Οι πρώτοι πρόσφυγες από την Ουκρανία έφτασαν στην Ελλάδα

Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες πολιτών που διέφυγαν από τη ζώνη στρατιωτικής σύγκρουσης: «Δεν περιμέναμε να χτυπήσει ο Πούτιν. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Ποιος περίμενε ότι θα συμβεί αυτό;».

Ήταν 04:00 τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο της 51χρονης Arina στην πόλη Vinnitsa. «Ο Πούτιν χτύπησε», της είπαν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Ο σύζυγός μου και εγώ κυριολεκτικά πηδήξαμε στο βαν και πήγαμε να πάρουμε τα παιδιά. Έπρεπε να τα παρατήσω όλα μόνο και μόνο για να μείνω ζωντανή», λέει η γυναίκα στο ελληνικό δημοσίευμα GRTimes.

Ήταν αυτή η στιγμή που καθόρισε το μέλλον της οικογένειας Πιανκόφσκι. Η Οδύσσεια τους ξεκίνησε απροσδόκητα: «Δεν περιμέναμε να χτυπήσει ο Πούτιν. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα εισέβαλλε σε άλλη χώρα;».

«Η Ελλάδα είναι ένας από τους δρόμους για εμάς»

Η Αρίνα, ο σύζυγός της Βλαντιμίρ, οι δύο κόρες, η Αλεξάνδρα και η Νικόλ, καθώς και δύο εγγόνια – ο 5χρονος Ντέιβιντ και η 9χρονη Σοφία, μαζί με τέσσερα σκυλιά και μια χελώνα, ταξίδεψαν με το μίνι λεωφορείο τους από την Ουκρανία στην Ελλάδα για 66 ώρες, με προορισμό την Αριδαία στην Πέλλα. «Έχουμε φίλους εδώ. Ερχόμαστε πολλά χρόνια στην Ελλάδα», εξηγεί η Αρίνα, ιδιοκτήτρια βρεφονηπιακού σταθμού στη Βίνιτσα. «Οι φίλοι μας είχαν την καλοσύνη να μας προσκαλέσουν να τους επισκεφτούμε για όσο χρειαστεί. Για εμάς η Ελλάδα και η Πέλλα ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής», προσθέτει.

50 χλμ ουρά στα σύνορα, χωρίς λεφτά και βενζίνη

Οι εξουθενωμένοι πρόσφυγες έκαναν μια στάση στη Θεσσαλονίκη πριν συνεχίσουν για τον τελικό προορισμό τους, την Αριδαία. «Είμαστε πραγματικά εξαντλημένοι, αλλά ταυτόχρονα πολύ χαρούμενοι που είμαστε πλέον ασφαλείς», λέει η Αλεξάνδρα.

Η μητέρα της προσθέτει: «Παλέψαμε να περάσουμε τα σύνορα. Επιπλέον, ανησυχούσαμε για την τύχη συγγενών και φίλων που αφήσαμε πίσω. «Στην πραγματικότητα, μείναμε χωρίς χρήματα, καθώς οι συναλλαγές «μπλοκαρίστηκαν» (ο περιορισμός στην έκδοση χρημάτων στην Ουκρανία ανά ημέρα από 1 κάρτα είναι περίπου 3.000 εθνικά νομίσματα – σημείωμα σύνταξης). Η ποσότητα της βενζίνης ήταν ελάχιστη. Η μόνη μας ελπίδα ήταν να έχουμε χρόνο να πάμε στο εξωτερικό».

«Στα σύνορα με τη Μολδαβία, όπου τελικά φτάσαμε, τα αυτοκίνητα παρατάχθηκαν σε μια ουρά μήκους 50 χιλιομέτρων. Όλη τη νύχτα ο κόσμος περίμενε να το διασχίσει. Ήταν ένα πραγματικό σοκ για όλους», περιγράφει η Arina τις δοκιμασίες της με σχεδόν τρεμάμενη φωνή.

Το ταξίδι τους στον τελικό προορισμό τους, την Αριδαία, φτάνει στο τέλος της. Η 9χρονη Σοφία παίρνει έναν υπνάκο στο βαν, ενώ ο Ντέιβιντ, 5 ετών, βρήκε την ευκαιρία να τρέξει λίγο στο πάρκινγκ όπου πάρκαρε για να «πάρει μια ανάσα».

«Μετακομίζουμε;» ρωτάει τη μητέρα του, χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει… «Τα παιδιά είναι κουρασμένα. Το μόνο που θέλουν είναι να φάνε ένα ζεστό γεύμα και να κοιμηθούν», εξηγεί η Αλεξάνδρα.

Το «αύριο» τους φαίνεται πολύ ασαφές. “Δεν ξέρουμε τίποτα. Πόσο καιρό θα πρέπει να μείνουμε στην Ελλάδα, πόσο θα συνεχιστεί ο πόλεμος. Πότε θα ξαναδούμε τους δικούς μας…”, λέει η Αρίνα χαμηλώνοντας τα μάτια της και μετά δηλώνει περήφανη για τον Πρόεδρο. Ζελένσκι: «Ήταν πάντα ειλικρινής μαζί μας. Δεν έφυγε από τη χώρα, είναι κοντά σε όλους. Δεν είπε ψέματα και δεν μας άφησε ποτέ…»

Source link