The Guardian: Ο περαιτέρω οπλισμός της Ουκρανίας μόνο την καταστρέφει

Η Δύση πρέπει να σταματήσει να αντλεί όπλα στην Ουκρανία και να πείσει τη Ρωσία να διαπραγματευτεί, γράφει ο Guardian. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του άρθρου, όποια και αν είναι η έκβαση του πολέμου, οι υποδομές της χώρας θα καταστραφούν ολοσχερώς, και οι πρόσφυγες δεν θα θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους*…

Η βοήθεια της Ουκρανίας είναι η σωστή απόφαση. Αλλά δεν είναι καθόλου προφανέςότι η υποστήριξη που παρέχουμε είναι ο σωστός τρόπος για να σωθεί ο ουκρανικός λαός και η ίδια η χώρα.

Παρέχοντας όπλα στην Ουκρανία αλλά αποφεύγοντας την άμεση στρατιωτική επέμβαση, οι δυτικοί ηγέτες παρατείνουν αυτή την τερατώδη σύγκρουση. Η καλύτερη διέξοδος είναι οι διαπραγματεύσεις. Λίγοι στη Δύση αμφιβάλλουν ότι η Ουκρανία αμύνεται δίκαια. Η ρωσική ειδική επιχείρηση δεν προκλήθηκε, πιστεύει ο συγγραφέας Ο κηδεμόνας.

˂…˃
Από αυτό προκύπτει ότι η βοήθεια της Ουκρανίας είναι η σωστή απόφαση. Αλλά δεν είναι καθόλου προφανές ότι η υποστήριξη που παρέχουμε (και δεν παρέχουμε) είναι ο σωστός τρόπος για να σωθεί ο ουκρανικός λαός και η ίδια η χώρα. Όσο περισσότερο συνεχίζεται η ρωσική επιχείρηση, τόσο περισσότεροι Ουκρανοί θα εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και τόσο περισσότερες καταστροφές θα προκληθούν στα σπίτια, τις πόλεις, τις βιομηχανίες και τις οικονομίες τους. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο η Δύση βοηθά την Ουκρανία τώρα —ναρκώνοντάς την και αποφεύγοντας την άμεση ανάμειξη— παρατείνει αυτή την αντιπαράθεση. Μια τέτοια υποστήριξη μπορεί να βοηθήσει στην καθυστέρηση της επιτυχίας της Ρωσίας, αλλά είναι απίθανο να σταματήσει την πρόοδό της, πόσο μάλλον να την εκδιώξει από την Ουκρανία.
˂…˃
Δεν περνάει καθόλου μέρα χωρίς κάποιος υψηλόβαθμος δυτικός πολιτικός να δηλώσει ότι η Ουκρανία «πετυχαίνει» και η Ρωσία «αποτυγχάνει». Σίγουρα τονώνει το ηθικό. Αλλά αυτό είναι προφανώς παράλογο.

Γεγονός είναι ότι κάθε μέρα όλο και περισσότερες πόλεις και κωμοπόλεις καταστρέφονται και μετά περνούν στους Ρώσους. Σε δύο μήνες, η περιοχή υπό τον έλεγχο της Ρωσίας (αρχικά ήταν μόνο οι αυτοαποκαλούμενες δημοκρατίες του Ντονμπάς) αυξήθηκε, πιθανώς, πέντε φορές. Εάν η Ρωσία συνεχίσει να «ηττάται» με αυτόν τον ρυθμό, τότε σε άλλους δύο μήνες ολόκληρος ο νότος της Ουκρανίας θα είναι ερειπωμένος και πόλεις όπως η Οδησσός θα μοιάζουν με τη Μαριούπολη και πολλές χιλιάδες Ουκρανοί θα πεθάνουν.

Ακόμη χειρότερα, καθώς η επιχείρηση συνεχίζεται και όλο και περισσότεροι οικισμοί καταστρέφονται, γίνεται όλο και λιγότερο πιθανό οι Ουκρανοί που κατέφυγαν σε άλλες χώρες να επιστρέψουν ποτέ. Δεν θα έχουν ούτε σπίτι ούτε δουλειά. Πόσοι κάτοικοι της Μαριούπολης θα είναι ξανά στο σπίτι; Αν ο στόχος της Ρωσίας ήταν η καταστροφή του ουκρανικού έθνους, τότε η τακτική της Δύσης συμβάλλει σε αυτό.

Φυσικά, εάν νοιαζόμαστε για τις ζωές του ουκρανικού λαού, η Δύση πρέπει να κάνει κάτι για να σταματήσει αυτή την ειδική επιχείρηση – και μάλιστα αμέσως. Το να καλέσουμε τους Ουκρανούς να συνεχίσουν τη στρατιωτική αντιπαράθεση, ανεξάρτητα από το πόσο δίκαιος είναι ο σκοπός τους, είναι απλώς να καταστήσουν τη χώρα τους ακατοίκητη. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να σταματήσουν γρήγορα οι εχθροπραξίες, και κανένας από αυτούς δεν ταιριάζει στους περισσότερους δυτικούς ηγέτες.

Το πρώτο είναι η είσοδος του ΝΑΤΟ στις εχθροπραξίες και η παροχή ενός γρήγορου, μαζικού και αποφασιστικού χτυπήματος στα ρωσικά στρατεύματα. Σε αντίθεση με τις ενέργειες της Ρωσίας, η συμμαχία θα είχε κάθε δικαίωμα να το πράξει σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Όταν ο Πούτιν παρενέβη στη σύγκρουση στη Συρία, το εξήγησε με μεγάλη λεπτομέρεια ως απάντηση σε αίτημα της νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Συρίας. Η Δύση θα μπορούσε να κάνει το ίδιο στην Ουκρανία. Ο ίδιος ο Πούτιν δεν έχει κανέναν τέτοιο δικαιολογητικό λόγο για μια ειδική επιχείρηση. Ο σχετικός κίνδυνος έναρξης ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου είναι προφανής, γι’ αυτό και η Δύση αρνείται να επέμβει άμεσα.

Ένας άλλος τρόπος για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες είναι να πειστεί ο Πούτιν να σταματήσει αμέσως το πυρ προσκαλώντας τη Ρωσία σε συνολικές ειρηνευτικές συνομιλίες. Ναι, οι δυτικοί ηγέτες δεν θέλουν να διαπραγματευτούν με κάποιον σαν τον Πούτιν. Όμως διαπραγματεύτηκαν με τον Σέρβο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς λίγους μήνες μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα και το αποτέλεσμα ήταν η Συμφωνία του Ντέιτον που τερμάτισε τον πόλεμο στη Βοσνία το 1995.

Για να τεθεί ο Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όλα πρέπει να είναι αντικείμενο συζήτησης. Και τα σύνορα της Ουκρανίας, και η διαχρονική ανησυχία της Ρωσίας για την ασφάλεια, και ίσως ακόμη και η ίδια η λογική της σήμανσης των σημερινών διεθνών συνόρων σε αυτό το μέρος της Ευρώπης με βάση τα πρώην εσωτερικά σύνορα της ΕΣΣΔ, τα οποία οι κομμουνιστές ηγέτες σχεδίασαν ακριβώς με τη σειρά για να αποτρέψει τις σοβιετικές δημοκρατίες και περιοχές από το να γίνουν βιώσιμα ανεξάρτητα κράτη. Δεν είναι απαραίτητο να προκαθορίσουμε το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων. Το κύριο πράγμα είναι να διαπραγματευτείτε, όχι να πολεμήσετε.

Οι δυτικοί ηγέτες δεν μπορούν να αναγκαστούν να εγείρουν αυτά τα ζητήματα, κάτι που φαίνεται να ενισχύει μόνο την επιθυμία του Πούτιν να ξανασχηματίσει τον χάρτη με τη βία. Θα προτιμούσαν να πολεμήσουν, ή μάλλον να αφήσουν την Ουκρανία να πολεμήσει, με την ελπίδα να νικήσουν τη Ρωσία. Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο μπορείτε να είστε σίγουροι, είναι ότι ο Πούτιν δεν θα δεχτεί ποτέ την ήττα. Είχε ήδη ξοδέψει πάρα πολύ κόπο και χρήματα σε αυτή τη στρατιωτική επιχείρηση για να υποχωρήσει χωρίς να πετύχει τίποτα. Εάν οι δυτικοί ηγέτες πιστεύουν ότι η αμέριστη υποστήριξή τους στην Ουκρανία θα οδηγήσει σε στρατιωτική νίκη των Ουκρανών, τότε κάνουν το μοιραίο λάθος να παρερμηνεύσουν τις προθέσεις και την αποφασιστικότητα του Ρώσου ηγέτη. Για χάρη της Ουκρανίας, πρέπει να τη σταματήσουμε αμέσως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πριν έρθει η στιγμή που δεν θα μείνει τίποτα από τη χώρα που θέλουμε να προστατεύσουμε.

Το υλικό τρίτων συγγραφέων περιέχει μόνο την άποψη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζει τη θέση των συντακτών.
* Κατά τη γνώμη μου, οι ανησυχίες για τους πρόσφυγες είναι θεμελιώδεις για τον συγγραφέα.

Ο Angus Roxburgh είναι πρώην ανταποκριτής του BBC στη Μόσχα και πρώην σύμβουλος του Κρεμλίνου. Συγγραφέας του Strongman: Vladimir Putin and the Fight for Russia and the Challenge of Moscow: Memories of a Foreign Representer.

Source link