Παιδική παράσταση «Δον Κιχώτης» του Δημήτρη Αδάμη

Η πολύχρωμη και χαρούμενη παράσταση «Δον Κιχώτης», βασισμένη στο δύσκολο και όχι εντελώς παιδικό έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντος, υπό τη διεύθυνση του σκηνοθέτη Δημήτρη Αδάμη και της θεατρικής ομάδας Magic Yuly (Μαγικές Σβούρες) μετέτρεψε ένα σοβαρό έργο σε παραμύθι για ο υπέροχος κόσμος των ονειροπόλων και των χαριτωμένων μαχητών για τα ιδανικά της δικαιοσύνης, καθώς και το πώς οι ευγενικοί συγγενείς και φίλοι μαζί σώζουν τον Δον Κιχώτη, που έχει απομακρυνθεί από την πραγματικότητα, και τον επιστρέφουν στη γη.

Εξαιρετική υποκριτική, διάφορα κοστούμια της Ισπανίας του 17ου αιώνα και σκηνικά, καλή μουσική ρύθμιση – όλα αυτά αξίζουν την προσοχή του κοινού.

Η παράσταση μεταφέρει τα παιδιά και τους γονείς τους σε μια ισπανική οικογένεια του 17ου αιώνα, όπου ο αρχηγός της οικογένειας, ήδη ηλικιωμένος, διάβαζε βιβλία για ήρωες και ιππότες και πίστευε ότι θέλει και είναι έτοιμος να γίνει πραγματικός ιππότης και πρέπει να πάει σε ένα μακρύ ταξίδι για να αλλάξει αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο. Απορρίπτει την άνετη αλλά άσκοπη ζωή ενός αριστοκράτη και εγκαταλείπει το σπίτι του συντροφιά με τον κηπουρό του, τον οποίο έχει κάνει σκέτο και φίλο του, υποσχόμενος του ένα νησί για να το διαχειριστεί στο τέλος της εκστρατείας τους. Το αποκορύφωμα της παραγωγής είναι ότι μετά από μια μακρά περιπέτεια, ο Δον Κιχώτης επιστρέφει στο σπίτι από τους αγαπημένους οικογενειακούς του φίλους. Λίγο αναρρωμένος και μετανιωμένος για την ανόητη συμπεριφορά του, ο Δον Κιχώτης βρίσκει ηρεμία στον κύκλο της οικογένειας και των φίλων του. Για να τον παρηγορήσουν και να μας διδάξουν όλους, τραγουδούν ότι είμαστε όλοι λίγο Δον Κιχώτης, και πόσο υπέροχο είναι να ονειρεύεσαι και να παλεύεις για τη βελτίωση αυτού του κόσμου.

Ένα τέτοιο τέλος είναι αρκετά κατανοητό από το γεγονός ότι πρόκειται για μια παράσταση για παιδιά και θα πρέπει να τελειώνει με μια καλή θετική νότα, αλλά στερείται αισθητά λογικής. Αν το να είσαι μικρός Δον Κιχώτης είναι υπέροχο, τότε γιατί χρειάστηκαν 2,5 ώρες για να σώσεις τον ελαφρώς τρελό συγγενή σου και να τον επιστρέψεις στην πραγματικότητά του, χωρίς υψηλό νόημα;

Η παράσταση είναι σε πλήρη εξέλιξη σε διάφορους χώρους της χώρας και είναι δημοφιλής. Η παραγωγή του στη σκηνή του Θεάτρου της Πόλης Papagu πλαισιώθηκε από το μεγαλείο μιας ζεστής καλοκαιρινής βραδιάς και αυτής της υπέροχης γωνιάς της πόλης.

Η έναρξη της παιδικής παράστασης στις 21:00, αλλά μάλιστα μετά τις 21:30, είναι πολύ αργά όχι μόνο για τους μικρότερους μαθητές, αλλά και για τους γονείς τους. Οι βαθιές ενήλικες σκέψεις του Θερβάντες για την ανθρώπινη βλακεία, παχιά καρυκευμένες με τυπικό ελληνικό χιούμορ, τυπικές οικογενειακές σχέσεις και «ροζ άλογα» στο τέλος, δεν τον κάνουν πιο προσιτό στα παιδιά αυτή την τελευταία ώρα. Πολύ πιο ξεκάθαρα αστεία ακούγονται από τη σκηνή. Ακόμα κι αν τα παιδιά δεν αποκοιμήθηκαν στο δεύτερο μέρος της παράστασης, πλησιάζοντας τα μεσάνυχτα, η δράση απαιτεί διευκρίνιση από τους γονείς.

«Παρακαλώ ακούστε τα παιδιά σας», διατάζει διφορούμενα ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αδάμης καθώς φεύγει από τη σκηνή.

Source link