26.04.2024

Αθηναϊκά Νέα

Νέα από την Ελλάδα

Ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα που έστησαν οι Αμερικανοί;

Ο Μιχάλης Ψηλός, αρθρογράφος της επιρροής ελληνικής οικονομικής έκδοσης Ναυτεμπορική, πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέσυραν τον Πούτιν στην Ουκρανία δημιουργώντας το δικό του Βιετνάμ.

Πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια, ο Zbigniew Brzezinski, πρώην σύμβουλος ασφαλείας πολλών προέδρων των ΗΠΑ, έκανε μια εκπληκτική ομολογία: το 1979, η Ουάσιγκτον είχε στήσει μια παγίδα στην ΕΣΣΔ για να ωθήσει τη χώρα να εισβάλει στο Αφγανιστάν.

Μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό Nouvel Observateur τον Ιανουάριο του 1998, ο Brzezinski παραδέχτηκε με την αλαζονεία ενός νικητή του Ψυχρού Πολέμου ότι είχε πείσει τον τότε Πρόεδρο Jimmy Carter να παρασύρει τη Σοβιετική Ένωση στο δικό του «Βιετνάμ».

Ο Μπρεζίνσκι, καθώς και ο πρώην διευθυντής της CIA Ρόμπερτ Γκέιτς, ο οποίος το επιβεβαίωσε στα Απομνημονεύματα του, παραδέχτηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να βοηθούν τους Αφγανούς Μουτζαχεντίν έξι μήνες πριν από τη σοβιετική επέμβαση. «Το γεγονός κρατείται μυστικό ότι έξι μήνες πριν από την εισαγωγή των σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, τον Δεκέμβριο του 1979, ο τότε Πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε στις 3 Ιουλίου 1979, την πρώτη οδηγία για μυστική βοήθεια στους Μουτζαχεντίν – αντιπάλους του σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. », είπε ο Μπρεζίνσκι, προσθέτοντας κυνικά: «Εκείνη την ημέρα έγραψα ένα σημείωμα στον Πρόεδρο Κάρτερ στο οποίο του εξήγησα ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτή η βοήθεια στους Μουτζαχεντίν θα οδηγούσε σε σοβιετική στρατιωτική επιχείρηση».

Ο αδυσώπητος Μπρεζίνσκι, μπροστά στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, την αποδυνάμωση και τον εξευτελισμό της Ρωσίας του Γέλτσιν, έκανε μια συγκλονιστική αποκάλυψη – επαναλαμβάνω, πριν από 24 χρόνια: «Δεν πιέσαμε τους Ρώσους να εισβάλουν στο Αφγανιστάν, αλλά εσκεμμένα αυξήσαμε το πιθανότητα αυτού. Αυτή η μυστική επιχείρηση της CIA ήταν μια εξαιρετική ιδέα. Αυτή οδήγησε τους Ρώσους στην αφγανική παγίδα και θέλετε να το μετανιώσω; Την ημέρα που ο σοβιετικός στρατός πέρασε επίσημα τα σύνορα, έγραψα στον Πρόεδρο Κάρτερ ουσιαστικά: «Τώρα έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε στην ΕΣΣΔ έναν «Πόλεμο του Βιετνάμ». Στην πραγματικότητα, η Μόσχα χρειάστηκε να πολεμήσει για σχεδόν 10 χρόνια έναν πόλεμο που έγινε ανελέητος για το καθεστώς, μια σύγκρουση που οδήγησε σε μια ταπεινωτική υποχώρηση και, τελικά, στην κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας», είπε ο Μπρεζίνσκι το 1998. «Αν είχα την ευκαιρία, θα το έκανα ξανά», πρόσθεσε.

Το «Βιετνάμ» του Πούτιν;

Ο βετεράνος και φανατικός αντισοβιετικός Μπρεζίνσκι δεν έζησε σήμερα ότι το «μάθημά» του μιμήθηκε στην Ουάσιγκτον – στην περίπτωση της Ουκρανίας. Οι Αμερικανοί έστησαν την ίδια παγίδα στη Ρωσία και ο πρόεδρος Πούτιν έπεσε σε αυτήν. Τον πίεσαν για μεγάλο διάστημα με την ενδεχόμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, απέρριψαν κατηγορηματικά κάθε προσφορά εγγυήσεων ασφαλείας από τη Μόσχα και μάλιστα ώθησαν τον Πούτιν σε ένα μεγάλο λάθος: να εισβάλει στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσει το δικό του «Βιετνάμ». Άλλωστε, ακόμα κι αν καταλάβει μεγάλα εδάφη της Ουκρανίας, ο έλεγχος της χώρας θα είναι πρακτικά αδύνατος στις συνθήκες ανταρτοπόλεμου που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι ρωσικές δυνάμεις. Θα περάσουν πιθανότατα δεκαετίες μέχρι να αποκαλυφθεί οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με αυτό το σενάριο. «Η Δύση προκάλεσε τον Πούτιν και τη Μόσχα να επιτεθούν στην Ουκρανία και στη συνέχεια επέβαλε σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία για να την καταστρέψει οικονομικά. Έτσι, η Αμερική και η παγκόσμια ελίτ πέτυχαν τον στόχο τους: η Ρωσία δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε με την Κίνα, και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν μόνο έναν σημαντικό αντίπαλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή – την Κίνα.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο Πούτιν είναι «μανιακός φανατικός» και θέλει να αναβιώσει τη «σοβιετική αυτοκρατορία». Αλλά θα μπορούσαμε επίσης να υποθέσουμε ότι το ΝΑΤΟ οδήγησε σκόπιμα τον Πούτιν σε αυτή τη γωνία του ρινγκ, από την οποία μπορούσε να βγει ξανά μόνο με τη βία. Θα χρειαστούν πιθανότατα δεκαετίες για να αποκαλυφθεί οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με αυτό το σενάριο. Είναι επίσης βέβαιο ότι υπήρχαν ήδη σημάδια ότι οι κύκλοι του ΝΑΤΟ ήταν πεπεισμένοι ότι μια στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία ήταν αναπόφευκτη.

Το μάθημα των δύο παγκοσμίων πολέμων

Η Ρωσία δεν θεωρήθηκε ποτέ ως πιθανός εταίρος με τον οποίο θα μπορούσε να ανταγωνιστεί ειρηνικά. Η Δύση έβλεπε σε αυτό μόνο μια πιθανή απειλή ακόμη και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Με αυτόν τον τρόπο προκάλεσαν τον Πούτιν και τη Μόσχα να επιτεθούν στην Ουκρανία και στη συνέχεια επέβαλαν σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία για να καταστρέψουν την οικονομία της. «Η Αμερική και η παγκόσμια ελίτ πέτυχαν τον στόχο τους: η Ρωσία δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε με την Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μείνουν μόνο με έναν σημαντικό αντίπαλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή – την Κίνα. », γράφει η εφημερίδα της Βουδαπέστης Magyar Nemzet.

Και το χειρότερο για εμάς τους Ευρωπαίους είναι ότι ένας νέος γύρος του Ψυχρού Πολέμου θα εξαπλωθεί ξανά στη γηραιά ήπειρο, ο οποίος μπορεί να διαρκέσει για χρόνια…

Τα τελευταία 100 χρόνια, η παγκόσμια τάξη πραγμάτων άλλαξε ριζικά δύο φορές, και τις δύο φορές μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νικητές που ταπεινώθηκαν νίκησαν τη Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αυτό έδωσε ώθηση στην άνοδο του ναζισμού και σε όσα ακολούθησαν. Το μάθημα έγινε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων λήφθηκαν υπόψη και ισορροπήθηκαν. Στο πλαίσιο της Συμφωνίας της Γιάλτας, στο μέτρο του δυνατού. Γι’ αυτό η ανθρωπότητα μπόρεσε να επιβιώσει σε μια μεγάλη περίοδο στον κόσμο.

Ωστόσο, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ καταλήφθηκαν από υπέρογκες φιλοδοξίες: ως η μόνη υπερδύναμη, με κάθε δυνατό τρόπο να «ακρωτηριάσει» τη Ρωσία. Η οποία μετά από 30 χρόνια διεκδικεί ξανά την ιδιότητα της μεγάλης δύναμης. νόμιμους και παράνομους τρόπους. Αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να συνειδητοποιήσει η Δύση ότι είναι καιρός να διαπραγματευτεί μια νέα διεθνή τάξη.

Μετάφραση Έλενα Τοκαρένκο.

Μια πηγή: naftemporiki.gr

Η γνώμη του συγγραφέα μπορεί να μην συμπίπτει με τη γνώμη των συντακτών



Source link