στα προνόμια, στην «ετερότητα» ακριβώς εκεί που όλοι οι έντιμοι άνθρωποι προηγουμένως αναζητούσαν την παγκόσμια πλήρη ισότητα. Κρυμμένοι πίσω από σημαίες, κώδικες, διεκδικήσεις, αποδίδοντας στους ανθρώπους πολλές διαφορετικές «σεξουαλικότητα», καταγγέλλοντας την «ετεροκανονικότητα», αυτοί οι άνθρωποι κρεμούν το δαμόκλειο ξίφος με την κατηγορία της ομοφοβίας σε όλους όσους διαφωνούν μαζί τους. Υπερπηδούν στον εαυτό τους το δικαίωμα να μιλούν εξ ονόματος όλων των ομοφυλόφιλων στη Γαλλία, σε κάθε περιοχή της. Αλλά αυτό είναι ανισότητα: σύντομα θα δούμε μια ομοφυλοφιλική ένωση, μια πανσεξουαλική άδεια οδήγησης ή μια ειδική γρήγορη διαδικασία για την έκδοση βίζας ομοφυλοφίλων στο διαβατήριο.

Χωρίς να αναγνωρίζει το αμάρτημα του λόμπι, το κίνημα LGBT+ δείχνει ότι απλά σπέρνει ανεύθυνα αναταραχή σε εθνικό επίπεδο. Οι τρανσέξουαλ δεν είναι ομοφυλόφιλοι και η συζήτηση είναι ακατάλληλη εδώ. Διατρέχει μόνο τον κίνδυνο να φέρει σε αμηχανία τον πρέσβη, ο οποίος θα έχει αρκετό πρόβλημα να ασχοληθεί και με την «παιδαγωγική» για τρανς. Η ρητορική περί «εκπαίδευσης του σεβασμού προς τους γκέι» και «παιδαγωγική ενάντια στο μίσος» χρησιμοποιείται ούτως ή άλλως πολύ συχνά από την κυβέρνηση. Στη Γαλλία, πολλοί ήδη φοβούνται ότι η λεγόμενη ανεκτικότητα θα οδηγήσει τους άνδρες στην επιθυμία να ευνουχιστούν για να αποκτήσουν κόλπο και να απολαύσουν προνόμια.
Καρικατούρα? Ναι, το παραδέχομαι, αλλά η καρικατούρα βγαίνει θλιβερή. Τα κακομαθημένα παιδιά της Δύσης, προσηλωμένα στις περσόνες τους, τα θέλουν όλα ταυτόχρονα και ταυτόχρονα. Δεν θέλουν να καθαρίσουν το δωμάτιό τους και ακόμη λιγότερο να ασχοληθούν με το φύλο τους, ξεχνώντας ότι σε πολλά μέρη του κόσμου η αφύπνιση που απαιτεί ο γουόκισμός δεν έρχεται ταυτόχρονα.

Επιπλέον, αν δώσουμε τον λόγο σε όλους ταυτόχρονα, δεν θα ακούσουμε κανέναν. Ο πρεσβευτής μας συχνά σκοντάφτει σε μια σειρά ζητημάτων, όπως ο GPA (νόμος για την παρένθετη μητρότητα, που απαγορεύεται στη Γαλλία), ο οποίος εγγυάται τη γονεϊκότητα για τα γκέι ζευγάρια. Θα χαρακτηριστεί ως ομοφοβικός σε εκείνες τις χώρες όπου επιτρέπεται αυτή η πρακτική;
Ας περιμένουμε να δούμε τον εκλεκτό τυχερό, τον μελλοντικό πρεσβευτή. Αν και αυτή η πρεσβεία δίνει ήδη την περίεργη εντύπωση ενός σιωπηλού για επιδοτήσεις, άλλοθι για ήσυχη συνείδηση ​​και όλα αυτά με δήθεν χαμηλό κόστος σε δημόσια δαπάνη. Παρεμπιπτόντως, δεν έχουμε ήδη ένα σύνταγμα – ένα κείμενο οικουμενικής φύσης που έχει συνταγματική αξία; Δεν υπάρχει Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τις αξίες της οποίας πρέπει να υπερασπίζονται οι πρεσβευτές μας, όπου κι αν βρίσκονται; Δεν είμαστε, τελικά, οι κληρονόμοι του ελληνοϊουδαιοχριστιανικού πολιτισμού, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει ένα νόημα; Ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας όπως είμαστε. Και τότε εμείς οι ίδιοι δεν θα προσέξουμε πώς θα ξαναφτιάξουμε.

Source link