29.03.2024

Αθηναϊκά Νέα

Νέα από την Ελλάδα

Μόσχα: «Οι Αμερικανοί θα παραδώσουν την Ελλάδα, όπως οι Κούρδοι, με αντάλλαγμα την πίστη του Ερντογάν στη Δύση»

Σε ένα μακροσκελές άρθρο, το RIA Novosti εξέθεσε τη θέση του σχετικά με την πρόσφατη συμφωνία για ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, που επιτεύχθηκε με την Τουρκία να άρει το βέτο της όταν της προσφέρθηκαν οι συμβιβασμοί που ζήτησε.

Ρωσική Το πρακτορείο είπε:

«Η Αθήνα κατανοεί ότι τα συμφέροντά τους μπορούν να γίνουν άλλο ένα φυλλάδιο με αντάλλαγμα την πίστη του Ερντογάν στη Δύση».

Η Μόσχα προειδοποιεί την Ελλάδα ότι όπως η Δύση εγκατέλειψε τους Κούρδους για τον Ερντογάν, το ίδιο θα κάνει και στην Ελλάδα, η οποία έχει δείξει κάτι περισσότερο από «προσβασιμότητα». Οι Κούρδοι, μάλιστα, για εκατοστή φορά λειτουργούν ήδη ως «ιφιγένεια» για τους Αμερικανούς. Τους θυσιάζουν όποτε νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επαναφέρουν τους Τούρκους στο δυτικό στρατόπεδο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το RIA Novosti, ως κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, απηχεί τις απόψεις και τις θέσεις του Κρεμλίνου.

«Ήταν μόνο θέμα χρόνου να αλλάξει η Τουρκία τη θέση της στο θέμα της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Λίγοι περίμεναν ότι θα συμβεί τόσο σύντομα, αλλά υπήρχε ακόμη λιγότερη αμφιβολία ότι ήταν αναπόφευκτο.

Και με τη μεγαλύτερη αγωνία αυτά τα γεγονότα παρατηρούνται όχι μόνο στο Κουρδιστάν και την κουρδική διασπορά, αλλά και στην Ελλάδα.

Το περασμένο Σάββατο, οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών ανέφεραν τη σύλληψη του Μοχάμεντ Αμάρ Αμπάρ, ενός κατασκόπου που εργαζόταν για τους Έλληνες ομολόγους τους. Εικάζεται ότι ο επιχειρηματίας, υπό το πρόσχημα της εμπορικής δραστηριότητας, έμαθε και μετέδωσε στην Αθήνα πληροφορίες για τον τουρκικό στρατό, τους Σύρους πρόσφυγες στη χώρα και υποστηρικτές της FETÖ, οργάνωσης οπαδών του Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο ο Ερντογάν θεωρεί εγκέφαλο πίσω από το πραξικόπημα του 2016.

Γενικότερα, η αντιπαράθεση Τουρκίας-Ελλάδας διαρκεί περισσότερο από έναν αιώνα. Δεν θα υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες που έχουν ήδη ξεχαστεί στην Αθήνα για το πώς επιτεύχθηκε η ανεξαρτησία της χώρας: μέσω των προσπαθειών όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά και του ρωσικού στρατού, και της Συνθήκης της Αδριανούπολης, που εξασφάλισε de facto την ανεξαρτησία της Ελλάδας. που προέκυψε ως αποτέλεσμα του πολέμου μεταξύ της Ρωσικής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας 1828-1829

Μας ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών. Η ωρολογιακή βόμβα, που άφησε προσεκτικά πίσω της η Βρετανία με τη μορφή της Κυπριακής διαμάχης, εμποδίζει την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας για σχεδόν 40 χρόνια.

Εκμεταλλευόμενη το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο (το οποίο υποστηρίχθηκε από την Ελλάδα), η Τουρκία πήρε τον έλεγχο του βόρειου τμήματος του νησιού. Αυτός ο κόμβος είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στο δρόμο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση – η Κυπριακή Δημοκρατία είναι και η ίδια μέλος ΕΕαλλά η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση στη Λευκωσία.

Επιπλέον, το 2014 το ΕΔΑΔ διέταξε την τουρκική πλευρά να πληρώσει στους Κύπριους συνολικά 90 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που η κυβέρνηση Ερντογάν όπως ήταν αναμενόμενο αρνήθηκε.

Μετά από αυτό, ο Ερντογάν άλλαξε επανειλημμένα τη θέση του για το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: είτε δήλωσε ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται πλέον για αυτό, είτε χαρακτήρισε την ένταξη στην ΕΕ στρατηγικό στόχο – τελικά, η Τουρκία ήταν υποψήφια για τα 23 χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια, αυτή η ιστορία έχει παίξει με νέα χρώματα. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010, γεωλόγοι στη Λεκάνη του Λεβάντε ανακάλυψαν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, μερικά από τα οποία βρίσκονται στη Θαλάσσια Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.

Αλλά ακόμη και χωρίς αυτά τα αποθέματα, το νησί παρουσιάζει ενδιαφέρον από την άποψη της ενεργειακής ασφάλειας, καθώς σχεδιάζεται να τοποθετηθεί ο αγωγός φυσικού αερίου EastMed East Mediterranean μέσω της επικράτειάς του, σχεδιασμένος να εξασφαλίζει την παροχή καυσίμων από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη. Για το σκοπό αυτό, η Ελλάδα ανέπτυξε ενεργά επαφές με άλλες χώρες της περιοχής, ιδιαίτερα με το Ισραήλ, ακόμη και με την Αίγυπτο.

Ένα άλλο θέμα στο οποίο οι επίσημοι σύμμαχοι αντιτίθενται μεταξύ τους είναι η διαμάχη για τα νησιά του Αιγαίου.

Η Άγκυρα είναι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα παραβιάζει το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης. Στην Αθήνα, με τη σειρά τους, εξετάζονται αυτοί οι ισχυρισμοί «Αβάσιμο νομικά, ιστορικά και πραγματικά “.

Εν ολίγοις, η ελληνική πλευρά θέλει να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα που γειτνιάζουν με τα νησιά κατά τα 12 μίλια που επιτρέπει η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας για την ανάπτυξη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου εκεί.

Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει αυτό το έγγραφο, επομένως η Άγκυρα προτιμά να αναφερθεί στο μνημόνιο συνεννόησης με τη Λιβύη για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, που συνήφθη το 2019.

Αυτή η συμφωνία, με τη σειρά της, δεν αναγνωρίζεται πλέον από τις ελληνικές αρχές, καθώς πιστεύουν ότι παραβιάζει τα δικαιώματά τους στην πλούσια σε πόρους θαλάσσια ζώνη νότια της Κρήτης. Μετά την υπογραφή του, ο Λίβυος πρέσβης εκδιώχθηκε ακόμη και από την Αθήνα.

Η θέση της Ελλάδας στο θέμα αυτό υποστηρίχθηκε επανειλημμένα από την Αίγυπτο και το Ισραήλ, καθώς και από τη Γαλλία, η οποία πραγματοποίησε κοινές ναυτικές ασκήσεις.

Για να καταλάβουμε γιατί αυτά τα θέματα είναι τόσο σημαντικά για την Τουρκία, αξίζει να θυμηθούμε πώς βλέπει τον εαυτό της. Αν η Ρωσία κατηγορείται μερικές φορές ότι δεν έχει εθνική ιδέα, τότε ο Ερντογάν έχει τρεις από αυτές.

Μέχρι πρόσφατα, η σημερινή τουρκική ηγεσία προσπάθησε εξίσου ενεργά να προωθήσει τις έννοιες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του νεοοθωμανισμού και του παντουρκισμού για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση, αλλά η προηγούμενη ιδέα έχει χάσει τη θέση της λόγω των περιστάσεων που περιγράφονται παραπάνω.

Ως μέρος της νεο-οθωμανικής πολιτικής του, ο Ερντογάν βλέπει τη Μέση Ανατολή ως το παλάτι και την αυτοκρατορική του κληρονομιά, γι’ αυτό η Άγκυρα είναι εχθρική στις προσπάθειες της Αθήνας να δημιουργήσει επαφές με τις αραβικές χώρες.

Αλλά το πρόβλημα είναι ότι από την εποχή της προηγούμενης διακυβέρνησης, οι πύλες των πρώην βιλαετιών έχουν γίνει πολύ ισχυρότερες και δεν έλκονται ιδιαίτερα από την προοπτική περιφερειακής ηγεσίας μιας εθνικά ξένης Τουρκίας.

Ορισμένοι παίκτες, όπως η Σαουδική Αραβία και, σε μικρότερο βαθμό, η Αίγυπτος, θα ήθελαν να δουν τους εαυτούς τους ηγέτες στον αραβικό κόσμο. Πετυχαίνουν ακόμη και κάποια επιτυχία σε αυτόν τον τομέα, αλλά με το βλέμμα στη Ρωσία.

Συνειδητοποιώντας την έννοια του Μεγάλου Τουράν, ο Ερντογάν κάνει ό,τι είναι δυνατόν: τα τελευταία χρόνια, η ενσωμάτωση των τουρκικών λαών κερδίζει δυναμική, το Μπακού κινείται ιδιαίτερα ενεργά πιο κοντά στην Άγκυρα. Αλλά άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (ιδιαίτερα το Καζακστάν) δεν αρνούνται αυτό το καθήκον.

Εφόσον αυτή η ιδέα συνεπάγεται, αν όχι κράτος, τουλάχιστον μια κοινότητα «από τη Μεσόγειο έως τη Θάλασσα Laptev», η Ρωσία παρακολουθεί στενά τις ενέργειες της Τουρκίας προς αυτή την κατεύθυνση.

Η εφαρμογή οποιασδήποτε από αυτές τις ιδέες θα απαιτήσει τεράστιο κόστος από την πλευρά των τουρκικών αρχών και την οικοδόμηση μιας ισχυρής οικονομίας. Και εδώ η βάρκα των σουλτανικών φιλοδοξιών πνίγεται από πληθωρισμό ρεκόρ 70%, απειλώντας όχι μόνο την εφαρμογή στρατηγικών μεγάλης κλίμακας, αλλά και τη νίκη του Ερντογάν στις εκλογές, που απέχουν λιγότερο από ένα χρόνο.

Ωστόσο, υπό το φως της τρέχουσας αναταραχής και της επιθυμίας της Ευρώπης να βρει μια εναλλακτική λύση στο ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, η πρόσβαση σε ενεργειακούς πόρους υπόσχεται στην Άγκυρα τεράστια οφέλη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην επίλυση των υφιστάμενων εσωτερικών προβλημάτων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Τουρκία υπερασπίζεται με τόσο ζήλο την ιδιότητά της ως ο κύριος κόμβος καυσίμων στο νότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να γίνει ανεξάρτητος προμηθευτής.

Επιδιώκοντας αυτό, συμπεριφέρεται σαν ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ, πυροβολώντας προς όλες τις κατευθύνσεις τόσο στις διαφορές με την Ελλάδα όσο και στο θέμα της ένταξης στη συμμαχία Φινλανδίας και Σουηδίας, που αναγκάζονται να κάνουν παραχωρήσεις και οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγκάζονται να παρακολουθούν τέτοιες ενέργειες που απειλούν την ενότητα της Δύσης.

Η Αθήνα κατανοεί ότι τα συμφέροντά τους μπορούν να γίνουν άλλο ένα φυλλάδιο με αντάλλαγμα την πίστη του Ερντογάν στη Δύση».

Σχετικά με τον Συγγραφέα: Ντέιβιντ Ρολάντοβιτς Ναρμάνια, γΠρώην υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Υποδομών της Γεωργίας. Δήμαρχος Τιφλίδας το 2014-2017. Συγγραφέας 24 δημοφιλών και επιστημονικών εργασιών, συν-συγγραφέας 34 επιστημονικών εργασιών.



Source link